ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 21

ในเวลานั้นหลิ่วเหมยอู่เดินมาแถวนี้พร้อมกับเซียงซั่น เมื่อเงยหน้ามองแล้วเห็นเฉินเสียนอยู่ที่ศาลานางจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะก้าวเข้าไปดีไหม ทว่ายังมีความกล้าพอที่จะไม่หันหลังกลับ

เหตุผลที่มีบอกหลิ่วเหมยอู่ว่านางไม่ควรปะทะกับเฉินเสียนตรงๆ

ทว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่หลิ่วเหมยอู่โปรดปรานแต่ตอนนี้กลับถูกเฉินเสียนยึดครองไป หากนางยอมถอยไปตอนนี้ ต่อไปนางจะต้องทนเฉินเสียนตลอดไปเลยหรือเปล่า

โชคดีที่ฉินหรูเหลียงห่วงใยเอาใจใส่หลิ่วเหมยอู่ ถ้าหลิ่วเหมยอู่เกิดมีปัญหา เฉินเสียนเองก็จะต้องมีปัญหาเช่นกัน

เมื่อคิดได้อย่างนี้หลิ่วเหมยอู่ก็รู้สึกสงบลง

นางเดินเข้าไปในศาลาช้าๆ และทักว่า “องค์หญิงก็มาชมดอกซิ่งเหมือนกันหรือเพคะ”

เฉินเสียนหรี่ตามองหลิ่วเหมยอู่อย่างพินิจพิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเคาะนิ้วที่เปลือยเปล่าลงบนโต๊ะอย่างสบายอกสบายใจก่อนจะกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่ไม่ได้เหรอ”

หลิ่วเหมยอู่เพียงแค่ยิ้ม ยังไม่ทันกล่าวอะไรเซียงซั่นที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ที่นี่คือที่ที่นายหญิงชอบมา นายหญิงชอบดอกซิ่ง แล้วป่าดอกซิ่งแห่งนี้ท่านแม่ทัพก็ปลูกขึ้นเพื่อนายหญิง หากองค์หญิงชอบชมดอกซิ่งจริงๆ ที่อื่นก็ยังมีให้ชม นายหญิงชอบความสงบ จึงอยากนั่งที่นี่แต่เพียงลำพัง”

หลิ่วเหมยอู่ตำหนิอย่างอ่อนหวานว่า “อย่าไร้มารยาทกับองค์หญิง” พูดจบก็นั่งลงตรงข้ามกับเฉินเสียน “ถ้าองค์หญิงชอบก็ย่อมมาได้อยู่แล้วเพคะ”

เซียงซั่นช่วยจัดวางกู่เจิงให้หลิ่วเหมยอู่ หลังจากนั้นไม่นานเสียงอันพลิ้วไหวของกู่เจิงก็ดังขึ้น

เสียงกู่เจิงฟังไพเราะเสนาะหูชวนให้เคลิบเคลิ้ม

เมื่อบรรเลงเพลงจบลง หลิ่วเหมยอู่จึงถอนหายใจเบาๆ เหงื่อออกเล็กน้อย “องค์หญิงคงจะหัวเราะเยาะ”

“เจ้าเล่นได้ดี ไม่แปลกใจที่ฉินหรูเหลียงจะชอบมันมาก”

ขณะนั้นเอง มีสาวใช้คนหนึ่งเดินมาที่นี่พร้อมกับถือของบางอย่างในมือ

เซียงซั่นเห็นแล้วก็ยิ้มทันที “นายหญิง นั่นคงเป็นรังนกที่โรงครัวตุ๋นเสร็จแล้ว บ่าวจะนำมาให้นะเจ้าคะ”

รังนกถ้วยหนึ่งพร้อมกับอาหารว่างอย่างดีถูกนำมาวางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมชวนรับประทาน

หลิ่วเหมยอู่ขยับช้อน เมื่อเห็นเฉินเสียนมองนางตาไม่กะพริบ นางจึงยิ้มและถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือเพคะองค์หญิง”

เฉินเสียนเหลือบมองรังนกและยิ้มจางๆ “นี่คือของที่เหลียนชิงโจวส่งมาให้ใช่หรือไม่”

หลิ่วเหมยอู่ชะงักไปนิดหนึ่ง

เซียงซั่นจึงกล่าวว่า “หมอบอกว่าร่างกายขององค์หญิงไม่เหมาะจะกินของเหล่านี้ จะทิ้งไว้เฉยๆ ก็เสียเปล่า ครั้งก่อนองค์หญิงให้นายหญิงดื่มยาหม้อนั่นเข้าไป ทำให้นายหญิงอ่อนเพลียอยู่หลายวัน ท่านแม่ทัพสงสารที่ร่างกายของนายหญิงอ่อนแอ จึงมอบของเหล่านี้ไว้ให้นายหญิงบำรุงร่างกาย ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรแล้ว”