ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 229

เมื่อถึงเวลากลางคืน เป็นเพราะว่าพรุ่งนี้ยังคงต้องเดินทางต่อ ทุกคนต่างเข้าพักผ่อนกันหมดแล้ว

ภายในห้องโถงข้างล่างจุดตะเกียงน้ำมันไว้ ส่องแสงสว่างสลัวๆ

ภายในเรือนรับรองสถานีจุดพักม้านั้นมีข้อจำจัด ชิงซิ่งต้องการที่จะเขียนจดหมายจึงไปที่ห้องโถงเพื่อที่จะยืมพู่กัน

เฉินเสียนยังไม่กะจิตกะใจที่จะนอน จึงเดินออกประตูแล้วมายืนอยู่ด้านหน้าของอีกห้อง ยกมือขึ้นก็เคาะ

คนที่มาเปิดประตูนั่นคือซูเจ๋อ เขาอยู่ในชุดสีขาวนวลพระจันทร์ ทรงผมหลอมๆ ร่างกายนั้นมีกลิ่นอายของความสะอาด น่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

เงยหน้าขึ้นมองเฉินเสีน ด้วยสายตาที่แคบยาวแล้วพูดว่า “องค์หญิงมีอะไรรึ？”

เฉินเสียนพยายามไม่มองไปที่เขา แล้วพูดว่า “เฮ่อโยวล่ะ？”

เฮ่อโยวที่อยู่ในห้องตอบกลับมาว่า “องค์หญิงหาข้ารึ？รอสักครู่ ข้ากำลังใส่เสื้อผ้าอยู่”

เฉินเสียนกระตุกมุมปาก

คนหนึ่งเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ อีกคนหนึ่งอาบน้ำเสร็จแต่ยังไม่ทันแต่งตัว……ผู้ชายสองคนอยู่ห้องเดียวกัน นั่นทำให้คิดจินตนาการไปได้ไกลจริงๆ！

ซูเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นสีหน้าของเฉินเสียนที่แสดงออกมา แล้วพูดว่า “ข้ารู้นะว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ ห้องนี้เป็นห้องสำหรับนอนสองคน อาบน้ำและนอนต่างแยกย้ายกัน”

เรือนรับรองสถานีจุดพักม้านั้นก็กว้างเท่านี้ องครักษ์คนอื่นต่างก็เบียดกันในห้องเดียว

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ต้องจำยอมอย่างไม่มีทางเลือก ซูเจ๋อจึงได้มาพักห้องเดียวกับเฮ่อโยว

เฉินเสียนกระแอม ปรับสีหน้าปกติแล้วพูดว่า “ใต้เท้าซูท่านไม่ต้องกังวัลไป ข้ายังไม่ได้พูดเลยว่าท่านทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกัน”

ซูเจ๋อถามเสียงเบา “ท่านหาเฮ่อโยวทำไม？”

เฉินเสียนเพิ่งจะเงยมองหน้าเขา มองเห็นไฟที่อยู่บนหัวของผู้ชายเรือนราง หัวเราะอย่างไม่จริงจัง “ทำไม ท่านหึงรึ？”

ซูเจ๋อตอบด้วยสีหน้านิ่งสุขุม “ใช่”

เฉินเสียนใจเต้นเร็วรัวไม่เป็นจังหวะ

เวลานั้นเฮ่อโยวก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จพอดี ผมยังเปียกอยู่ แล้วถามว่า “องค์หญิงมาหาข้ามีเรื่องอะไรรึ？”

เฉินเสียนเอียงตัวเพื่อให้เฮ่อโยวที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูได้มองเห็นผ่านราวจับระเบียงทางเดินไม้ลงไป แล้วพูดขึ้นอย่างปกติว่า “ชิงซิ่งอยู่ใต้ตึกกำลังเขียนจดหมาย ไป ไปขัดขวางจดหมายนั้น ทีหลังอย่าให้นางได้เขียนจดหมายไปถึงเมืองหลวงอีก”

เฮ่อโยวเอามือตบไปที่หน้าอก “ให้เป็นหน้าที่ข้า”

จากนั้นเฮ่อโยวก็ค่อยๆลงไปใต้ตึกอย่างเบาๆ

ซูเจ๋อพิงกับประตู แล้วถามว่า “อยากเข้ามาดื่มชาสักถ้วยหรือไม่？”

เฉินเสียนหันตัวกลับ พูดว่า “ไม่เป็นไร ท่านรีบพักผ่อนเถอะ”

“ได้เลย ท่านก็รีบพักผ่อนนะ”

ในขณะที่ชิงซิ่งนั่งอยู่ในมุมกำลังเขียนจดหมายอยู่นั้น เฮ่อโยวก็ไปอยู่ทางด้านหลังเธออย่างเงียบๆ เมื่อเห็นเธอเขียนไปครึ่งหนึ่งแล้วเพิ่งจะถามว่า “แอบเขียนลับๆล่อๆอะไรอยู่หรอ？”

ชิงซิ่งตกใจ มือสั่น ทำให้พู่กันนั้นขีดลงไปเป็นรอยบนจดหมายนั่น

แล้วจดหมายนี้ยังจะส่งไปได้อย่างไร

ชิงซิ่งลุกขึ้นแล้วหันกลับมา เห็นเป็นเฮ่อโยว เวลานั้นจึงรู้สึกโกรธขึ้นมา แล้วพูดว่า “เวลานี้รองท่านฑูตยังไม่นอนแล้วยังมาแอบอยู่ข้างหลังทำให้คนตกใจทำไม！”

“ถ้าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องที่ไม่ดีอะไร ทำไมถึงได้ตกใจขนาดนี้รึ ?”

พูดจบเฮ่อโยวก็จะไปหยิบจดหมายแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านให้ละเอียดว่าเธอเขียนอะไรลงไป

แต่ชิงซิ่งคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าเขาจะมาหยิบไป จึงพลิกตัวทับจดหมายนั้นเอาไว้