ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 210

เฮ่อโยวรับไม่ได้กับเหตุการณ์สะเทือนใจครั้งนี้ รู้ทั้งรู้ว่าถูกใส่ร้ายป้ายสี และเหตุการณ์ครั้งนี้ คนที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุดก็คือเอ้ออี๋เหนียง (อนุภรรยาคนรองของพ่อ) และพี่ชายต่างมารดาของเขา

เฮ่อโยวโกรธแค้นพวกเขาที่ทำท่านย่าตาย จึงชักดาบฟันเอ้ออี๋เหนียง

เฮ่อเซียงที่รักและเคารพเทิดทูนฮูหยินใหญ่มาก เขาโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก จึงเชื่อการให้การของพวกเขา ตัดสินว่าเฮ่อโยวเป็นสาเหตุในการตายของ ฮูหยินใหญ่ และยังเห็นเฮ่อโยวใช้ดาบฟันเอ้ออี๋เหนียงกับตา เขาเองโกรธแค้นเฮ่อโยวอย่างที่สุด จึงทุบตีเฮ่อโยวอย่างรุนแรง แล้วไล่เฮ่อโยวออกจากบ้านไป

ประกาศขั้นเด็ดขาดว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเฮ่อโยวไม่ใช่บุตรชายของเฮ่อเซียงอีก ให้เฮ่อโยวไปอยู่ตามมีตามเกิดข้างนอกด้วยตัวเอง

"เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว?"

"สามวันก่อน"

"งั้นก็แสดงว่าเจ้าร่อนเร่พเนจรตามถนนมาสามวันแล้วอย่างงั้นหรือ?" เฉินเสียนถามต่อไปว่า : "ทำไมเจ้าถึงไม่มาหาข้า?"

เธอคิดภาพไม่ออกเลย เฮ่อโยวคนที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด กลับกลายมาเป็นคนร่อนเร่พเนจรนอนตามข้างทางเหมือนขอทานมาสามวันสามคืน

สามวันมานี้เขาไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน ไม่มีอาหาร ทนหนาวสั่นและทนถูกกลั่นแกล้งรังแก

เพื่อนที่เคยคบค้าสมาคมไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเหลือเลยแม้แต่คนเดียว เพียงเพราะว่าเขาถูกขับไล่ออกจากบ้าน และเฮ่อเซียงไม่รับเขาเป็นลูกชายอีกต่อไป

ชีวิตนี้ทั้งชีวิตของเฮ่อโยวคงไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ไปได้

เฮ่อโยวพูดขึ้นว่า : "เมื่อก่อนนี้ท่านย่าของข้ารักและเอ็นดูข้าที่สุด ข้ามันเป็นหลานที่อกตัญญู แม้แต่จะจับฆาตกรที่ลงมือฆ่าท่านย่าก็ยังทำไม่ได้"

"ข้ามันไม่เอาไหน ไม่ว่าจะเจ็บปวดทุกข์ทรมานและเสียใจแค่ไหน ท่านย่าของข้าก็ไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีก" เฮ่อโยวน้ำตานองหน้า ขึ้นเหนือลงใต้ ไม่เคยไร้หนทางแบบนี้มาก่อน

"เคยได้ยินท่านพ่อข้าบอกว่า ถึงแม้ท่านจะเป็นองค์หญิง แต่เป็นองค์หญิงของราชวงศ์ที่แล้ว ตัวท่านเองยังจะดูแลไม่ไหว ข้ามาหาท่านแล้วท่านจะทำอะไรได้ ดึงท่านลงเหวไปด้วยกันอย่างนั้นหรือ?"

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "ฉะนั้น เจ้าแค่กลัวว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ข้าอย่างงั้นหรือ?"

เธอพูดต่อไปว่า : "ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ก่อน แต่ข้าก็จะช่วยเจ้า"

"เพราะอะไร?" เฮ่อโยวถามขึ้นด้วยความสงสัย

เฉินเสียนนึกถึงคนผู้หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า : "เพราะว่ามีคนเคยพูดไว้ ว่าเจ้าเป็นคนจิตใจขาวสะอาด"

อวี้เยี่ยนเตรียมอาหารเข้ามาพอดี หลายวันมานี้เฮ่อโยวไม่ได้กินอาหารเลย เขาจึงกินมันอย่างหิวโหย

อวี้เยี่ยนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า : "คุณชายรอง ทานช้าๆ อย่ารีบเจ้าค่ะ ที่ห้องครัวยังมีอีกเยอะ"

ในวันครบรอบร้อยวันของเจ้าน่องน้อย เฉินเสียนเองก็ได้เจอกับเฮ่อเซียงด้วย เขามีเฮ่อโยวที่เป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียว ถึงแม้ปากเขาจะคอยสอนและดุด่าเสมอ แต่ความจริงแล้วเขาทั้งรักและเอ็นดูเสมอ

สาเหตุการตายของฮูหยินใหญ่ถูกแขวนไว้บนหัวของเฮ่อโยว เฮ่อเซียงเองคงจะถูกบีบจนมาถึงเส้นตาย

เฮ่อเซียงที่รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก จึงแข็งใจขับไล่เฮ่อโยวออกจากบ้านไป

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือต้องรีบไขข้อเข้าใจผิดระหว่างเฮ่อเซียงและเฮ่อโยวให้เร็วที่สุด

เฮ่อโยวดวงตาแดงก่ำ เขาพูดขึ้นว่า : "ข้าและเขาไม่มีอะไรเข้าใจผิดต่อกัน เขาคิดว่าข้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ท่านย่าตาย ข้าก็แค่ไม่ต้องเป็นลูกชายของเขาก็เท่านั้น เพราะไม่ว่ายังไงในสายตาของเขา ข้ามันก็เป็นแค่ลูกชายที่ไม่เอาไหน ดีแต่สร้างความเดือดร้อนให้เขาไม่เว้นแต่ละวัน"

เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินเสียน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าเรื่องหนึ่ง"

"เจ้าว่ามา"

"ตอนที่ท่านไปร่วมไว้อาลัย ข้าอยากให้ท่านพาข้าไปด้วย ข้าอยากไปแสดงความกตัญญูหน้าโลงศพของท่านย่า ข้าจะต้องหาหลักฐานที่พวกมันฆ่าท่านย่าได้อย่างแน่นอน เพื่อปลอบประโลมดวงวิญญาณของท่านย่าที่อยู่บนฟ้า"

เฮ่อโยวบอกว่า เฮ่อเซียงคงจะไม่ยอมให้เขาเข้าประตูเรือน และยิ่งไปกว่านั้น คงไม่อนุญาตให้เขาได้ส่งดวงวิญญาณของฮูหยินใหญ่อย่างแน่นอน แม้แต่จะดูหน้าสักครั้งก็ไม่ได้

หากเฮ่อโยวอยากกลับไป ก็คงต้องปลอมตัวแล้วให้คนอื่นพากลับไปเท่านั้น

ฮูหยินใหญ่ได้จากโลกนี้ไปสามวันแล้ว สามวันเพียงพอที่จะทำให้จวนสกุลเฮ่อสงบลงมาได้ จากนั้นก็จะแจ้งข่าวคราวการมรณภาพ

เป็นไปตามคาด ไม่นานจวนท่านแม่ทัพก็ได้รับข่าวคราวการมรณภาพ

ฮูหยินใหญ่ของสกุลเฮ่อเดิมทีนั้นเป็นฮูหยินตราตั้ง เฮ่อเซียงเองก็เป็นเสนาบดีที่ศักยภาพและความสามารถเก่งกาจ ฮูหยินใหญ่ได้ล่วงลับไปแล้ว ครอบครัวเหล่าขุนนางจึงควรไปทำความเคารพศพเพื่อร่วมแสดงความเสียใจ

ฉินหรูเหลียงไม่อยู่ เฉินเสียนจึงเป็นคนตัดสินใจแทนทุกอย่าง

เฮ่อโยวอยู่ในจวนของเธอทั้งคน เธอจะไม่ไปร่วมได้อย่างไรกัน

เช้าวันที่สอง สภาวะทางอารมณ์และจิตใจของเฮ่อโยวดีขึ้นมากแล้ว

เฉินเสียนได้ให้พ่อบ้านไปจัดหาเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของบ่าวรับใช้มาให้เฮ่อโยวสวมใส่

ผู้คนที่มาเคารพศพเพื่อแสดงความเสียใจไม่ได้มีแค่จวนท่านแม่ทัพเท่านั้น ยังมีเหล่าขุนนางและเจ้าหน้าที่อื่นๆ มาด้วย

เพียงแต่ข้างในนั้น เฉินเสียนเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น

ท่านแม่ทัพใหญ่ออกรบอยู่ข้างนอก เธอจึงเป็นตัวแทนของจวนท่านแม่ทัพโดยปริยาย

ดังนั้นคนที่เข้าออกในห้องโถงไว้ทุกข์ ก็คือคนที่จะมาร่วมแสดงความเสียใจ เฉินเสียนเป็นหญิง มีผู้ติดตามมาด้วยสองคน ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้ามาในห้องโถงไว้ทุกข์ ก็มีคนประกาศขึ้นว่า : "จวนท่านแม่ทัพใหญ่ องค์หญิงจิ้งเสียนมาไว้ทุกข์"

เฉินเสียนค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ เฮ่อโยวและอวี้เยี่ยนพากันก้มหน้าเดินตามหลังมา

เฮ่อโยวเงยหน้าขึ้นมองโลงศพบนแท่นไม่ได้ เขาทำได้แค่อดทนด้วยความทรมานกล้ำกลืนฝืนทน

ด้านข้างมีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามามอบธูปให้เฉินเสียน

กลิ่นธูปบางเบา เฉินเสียนถือธูปโน้มตัวคำนับต่อหน้าโลงศพ

เฮ่อโยวและอวี้เยี่ยนคุกเข่าลง ก้มหน้าคำนับพร้อมกับเฉินเสียน

เฮ่อโยวก้มหน้าลงต่ำ เจ็บปวดจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้

เฉินเสียนโน้มตัวคำนับสามครั้ง เขาจึงได้ทำในสิ่งที่ปรารถนา คำนับให้ท่านย่าสามครั้ง

หลังจากทำความเคารพเสร็จ เจ้าภาพที่ยืนอยู่ด้านข้างห้องโถงไว้ทุกข์ก็โค้งตัวทำความเคารพตอบกลับเฉินเสียน

เฮ่อเซียงและฮูหยินเซียงรู้สึกทนต่อความเศร้าโศกนี้ไม่ไหว ด้วยอายุที่มากและร่างกายที่ชรา จึงให้พี่ชายคนโตของสกุลเฮ่อและฮูหยินรับหน้าที่ในการแสดงความกตัญญูอยู่นี้แทน

พี่ชายต่างมารดาของเฮ่อโยวชื่อ เฮ่อฟั่ง

ในขณะที่กำลังทำความเคารพตอบกลับ เฉินเสียนเห็นเขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

เธอมองเห็นชัดเจนเต็มสองตา เขาคือคนที่ทุบตีเฮ่อโยวปางตายตรงหัวมุมถนนเมื่อวานนี้ไม่ผิดแน่

###ในสมัยราชวงศ์ หมิง และ ชิง ฮูหยิน เป็นตำแหน่งพระราชทานมีตราตั้ง ที่ฮ่องเต้จะพระราชทาน​ให้กับ เอกภริยา ของข้าราชการขั้น หนึ่งหรือสองเท่านั้น (ระดับมหาเสนาบดี)