ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 188

เฮ่อโยวเดิมทีที่อยากรู้อยากเห็น อยากรู้ให้แน่ชัดว่าเฉินเสียนนั้นใช่คนเดียวกับคนที่อยู่ในบ่อนพนันวันนั้นหรือไม่

ไม่คิดเลยว่าการแอบตามมานั้น จะทำให้เขาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

เฮ่อโยวใจสั่น เฉินเสียนมองเห็นรูปร่างเธอได้อย่างชัดเจน แน่นอนว่าเธอรู้จักเขา

สายตาที่เคร่งเครียดของเธอนั้นค่อยๆหายไป แทนที่ด้วยสายตาที่ดูอบอุ่น ยืนอยู่ในที่มืดไม่ได้ขยับไปไหน แล้วพูดว่า“คุณชายตระกูลเฮ่อ คงจะหลงทางใช่หรือไม่？”

“ เอิ่ม เอิ่ม อ่อ ข้าอยากเข้าห้องน้ำ ไม่ทันได้ระวังเลยเดินออกมาไกล”เฮ่อโยวพูด“ทำไมท่านถึงรู้จักข้า？”

“ ถ้าอยากเข้าห้องน้ำล่ะก็ เข้าไปในสวนดอกไม้ให้คนพาเจ้าไปสิ”

เฮ่อโยวดูกระวนกระวาย เห็นเฉินเสียนกำลังจะเดินไป แล้วจึงพูดว่า“ เฮ้ จริงๆแล้วคือท่านใช่หรือไม่！บนถนนวันนั้น ข้ายืมเงินท่าน จากนั้นในบ่อนพนันพวกเราสองคนก็ถูกท่านแม่ทัพจับได้ สุดท้ายข้าถูกส่งตัวกลับเรือนส่วนท่านก็ถูกส่งตัวกลับเรือนเช่นกัน ที่แท้ท่านก็คือองค์หญิง！”

เฉินเสียนไม่ได้สนใจอะไรเขา เดินมุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว

เมื่อพูดถึงเรื่องเงินยิ่งพูดยิ่งฮึกเหิม ไล่ตามเฉินเสียนแล้วพูดว่า “ไม่อย่างนั้นแม่ทัพฉินจะพูดชื่อท่านออกมาคนเดียวได้อย่างไร ถ้าท่านคือองค์หญิงจริง แต่ทำไมการกระทำของท่านนั้นไม่เหมือนเลย ทำไมท่านถึงไปตลาดเสเพลแบบนั้น……”

เฉินเสียนถอยหายใจยาว แล้วหยุดเดิน ทำให้หนุ่มน้อยที่เดินตามมานั้น คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องไม่ดี

เฮ่อโยวเห็นเธอจะเริ่มพูด จึงพูดขึ้นว่า “ท่านไม่ต้องมาเล่นสำนวน แน่นอนว่าเป็นท่าน！”

เฉินเสียน “ข้าไม่ได้เล่นสำนวน”

“แผ่นหยกของข้าล่ะ ครั้งที่แล้วนั้นรีบมาก ข้าไม่ทันที่จะไปหาท่านเพื่อนำเอาหยกแผ่นนั้นกลับมา นั่นคือของล้ำค่าที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลข้า ท่านย่าได้ให้ไว้กับข้าเพื่อไว้ขอผู้หญิงแต่งงาน！”

เฉินเสียนพูด “วันนี้ข้าไม่ได้นำมาด้วย เดี๋ยวมีเวลาข้าจะเอาให้เจ้าเอง？ตอนนี้ขอให้เจ้ารีบหลีกทางให้ข้าเดี๋ยวนี้？”

แค่พริบตาเฮ่อโยวก็กลายเป็นคนคุ้นเคยกับเฉินเสียน เขาพูดต่อว่า “ตอนนี้ท่านยุ่งมากรึ？”

เฉินเสียนยกหลิ่วเหมยอู่ขึ้นมา แล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า？”

“นางเป็นอะไร？”เฮ่อโยวถาม

“เจ้าตาบอดหรือไง นางดื่มเยอะจนหมดสติไปแล้ว” เฉินเสียนพูด“ ตอนนี้ข้าจะพานางไปนอน”

เฮ่อโยวอยู่เงียบๆ “แต่ข้าเห็นชัดว่าท่านเป็นคนตีนางจนสลบไป”

เฉินเสียนหยุดเดิน หันข้างชำเลืองมองไปที่เฮ่อโยว หรี่ตามองด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดเบาๆว่า “เฮ่อโยว คำพูดไร้สาระเมื่อพูดออกแล้วไปต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”

เธอเม้มริมฝีปาก แล้วทำท่าทางโดยการเอามือขึ้นมาปาดคอตัวเองให้เฮ่อโยวดู

เฮ่อโยวเดินถอยหลังออกมาสองเก้า แล้วพูดว่า “เมื่อครู่ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย”

เฉินเสียนพาหลิ่วเหมยอู่ไปที่สวนเซียงเสวี่ย

ที่สวนเซียงเสวี่ยนั้นว่างพอดี ของทุกอย่างภายในห้องนั้นถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย

เฮ่อโยวแปลกใจจึงเดินตามนางไปที่สวนเซียงเสวี่ย เหลือบมองเฉินเสียนที่ตีคนจนสลบ แต่กลับไม่ได้ทำเรื่องอะไรไม่ดี

เฉินเสียนพาหลิ่วเหมยอู่วางไว้บนที่นอนแล้วจึงออกไป

หลิ่วเหมยอู่นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าแดงกล่ำ หายใจหอบสั่นขึ้นลง ท่ามกลางสติที่เลือนรางของผู้หญิงที่สวยงามร้องครางออกมาอย่างอู้อี้

ยังถามต่อ“ นางเป็นอะไรรึ？”

“ไม่ได้บอกแล้วหรือว่า นางดื่มเยอะไป”

“แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านางโดนวางยาล่ะ？ท่านขู่ข้าน้อยๆหน่อย ไม่ว่าจะอย่างไรข้าก็ออกไปอยู่ข้างนอกมานาน เรื่องแค่นี้ทำไมข้าจะไม่รู้ ”

เฉินเสียนพูด “ในเมื่อเจ้ารู้ทุกอย่าง ยังจะถามให้มากความทำไม ？”เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “เจ้าเข้าไปเป็นยาถอนพิษให้นางสิ”

เฉินเสียนพูดพร้อมกับดันเขาเข้าไปให้ห้องนั้น

เฮ่อโยวรีบออกมา พูดอย่างจริงจังว่า “ท่านอย่ามาซี้ซั้ว ข้าไม่เคยทำอะไรผู้หญิงที่มีสามีแล้ว！”

เฉินเสียนคว้าเขาออกมาจากสวนเซียงเสวี่ย แล้วพูดว่า “ไม่ได้จะเอาแผ่นหยกล้ำค่าของตระกูลเจ้าแล้วรึ ไป ข้าจะไปเอาแผ่นหยกให้เจ้า”

เฮ่อโยวหันกลับไปมอง ภายใต้แสงไฟสลัว รูปร่างของหลิ่วเหมยอู่นั้นสวยงามยั่วยวน โยกขึ้นลงอย่างมีเสน่ห์น่าสนใจ

บานประตูถูกปิดไว้เพียงครึ่งหนึ่ง ทำให้มองเห็นสภาพการณ์ข้างในได้แบบไม่ชัดเจน

ในสวนดอกไม้นั้นสนุกสนานกันอย่างมาก จะมีใครมาทันสังเกตเรื่องผิดปกติเหล่านี้