ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 186

เฉินเสียนไม่ยึดติดกับขนบธรรรมเนียมประเพณีเก่าเหล่านี้ แต่ยุคก่อนเคยเห็นตระกูลคนอื่นจัดงานกินเลี้ยงในคืนพระจันทร์เต็มดวง งานฉลองวันเกิดและงานอื่นๆ เพื่อนสนิทมิตรสหายและครอบครัวต่างพาลูกหลานมาร่วมงาน ใครชอบพอกันก็ต่างคนต่างกอดกัน จับมือทักทายระหว่างกัน

ตอนนี้นายหญิงเหล่านั้นอาจจะไม่กล้าเป็นฝ่ายเข้ามากอดเจ้าน่องน้อย แต่เฉินเสียนนั้นก็อุ้มเจ้าน่องน้อยไปเดินเล่นท่ามกลางนายหญิงเหล่านั้นเอง

เมื่อถึงหน้าเรือน ยังพอมีเวลาก่อนที่งานจะเริ่ม

เหล่านายหญิงพบกับเฉินเสียนเดินมา ก่อนจะทำความเคารพต่อกัน

เธอพูดด้วยกริยาวาจาที่สง่างาม ดูแลจัดการอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แสดงให้เห็นถึงบุคลิกที่น่านับถือของนายหญิงของบ้านที่ดี

แต่อีกด้านคือหลิ่วเหมยอู่ที่ถูกทิ้งไว้ให้นั่งอยู่เงียบๆ

หลิ่วเหมยอู่ไม่ใช่ไม่อยากไปร่วมคบค้าสมาคมกับนายหญิงเหล่านั้น แต่เมื่อตอนงานแต่งของนางกับฉินหรูเหลียงนั้นนางได้ก่อเรื่องพูดเจตนาว่าร้ายไว้ หลังจากนั้นก็ยังแสดงกิริยาน่าเกลียดต่อหน้าเหล่าขุนนางในพระราชวังอีก เมื่อพูดถึงเรื่องเหล่านั้นก็ยังคงเป็นเรื่องที่เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นมาใหม่ในเมืองหลวงนี้

และอีกอย่างหลิ่วเหมยอู่เป็นเพียงแค่อนุภรรยา เหล่าภรรยาหลวงของใต้เท้าไหนเลยจะมองไปที่นางกัน

ก่อนหน้านี้ทุกแห่งหนนั้นต่างนินทาว่าเฉินเสียนว่าคือองค์หญิงเป็นที่ไม่โปรดปราน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว

เธอได้ให้กำเนิดลูกชาย ไม่เพียงแต่จักรพรรดิจะให้ความสำคัญกับเธอ ตำแหน่งที่นั่งในจวนแม่ทัพของเธอนั้นก็ยิ่งมั่นคงขึ้นไปอีก

ที่สำคัญใบหน้าขององค์หญิงจิ้งเสียนที่โดนทำร้ายเมื่อก่อนนั้น ตอนนี้เมื่อมองดูแล้วบนใบหน้าของเธอนั้นไม่มีตำหนิเลยแม้แต่น้อย ใบหน้านั้นสวยสง่าเหมือนไม่เคยโดนอะไรมา

เหล่าพ่อบ้านและนายหญิงรู้สึกมหัศจรรย์อย่างยิ่ง หลังจากได้ยินเฉินเสียนพูดว่าเป็นเพราะจักรพรรดิประทานยาขี้ผึ้งให้ นางทายาแล้วใบหน้าจึงค่อยๆฟื้นฟูกลับมาสู่สภาพเดิม

สิ่งของที่ประทานให้ สรรพคุณยานั้นก็ต้องดีเป็นธรรมดา ผู้คนต่างเชื่อกันอย่างไม่มีข้อสงสัย

ตอนนี้เฉินเสียนไม่ใช่คนโง่เหมือนเดิมแล้ว เกิดมารูปร่างสวยงามเช่นนี้ แถมยังมีลูกชายอีก แม่ทัพฉินก็ควรจะสำนึกผิดได้แล้ว

ไม่เช่นนั้นแม่ทัพฉินจะให้ความสำคัญกับแม่ลูกคู่นี้หรือ มีที่ไหนกันที่จะจัดงานฉลองวันเกิดให้ยิ่งใหญ่แบบนี้

เป็นผลให้เหล่านายหญิงทั้งหลายต่างพากันเข้าใกล้เฉินเสียนและเข้ามาเล่นกับเจ้าน่องน้อย พูดชมเชยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าน่องน้อยรูปโฉมงดงาม ช่างเหมือนกับแม่ทัพใหญ่ยิ่งนัก

เฉินเสียนฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มรับ

นายหญิงเหล่านี้ ต่างก็ลืมตาพูดคำเหลวไหลออกมาเป็นชุดๆ

เจ้าน่องน้อยไม่ใช่ลูกของของฉินหรูเหลียง จะไปเหมือนเขาได้อย่างไร？

เพียงแต่เฉินเสียนไม่อยากเปิดเผย แค่ฟังเป็นคำสิริมงคล ฟังแล้วดูมีความสุข

แม่นมซุยและอวี้เยี่ยนอยู่ข้างๆเฉินเสียนนั้นยุ่งมาก ไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่นิด

ผู้คนมากมายดูวุ่นวาย เพียงแค่ปกป้องให้เจ้าน่องน้อยได้รับความปลอดภัยก็เป็นพอ

หลิ่วเหมยอู่ไม่เข้าใกล้ผู้คนเหล่านั้น แต่ก่อนก็ทำเรื่องให้ตัวเองขายขี้หน้า ได้แต่เพียงยืนพิงอยู่ใต้ต้นหลิวอย่างเปล่าเปลี่ยว มองดูอยู่ไกลๆ

นางคิดโกรธแค้น ถ้าเธอได้เป็นนายหญิงของบ้าน คงเป็นนายหญิงของท่านแม่ทัพอย่างสง่าผ่าเผย ดูท่าแล้วคนเหล่านั้นคงจะมาประจบประแจงเธอ ！

แต่ละคนนั้นประจบเพื่อหวังแค่ผลประโยชน์！

ตำแหน่งนั้นเดิมทีต้องเป็นของนาง ทั้งหมดนี่เป็นเพราะถูกเฉินเสียนแย่งไป！เฉินเสียนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเธอไปทั้งหมด！

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มมุมปากออกมาอย่างหมาป่า ： “เจ้าโอ้อวดให้เต็มที่เถอะ อีกประเดี๋ยวเดียวก็จะหน้าอัปลักษณ์แล้ว ข้าจะคอยดูว่าพวกนางยังจะประจบประแจงเจ้าอยู่หรือเปล่า！”

นางจะทำให้ทั้งเมืองรู้ว่าเฉินเสียนนั้นทำเรื่องไร้ศีลธรรมเสียชื่อเสียง เหมือนกับหนูข้างถนน ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ถูกคนก่นด่า พูดให้ร้ายลับหลัง！

เพียงแค่นึกถึงเรื่องพวกนี้ ความเคียดแค้นและความโกรธในใจของหลิ่วเหมยอู่นั้นถึงพอจะควบคุมไว้ได้อยู่

ออกมาทางด้านหลังของสวนดอกไม้ หลิ่วเหมยอู่ถาม： “ของที่ให้เตรียมไว้พร้อมหรือยัง？”

เซียงหลิงพูด： “นายหญิงวางใจได้ บ่าวเตรียมไว้อย่างเหมาะสมแล้ว”

“หึ เฉินเสียน ข้าจะรอดูว่าครั้งนี้เจ้าจะภูมิใจไปได้ถึงไหน！”

เมื่อเห็นเพื่อนขุนนางร่วมงานเดินเข้ามา สีหน้าของเฮ่อเซียงค่อนข้างจะอึดอัด หัวเราะแห้งๆแล้วพูดว่า “ลูกชายของข้าชอบทำตัวน่าเกลียด เลยทำให้ทุกท่านหัวเราะ”

เฮ่อโยวไม่ชอบการกระทำของบิดาแบบนี้เป็นที่สุด เห็นเห็นอยู่ว่าเขาดึงตัวเองเข้ามา สุดท้ายแม้แต่พูดเขายังไม่ได้พูดเลยสักคำ

เฮ่อโยวมองไปยังที่ด้านหลังผ้าแพรนั่น ยิ่งทำให้รู้สึกว่าองค์หญิงที่อุ้มลูกอยู่นั้นเหมือนเคยรู้จักที่ไหนมาก่อน

เขาเคยเห็นองค์หญิงจิ้งเสียนมาก่อนหรือไม่？ อาจจะเคยเจอ แต่ว่าเขาลืมไปแล้วว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร ทำไมถึงรู้สึกได้คุ้นตาแบบนี้

ที่นั่งอีกข้างของฉินหรูเหลียงนั้นคือหลิ่วเหมยอู่

ตอนที่ยังไม่ถึงเวลากินอาหาร หลิ่วเหมยอู่ลุกขึ้นก่อน แล้วเดินมาตรงหน้าเฉินเสียนเพื่อเคารพน้ำชากับนาง

เซียงหลิงที่อยู่ด้านข้างยกถาดรองขึ้นมา ในถาดรองนั้นถูกเตรียมถ้วยชามาสองใบพอดี

หลิ่วเหมยอู่เริ่มรินน้ำชาก่อน พูดเบาๆว่า “องค์หญิง ชาถ้วยนี้ข้าควรมาเคารพแก่ท่านตั้งนานแล้ว เพียงแต่รอมาถึงตอนนี้ไม่รู้ว่ามันสายไปหรือไม่”

เฉินเสียนอุ้มเจ้าน่องน้อยให้กับแม่นมซุยอย่างไม่รีบร้อน แล้วยืนขึ้น ยิ้มแล้วพูดว่า “ได้อย่างไรกัน ยากที่จะเห็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าประหลาดใจยิ่งนัก”

หลิ่วเหมยอู่พูด “เมื่อก่อนเป็นเหมยอู่ที่ไม่รู้ความ ทำให้องค์หญิงไม่สบายใจหลายเรื่อง เหมยอู่กับองค์หญิงเป็นคนข้างกายของแม่ทัพเหมือนกัน ควรจะเป็นพี่น้องกัน เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เหมยอู่อยากจะขอโทษองค์หญิงสำหรับอดีตที่ผ่านมา อยากให้องค์หญิงประทานอภัย”

เฉินเสียนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ครอบครัวเดียวนั้นไม่ผิด เพียงแต่พี่น้องน่าจะไม่ค่อยเหมาะสม หรือเจ้าอยากเป็นองค์หญิง？”

สีหน้าหลิ่วเหมยอู่ค่อนข้างจะรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วพูดว่า “องค์หญิงพูดเป็นเล่น เหมยอู่ไม่กล้าคิด เป็นเพราะเหมยอู่นั้นพลั้งปากไป”

ฉินหรูเหลียงที่อยู่ด้านข้างเห็นหลิ่วเหมยอู่ได้รับความน้อยใจ จึงช่วยพูดว่า“ เหมยอู่มีเจตนาดีอยากจะสนิทสนมสามัคคีกับท่าน ท่านก็น่าจะพอได้แล้ว”

เฉินเสียนพูดเบาๆว่า “ท่านหมายถึงคำพูดไหนกัน ไม่ใช่เพราะเหมยอู่บอกว่าอยากเป็นพี่น้องกับข้ารึ พี่น้องของข้าก็คือองค์หญิง？ ข้าก็พูดไปตามท้องเรื่อง”

หลิ่วเหมยอู่แสดงสีหน้าอย่างผู้บริสุทธิ์ แล้วพูดว่า “องค์หญิง เหมยอู่อยากจะสนิทสนมกับท่านด้วยใจจริงเพคะ”