ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 209

แต่เพราะเขาไม่มีแรง จึงถูกชายผู้สวมเสื้อผ้าราคาแพงตีจนเขาล้มลงกับพื้น ผู้ติดตามทั้งสองของชายผู้สวมเสื้อผ้าราคาแพงเดินเข้าไปลงมือซ้อมเขาอย่างรุนแรง

บนพื้นเต็มไปด้วยคราบเลือด

ขอทานสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างตกใจจนพากันยกถ้วยหนี

คนผู้นั้นถูกผู้ติดตามตีจนไม่สามารถจะสู้ได้อีก เขาโค้งตัวโก่ง มือทั้งคู่กุมหัวตัวเองไว้แน่น

เมื่อชายผู้สวมเสื้อผ้าราคาแพงเห็นสภาพของเขาแล้ว จึงย่อตัวลงตบไหล่ของเขา หัวเราะพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมา จากนั้นเขาก็เดินจากไปพร้อมผู้ติดตาม

ผ่านไปครู่ใหญ่ คนผู้นั้นจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมา เขาก้มหน้าลูบมุมปากที่เต็มไปด้วยเลือด แล้วจึงกลับไปนั่งซบหน้ากอดเข่าอยู่ที่เดิม

ถึงแม้ว่าจะลำบากแทบตาย แต่เขากลับไม่เหลียวแลเหรียญทองแดงบนพื้นนั่นแม้แต่นิดเดียว

เฉินเสียนขมวดคิ้วแหวกฝูงผู้คนเดินตรงไปที่เขา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "หวังว่าข้าจะจำผิดคน ทำไมเขาถึงได้มาลำบากเร่ร่อนอยู่บนถนนนี้กันนะ"

อวี้เยี่ยนที่ไม่เข้าใจจริงๆ จึงพูดขึ้นว่า : "นายหญิงหมายถึงใครหรือเจ้าคะ?"

พริบตาเดียว เฉินเสียนก็เข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา

พออยู่ใกล้ๆ แล้วจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจน ชุดสีเข้มที่เขาสวมใส่นอกจากสกปรกมอมแมมยุ่งเหยิงแล้ว ดูออกว่าเป็นเสื้อผ้าเนื้อดีและมีราคาแพง

เฉินเสียนเดาไม่ผิด เขาไม่ใช่ขอทาน

เธอเก็บความสงสัยในใจไว้ เรียกขึ้นเสียงเบา : "เฮ่อโยว?"

เขาสะดุ้งโหยงทั้งตัว แต่ไม่ยอมเงยหน้าและไม่ยอมตอบกลับ

อวี้เยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ เบิกตากว้าง

คนผู้นี้คือเฮ่อโยว?

เป็นไปได้ยังไงกัน

เฮ่อโยวคือลูกชายของอัครมหาเสนาบดี ฐานะสูงส่ง ทำไมถึงได้ตกต่ำจนอยู่ในสภาพนี้ได้!

เฉินเสียนไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่ได้เจอเฮ่อโยวมานานมาก แต่กลับมาเจอกันในฉากแบบนี้

เมื่อครู่นี้แค่มองผ่านๆ เฉินเสียนก็รู้สึกว่ารูปร่างนี้ค่อนข้างคุ้นตา ดูไม่เหมือนกับบรรดาขอทานที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อครู่เธอจึงลงจากรถม้ามาเพื่อดูให้กระจ่าง

เฉินเสียนค่อยๆ ย่อตัวลงข้างๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น : "เฮ่อโยว"

เขาขยับตัวหลบไปข้างๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบและกระด้าง : "ท่านคงจำผิดคนแล้ว"

เขาพยายามจะหลบเฉินเสียน และกำลังจะลุกหนี แต่เมื่อครู่นี้เขาถูกซ้อมจนน่วม แม้แต่แรงจะลุกขึ้นก็ไม่มี

เฉินเสียนขยับไปข้างหน้าเขาอย่างไม่สนใจ ไม่สนใจว่าเขาจะหลบเธอยังไง เธอยื่นมือไปปัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขาออก

เขาพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน : "ข้าบอกว่าท่านจำผิดคนแล้ว!"

เฉินเสียนปัดผมของเขาออก ประคองใบหน้าที่ทั้งบวมและเขียวช้ำ แววตาของเขาสั่นไหว : "เฮ่อโยว"

ตอนนี้อวี้เยี่ยนเองก็จำเขาขึ้นมาได้ นางตกใจยกมือขึ้นปิดปาก

เขาหลบสายตาของเฉินเสียน และพยายามหนี พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านจำผิดคนแล้ว......เฮ่อโยวที่สง่าผ่าเผยนั่น จะมาเป็นสุนัขร่อนเร่พเนจร เป็นสุนัขที่ไร้บ้านกลับอย่างข้าได้ยังไงกัน!"

เฉินเสียนจู่ๆ ก็ดึงเขาเข้ามากอด

เขาพยายามดิ้นรนปฏิเสธว่า : "ข้าไม่ใช่เฮ่อโยว ข้าไม่ใช่เฮ่อโยว......ข้าเองก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร......"

เฉินเสียนกอดผมเผ้าที่รุงรังของเขาไว้แน่น พูดปลอบใจเขาว่า : "ข้าคือเฉินเสียน ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว"

เฮ่อโยวสะดุ้งไปทั้งตัว

เขาที่ดิ้นสู้แทบตาย ในที่สุดก็ค่อยๆ สงบลงในอ้อมแขนของเฉินเสียน

เขาก้มหน้ากอดแขนของเฉินเสียนไว้แน่น ลูกกระเดือกของเขาค่อยๆ ขยับ พูดขึ้นว่า : "ท่านคือเฉินเสียน......เฉินเสียน ทำยังไงดี ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน......ท่านย่าของข้าเสียแล้ว......พวกเขาบอกว่า......ท่านย่าของข้าเสียเพราะข้าคนเดียว......"

เฮ่อโยวอายุน้อยกว่าเฉินเสียนเล็กน้อย ที่ผ่านมาเฉินเสียนไม่ได้มองว่าเขาเป็นแค่เพื่อน แต่ยังมองเขาเป็นน้องชายอีกคนด้วย

เขาเองได้จริงใจต่อเฉินเสียน และเฉินเสียนเองจึงจริงใจเขาตอบ

และเฮ่อโยวที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เฉินเสียนเองก็รู้สึกแย่ไม่น้อย