ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 190

ฉินหรูเหลียงเห็นนางร้องไห้จะเป็นจะตาย ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจนาง

แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยทำให้นางเจ็บปวด ไม่เคยทำร้ายนาง

แต่วันนี้นางถูกคนอื่นดูถูกเหยียดหยามกระทำทางเพศ เธอพูดถูก เธอเป็นเพียงผู้เคราะห์ร้าย

ฉินหรูเหลียงได้ยินหลิ่วเหมยอู่ร้องเรียกแต่ “ท่านแม่ทัพ” เธอคงไม่ได้พูดโกหก คิดว่าคนคนนั้นเป็นเขาจริงๆ

เขารักและดูแลเธออย่างดีเหมือนกับสิ่งของล้ำค่ามาโดยตลอด……เพียงแค่คิดขึ้นมา ฉินหรูเหลียงก็รู้สึกปวดใจเหมือนถูกมีดแทง

ฉินหรูเหลียงนำเธอขึ้นจากอ่างอาบน้ำมากอด พูดเสียงต่ำว่า “ทั้งหมดออกไปก่อน”

หลิ่วเหมยอู่ยังคงร้องไห้แล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพโปรดยื่นขอความยุติธรรมให้แก่ข้า……”

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างเย็นชาว่า “คนคนนั้นถูกข้าฆ่าแล้ว เจ้ายังจะยื่นขอความยุติธรรมทำไม คืนนี้คนต่างรู้กันหมด ผู้หญิงของข้าฉินหรูเหลียงกับชายอื่นนั้นลักลอบมีเสพสุขกัน เจ้าคิดว่าต้องทำอย่างไร？”

“ท่านแม่ทัพ……”หลิ่วเหมยอู่พูดอย่างเสียใจมาก “ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี ข้าไม่มีแรง ไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร…… ข้าอาจจะถูกใส่ร้าย……”

“เจ้าบอกข้ามา ใครทำร้ายเจ้า？”

“องค์หญิง…… ต้ององค์หญิงแน่ๆ！”

“เจ้าเพิ่งจะคืนดีกับนางไม่ใช่หรือ คืนนี้นางมีงานต้องรับผิดชอบมากมาย กลับไปพักที่สวนสระวสันตฤดูตั้งนานแล้ว ครั้งนี้เจ้าจะโยนความผิดไปให้นาง แล้วจะทำให้ความรู้สึกผิดของเจ้าลดน้อยลงรึ？”

หลิ่วเหมยอู่ส่ายหัว“ ข้าไม่ได้……”

ครั้งนี้เขาไม่ได้ฟังแต่คำพูดของหลิ่วเหมยอู่ แล้วไปโทษโพยเฉินเสียน

เขาเห็นหมดทุกอย่าง ไม่มีใครสามารถบังคับเธอกับผู้ชายคนอื่นไปที่เตียงนอนได้ นอกจากว่านี่มันคือการข่มขืน เขายังคงมองเห็นใบหน้าที่เป็นสุขของเธอตอนนั้น

เรือนร่างของหลิ่วเหมยอู่นั้นเต็มไปด้วยรอยแดงทำให้ฉินหรูเหลียงรู้สึกเจ็บปวด

เขาเหมือนสัตว์ป่าดุร้าย พาหลิ่วเหมยอู่นอนลงบนเตียง แล้วเริ่มประทับร่องรอยบนตัวเธออีกครั้ง

ฉินหรูเหลียงไม่ถอดแม้แต่เสื้อข้างบน ถอดเพียงแค่ด้านล่างออก แล้วยัดเยียดตัวเองเบียดแทรกเข้าไปข้างใน

“ท่านแม่ทัพอย่า……”

สัมผัสแห่งความสุขยังคงอยู่

ฉินหรูเหลียงเข้าไปได้อย่างไม่ลำบาก แล้วพูดว่า “ ไม่ต้องการ？แต่ร่างกายเจ้ากำลังบอกข้าว่า เจ้าต้องการข้ามาก”

ความคิดของเขาบ้าคลั่ง เมื่อเขาเห็นสมบัติของเขาถูกทุบแตกละเอียด เขาจึงอยากจะทำให้มันแตกอีกครั้งอย่างโหดเหี้ยม！

ครั้งนี้ฉินหรูเหลียงควบคุมอารมณ์ไม่ได้เหมือนอย่างครั้งก่อนๆ เขาเหมือนกับพุ่งออกมาจากกับดักสัตว์ อย่างป่าเถื่อนและกล้าหาญ

รอบนี้เป็นฉินหรูเหลียงกับหลิ่วเหมยอู่ที่กำลังร่วมรักกันอย่างพัวพันอยู่ในสวนดอกพุดตาน ส่วนในห้องโถงด้านหน้าเรือนนั้นต้องมีคนคอยจัดการแก้ไขปัญหา

เฉินเสียนซึ่งเป็นภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ ก็ต้องออกไปส่งเหล่านายหญิงเป็นธรรมดา และกล่าวคำขอบคุณมากมาย

เฮ่อโยวไม่สามารถบอกกับเฮ่อเซียงให้รู้ว่าเขากับเฉินเสียนนั้นเคยพบเจอกัน และอีกอย่างหยกของตัวเองนั้นยังตกอยู่ในมือของเฉินเสียนอีกด้วย

ก่อนเกิดเรื่อง เฉินเสียนก็ไม่ยอมคืนให้เขาง่ายๆ

เฮ่อโยวทำให้เฮ่อเซียงเข้าใจว่าเขาได้ออกไปก่อนแล้ว เฮ่อเซียงจึงรีบออกจากจวนแม่ทัพเพื่อไปตาม แต่หารู้ไม่ว่าเฮ่อโยวนั้นแอบอยู่หลังรูปปั้นสิงโตที่อยู่หน้าประตูใหญ่ของจวนแม่ทัพมาตลอด

รอเวลาเฉินเสียนส่งแขกกลับให้หมด ขณะที่หันมากำชับให้บ่าวเตรียมปิดประตู เฮ่อโยวก็ออกมาจากหลังรูปปั้นสิงโตทันทีแล้วพูดว่า “องค์หญิงขอเวลาคุยด้วยหน่อย”

เฉินเสียนหันกลับมาชำเลืองมอง เห็นเฮ่อโยวยืนอยู่ตรงนั้นแจ่มแจ้ง เม้มปากแล้วยิ้มหัวเราะ

พ่อบ้านเห็นอย่างนั้นจึงจะออกไปพูดกับเขา แต่เฉินเสียนยกมือขึ้นห้าม แล้วพูดว่า “นี่คือคุณชายตระกูลเฮ่อ ไม่มีอะไร ข้ารู้จักกับเขามาก่อน”