ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 189

เธอยากที่จะควบคุมความต้องการของร่างกายได้ ความเป็นชายได้บุกเข้าไปอย่างรุนแรงและรวดเร็ว พริบตาเดียวก็สามารถเติมเต็มได้ เธอทั้งร้องเสียงต่ำและไม่สามารถควบคุมการต้อนรับนั้นได้

ทางด้านในสวนดอกไม้นั้นมีการแสดงอย่างสนุกสนาน ส่วนอีกด้านของหลังเรือนนั้นเต็มไปด้วยความรักสีแดงที่สวยงาม

เวลาต่อมาเซียงหลิงรีบวิ่งมาที่สวนดอกไม้อย่างร้อนรน พูดด้วยความตกใจกลัวต่อหน้าเหล่าขุนนางเพื่อนร่วมงานที่เป็นมาแขกของฉินหรูเหลียงว่า “แย่แล้ว แล้วท่านแม่ทัพ！ นายหญิงหายตัวไป！”

ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้ว พูดอย่างรำคาญว่า“ คนทั้งคน จะหายไปได้อย่างไรกัน？”

เซียงหลิงพูดด้วยน้ำตาไหลพรากว่า “นายหญิงดื่มเหล้าไปนิดหน่อยเมื่อตอนค่ำ ฤทธิ์ของเหล้านั้นแรง ดื่มไปแล้วทำให้มีอาการมึนงง บ่าวแค่ไปเอาน้ำแก้เมาเหล้าให้ ใครจะไปคิดว่าหลังจากนั้นจะไม่เจอนายหญิงอยู่ในเรือนแล้ว บ่าวไปหาทุกที่ที่จะสามารถหาได้แล้ว ก็ไม่พบนายหญิงเลยแม้แต่เงา！”

เวลานั้นฉินหรูเหลียงออกจะดูรีบร้อน

เขาไม่ควรพาหลิ่วเหมยอู่ไปสัมผัสกับเหล้า

ถ้าดื่มเหล้าจนเมาแล้วไปเกิดเรื่องจะทำอย่างไร ทางเดินระหว่างในสวนดอกไม้นั้นมีทะเลสาบที่กว้างใหญ่อยู่หนึ่งแห่ง ถ้าเกิดตกลงไปในทะเลสาบนั่นแล้วไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น

ดังนั้นฉินหรูเหลียงจึงนำคนออกตามหา

ที่สวนดอกพุดตานแน่นอนว่าไม่มีแม้แต่เงา ฉินหรูเหลียงจึงส่งคนลงไปงมในทะเลสาบเพื่อค้นหา

เหล่าญาติพี่น้องของนายหญิงทั้งหลายนั้นก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะชมการแสดงต่อไป

เฮ่อโยวเงยหน้ามองการแสดงที่กำลังสนุกสนาน จับมืออยู่ข้างกายเฮ่อเซียง แล้วพูดอย่างหวังว่าจะทำให้สามารถบรรลุเป้าหมายของตนเองได้ “ท่านพ่อ ท่านไม่ได้นึกถึงมิตรภาพความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับท่านแม่ทัพหรอ ตอนนี้คนรักของท่านแม่ทัพหายตัวไป ท่านเองก็เป็นถึงหัวหน้าของขุนนางทั้งหมด ควรจัดกลุ่มทุกคนเพื่อช่วยในการค้นหานะ ”

เฮ่อเซียงจ้องมองแล้วพูดว่า “ นี่เป็นเรื่องของบ้านเขา ยิ่งไม่ใช่เรื่องของทางราชการ ไอ้เจ้าเด็กนี่พูดให้มันน้อยๆหน่อย！”

เฮ่อโยวทำสายตาไร้เดียงสา แล้วพูดว่า “เป็นเรื่องคนอื่นนั้นก็จริง แต่พวกเรานั้นต่างมาเป็นแขกของจวนเขานี่ หรือถ้าเกิดเรื่องถึงชีวิตและความตาย มันก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่เลยนะ”

ถึงแม้เฮ่อโยวปกติจะชอบใส่ร้ายพ่อตัวเอง แต่เฮ่อเซียงลองคิดอย่างถี่ถ้วนดูแล้ว ที่เขาพูดนั้นดูไม่ใช่ไม่มีเหตุผล

ดังนั้นจึงยืนขึ้น แล้วไปจัดตั้งกลุ่มคนเพื่อช่วยค้นหาอีกแรง

นายหญิงเหล่านั้นที่ชอบการซุบซิบนินทาอยู่แล้ว จึงไม่สามารถควบคุมได้ รวมตัวกันเป็นกลุ่มแล้วเดินเที่ยวชมสวน

ด้านหลังเรือนของท่านแม่ทัพนั้นกว้างใหญ่ ข้ารับใช้ออกตามหาในเพื้นที่บางส่วนที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ เหล่านายหญิงก็เดินตามทางที่มีแสงเพื่อตามหา

มีกลุ่มของนายหญิงกลุ่มหนึ่งมาที่สวนเซียงเสวี่ย แล้วพบว่าที่นี่มีเปิดไฟอยู่

ถามพวกบ่าวใช้ในจวนจึงรู้ว่า เดิมทีที่นี่เป็นที่อยู่ของภรรยาคนที่สาม แต่หลังจากที่ภรรยาคนที่สามออกไปแล้วที่นี่จึงว่างไม่มีใครอยู่

แม้จะยังไม่ทันได้เข้าไปในเรือน ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายกำลังประสานเสียงกันอยู่ ผู้คนต่างพากันตกใจ

ฝ่ายหญิงส่งเสียงยั่วยวนออกมา ส่วนฝ่ายชายก็ส่งเสียงหอบตามกันมา เหล่านายหญิงแค่ฟังก็รู้ชัดว่าข้างในนั้นกำลังเกิดเหตุการณ์อะไรกันอยู่

การสู้รบข้างในนั้นยังคงต่อเนื่อง เหล่านายหญิงไหนเลยจะกล้ายุ่งเรื่องพวกนี้ มีนายหญิงท่านหนึ่งมีความคิดที่ดีสั่งบ่าวใช้ให้รีบไปตามฉินหรูเหลียงมา

ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ให้ฉินหรูเหลียงเป็นคนจัดการ

ฉินหรูเหลียงรีบร้อนมาถึงด้านหน้าสวนเซียงเสวี่ย เวลาที่ได้ยินเสียงนั้น ร่างกายก็ตึงเครียดไปหมด ทั้งมือและเส้นเอ็นที่หน้าผากโผล่ขึ้นมา

เขาไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเป็นใคร แต่เสียงของฝ่ายหญิงนั้นเขายิ่งฟังยิ่งคุ้นหู

ฉินหรูเหลียงก้าวเท้าอย่างแรง เดินแต่ละก้าวเข้าไปข้างใน

หลิ่วเหมยอู่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร เธอเพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนราวกับสระน้ำ รูขุมขนทุกอณูนั้นร้องออกมาอย่างมีความสุข

เธอไม่ได้สนใจว่าคนบนเรือนร่างเธอนั้นคือใคร ขอเพียงแค่เขาเหมือนกับท่านแม่ทัพก็พอ

ดังนั้นร่างที่อยู่ด้านบนจึงไม่หยุดที่จะนำสิ่งที่ตั้งตระหง่านเข้าไปในตัวเธอ ส่วนเธอก็ไม่หยุดที่จะโยกสะโพกขึ้นตอบรับ ปากก็เรียกชื่อไม่หยุด “ท่านแม่ทัพ……ท่านแม่ทัพเร็วหน่อย……เหมยอู่ยังต้องการอีก……”

ฉินหรูเหลียงถีบประตูเข้าไปอย่างเต็มแรง จึงได้เห็นเหมือนกับการได้เห็นภาพที่น่าเกลียดน่ากลัว เช่นเดียวกับคำพูดของหลิ่วเหมยอู่ที่พูดออกมาอย่างน่ารังเกียจ

ร่างกายของชายป่าเถื่อนบนตัวเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อไหลย้อย ถึงเวลาสำคัญนั้นจะหยุดก็หยุดไม่ได้

สายตาของหลิ่วเหมยอู่ดูเฉื่อยชา อีกทั้งยังไม่ม่สติรับรู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น