ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 187

เฉินเสียนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ข้าเชื่อเจ้า เมื่อครู่ข้าก็แค่พูดเย้าเล่นกับเจ้านิดหน่อยเท่านั้น ที่บ้านมีแขกมากมาย ถ้าเกิดทะเลาะกันขึ้นมาก็จะขายขี้หน้าคนอื่นเขา”

ขณะที่พูดก็รินน้ำชาที่เหลือลงไปในถ้วยด้วย นิ้วมือหมุนถ้วยชานั้น เหลือบมองแล้วพูดว่า “เหมยอู่ เจ้าเคารพน้ำชาข้า ข้ารู้สึกดีใจอย่างยิ่ง”

เบ้าตาของหลิ่วเหมยอู่นั้นแดงกล่ำ มีน้ำตาคลอ เหมือนกับดีใจจนน้ำตาไหลอย่างไรอย่างนั้น แล้วพูดว่า “จะว่าไป ถ้าองค์หญิงยินดีดื่มน้ำชาถ้วยนี้ ก็เหมือนกับว่าองค์หญิงได้ให้อภัยเหมยอู่ที่เคยทำผิดต่อท่านในอดีตแล้วหรือไม่？ต่อไปเหมยอู่จะไม่ทำให้องค์หญิงโกรธเคืองอีกแล้ว”

เฉินเสียนเม้มปาก แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของนาง ทำให้หลิ่วเหมยอู่รู้สึกตกใจเล็กน้อย ฟังคำพูดเอื้ออารีของนาง“ ดูเจ้าสิ พูดอะไรไร้สาระ”

สองคนกำลังยกน้ำชา เพื่อดื่มเคารพซึ่งกันและกัน

เวลานั้นอวี้เยี่ยนที่อยู่ด้านหลัง ก็พูดขึ้นด้วยความตกใจมาประโยคว่า “เอ่อ นางหญิงรอง กระโปรงด้านหลังของท่านเหมือนว่าจะมีรูขาดหนึ่งรู”

แต่ไหนแต่ไรมาหลิ่วเหมยอู่นั้นจะห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองมากที่สุด ในงานแบบนี้จะมีเรื่องน่าขายหน้าได้อย่างไร ดังนั้นจึงวางถ้วยชาลงแล้วก้มลงมองไปที่กระโปรงเพื่อตรวจสอบ

เฉินเสียนขยับเข้าไปใกล้ แล้วพูดว่า “ไหนข้าดูหน่อย”

ด้านข้างของหลิ่วเหมยอู่ จึงทำให้ดึงดูดความสนใจของฉินหรูเหลียงไปด้วย

เฉินเสียนก็ค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่งของถ้วยชาสองใบนั้น สายตาก็ยังคงมองอยู่ แล้วพูดว่า “มันเป็นเพียงรูเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาจจะเป็นเพราะเมื่อครู่ไม่ได้ระวังเลยไปเกี่ยวกับอะไรสักอย่าง อีกสักครู่ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้ว แสงสลัวๆ คนอื่นคงมองไม่ออกว่ามันคืออะไร”

เมื่อขวัญเสียอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเสียนจึงดึงหลิ่วเหมยอู่ให้นั่งลง แล้วพูดว่า “เจ้าเป็นถึงนายหญิงรองของท่านแม่ทัพ เกรงว่าอีกแปบเดียวคนอื่นอาจจะเดาออกได้ว่าคืออะไร อย่างนั้นตอนนั่งกินข้าวก็ระวังหน่อย รอช่วงเวลาหลังอาหารเย็นที่คนไม่ได้สนใจอะไร ค่อยกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สวนดอกพุดตานน่าจะดีกว่า”

ในความทรงจำของหลิ่วเหมยอู่ เธอไม่เคยเห็นเฉินเสียนปฏิบัติตัวต่อเธออย่างสนิทสนมแบบนี้

คงเป็นเพราะเฉินเสียนคิดว่าเธออยากจะขออภัยจากเธอจริงๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อต่อหน้าผู้คนมากมาย เฉินเสียนได้แสดงถึงน้ำใจของนายหญิงของบ้านเป็นอย่างดี

ในใจของหลิ่วเหมยอู่คิดว่า เจ้าเสแสร้งต่อไปเถอะ！ ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเสแสร้งไปได้อีกนานสักเท่าไหร！

แต่สีหน้านางนั้นกลับดูอ่อนโยน แล้วพูดว่า “ขอบพระทัยองค์หญิงสำหรับคำชี้แนะเพคะ”

เฉินเสียนเหลือบมองแล้วจ้องไปที่ถ้วยชาในมือ พูดว่า “แล้วชาถ้วยนี้ยังจะดื่มหรือไม่ดื่มกันรึ？”

หลิ่วเหมยอู่รีบพูดขึ้นทันทีว่า “ต้องดื่มอยู่แล้วเพคะ เหมยอู่เคารพองค์หญิง ไหนเลยจะกล้ายกเลิกกลางคัน”

เฉินเสียนยกขึ้นมาถึงริมฝีปาก แล้วดื่มไปสองอึก หลิ่วเหมยอู่เห็นกับตาว่านางดื่มลงไปจริงๆ แสดงสายตาดีใจ ตัวเองจึงดื่มน้ำชาของตัวเองตามไป

ท่ามกลางความสัมพันธ์บนโต๊ะอาหารที่สามัคคีกลมเกลียวอย่างสนุกสนาน

แม้แต่ฉินหรูเหลียงก็ยังรู้สึกได้ถึงความแปลกว่ามื้ออาหารเย็นวันนี้ ค่อยคล้ายกับเป็นครอบครัวเดียวกันหน่อย

หลิ่วเหมยอู่กับเฉินเสียนไม่ได้สู้รบตบตีกัน พวกนางต่างคนต่างยอมกันด้วยไมตรีจิต

เฉินเสียนไม่ลืมที่จะคีบอาหารให้กับหลิ่วเหมยอู่ แล้วพูดว่า “เหมยอู่ เจ้านี่ช่างเป็นคนที่เข้าใจคนอื่นยิ่งนัก มิหน่าละแม่ทัพถึงได้หลงรักเจ้า”

หลิ่วเหมยอู่เหลือบมองไปทางฉินหรูเหลียง แล้วยิ้มอย่างเขินอาย

เฉินเสียนยังพูดต่อว่า“ข้าได้ยินมาว่า เรื่องงานฉลองวันเกิดของเจ้าน่องน้อยนั้นก็เป็นเพราะเจ้าพูดขอกับท่านแม่ทัพให้ เจ้านี่ช่างละเอียดอ่อนเสียจริง คิดได้อย่างรอบครอบ เจ้าลงมือทำแบบนี้ ทำให้ข้ารู้สึกซาบซึ้งเสียจริง ข้าเชื่อว่าเจ้าจริงใจที่อยากจะใช้ชีวิตในแต่ละวันให้ดี ”

หลิ่วเหมยอู่ตอบกลับรับคำ “เหมยอู่คิดไว้ตั้งนานแล้ว เพียงแค่กลัวว่าองค์หญิงจะไม่ยินดีคืนดีกับเหมยอู่ ครั้งนี้ต้องขอบพระทัยท่านชายน้อย ที่ทำให้เหมยอู่ได้มีโอกาสทำอะไรแบบนี้”

เธอพูดอย่างภาคภูมิใจ เฉินเสียนถูกกับดักแล้ว！

ใครอยากจะคืนดีกับหญิงสารเลวกัน！

รอดูแล้วกัน！อีกเดี๋ยวหญิงสารเลวคนนี้ชื่อเสียงต้องโกลาหลเป็นแน่！คอยดูกันว่านางจะมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นนายหญิงของจวนท่านแม่ทัพอีกหรือไม่！

หลิ่วเหมยอู่คิดคำนวณเวลาไว้อย่างดีแล้ว รอเวลายานั้นออกฤทธิ์ คงน่าจะอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เวลาอาหารเย็นเกือบจะเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็จะย้ายไปชมการแสดงละครเพลงในสวนกันหมด