ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 234

คิดว่าแรงเหวี่ยงคงจะไม่เบา ได้ยินเสียงของนักฆ่าร้องดังอั้ก จึงสูญเสียการทรงตัวแล้วร่วมลงบนพื้น

เฮ่อโยวและชิงซิ่งอึ้งจนตาค้าง

เฉินเสียนขมวดคิ้วแน่นแววตาเย็นชา พูดขึ้นว่า : "จะรอฟักไข่รึไง ยังไม่รีบหนีเอาชีวิตรอดอีก?!"

ทั้งคู่จึงได้สติขึ้นมา และค่อยพากันวิ่งตามเฉินเสียนไป

ทั้งสามวิ่งพ้นออกจากป่าที่รกร้าง ทางด้านหน้าดูโปร่งและสว่างกว่ามาก บนท้องฟ้ามีพระจันทร์สีนวลลูกใหญ่ ลมภูเขาพัดเย็นชื่นใจ

เพียงแต่ว่าด้านหน้าไม่มีทางจะให้หนีแล้ว

สิ่งที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา คือเนินเขาที่ทอดยาวและสูงชัน ทั้งสามที่หยุดวิ่งไม่ทัน ยังคงวิ่งพุ่งตรงไป

โชคดีที่เฉินเสียนยังมีความหนักแน่นพอ เธอยื่นมือไปจับเฮ่อโยวและชิงซิ่งที่กำลังพุ่งไปข้างหน้าทัน

เท้าของทั้งสามโผล่ออกไปเกินครึ่งด้วยซ้ำ ก้อนกรวดที่อยู่ด้านหน้าสุดกลิ้งตกลงไป เหงื่อเย็นเฉียบไหลชุ่มทั่วแผ่นหลังด้วยความตกใจ

"ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?" เฮ่อโยวที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลยสักนิด จึงทำได้แค่ปรึกษาเฉินเสียนเท่านั้น

เมื่อครู่นี้เขาได้เห็นเฉินเสียนจัดการนักฆ่าทั้งสองคนในคราวเดียว เขาทั้งรู้สึกอึ้งและชื่นชมในเวลาเดียวกัน

เธอกลายเป็นหัวโจกของคนทั้งสามโดยปริยายอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉินเสียนไม่พูดอะไร สายตาของเธอเด็ดเดี่ยวจ้องมองเข้าไปในป่าที่รกร้างและมืดสนิทนั่น

ด้านหลังไม่มีเหล่าทหารคุ้มกันตามมา ไม่รู้ว่าถูกนักฆ่าสังหารหมดแล้วรึเปล่า

เฉินเสียนรู้สึกถึงอายพิฆาตรุนแรงครอบคลุมไปทั่ว ล้อมรอบพวกเขาทั้งสามคน

จากนั้นนักฆ่าก็ปรากฏตัวออกมาจากป่าทีละคน ปรากฏตัวภายใต้แสงจันทร์สีนวลนั่น บรรยากาศแบบนั้นพลอยทำให้ผู้คนหายใจแทบจะไม่ออก

หัวหน้านักฆ่ายกดาบขึ้นมาชี้ปลายดาบไปที่เฮ่อโยวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเฉินเสียน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยาบกร้าน : "ส่งเขาให้กับข้า แล้วพวกข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าหนึ่งชีวิต"

เฉินเสียนรีบหันไปกระซิบกับเฮ่อโยวที่อยู่ข้างหลังว่า : "ตอนนี้ถ่วงเวลาไว้ก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ เราค่อยกระโดดลงไป กระโดดลงไปตายยังไงก็ยังดีกว่าถูกพวกมันฆ่าตาย"

เฮ่อโยวจึงพูดกับพวกนักฆ่าว่า : "เจ้าบอกว่าจะไว้ชีวิตพวกนางหนึ่งชีวิต แต่พวกนางมีกันสองคน ไว้แค่หนึ่งชีวิตมันจะไปพอได้ยังไง?"

นักฆ่าที่ไม่ได้มีความอดทนมากพอ เขาค่อยๆ เดินตรงมาข้างหน้า พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "งั้นก็เป็นเพื่อนเจ้าไปเข้าเฝ้ายมบาลทั้งหมดนี่เลยแล้วกัน!"

"ช้าก่อน!" นักฆ่าหยุดเดิน เฮ่อโยวสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ข้าสามารถมอบตัวข้าให้กับพวกเจ้า พวกเจ้าจะสามารถรับประกันความปลอดภัยของสองคนนี้ได้หรือเปล่า?"

นักฆ่าเหลือบไปมองเฉินเสียนและชิงซิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ได้"

เฮ่อโยวพูดขึ้นต่อว่า : "ข้ามีเพียงแค่คำถามเดียว อยากไขความข้องใจให้กระจ่างก่อนตาย เป็นผู้ใดกันที่มาบงการความเป็นความตายของข้า"

เฉินเสียนนึกในใจ สมองเฮ่อโยวยังไม่พังนี่ ยังรู้จักถามอะไรที่มีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง

แต่ว่าเรื่องแบบนี้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ถามแต่ก็พอจะเดาได้ ว่านักฆ่าคงจะไม่ตอบคำถามของเขา แต่เพราะเขาจะต้องประวิงเวลาให้ได้นานที่สุดต่างหาก

นักฆ่าพูดขึ้นว่า : “คำถามนี้เจ้าเก็บไว้ไปถามท่านยมบาลดีกว่ามั้ง ข้าก็แค่ทำตามคำสั่งจากเบื้องบน นำหัวของเจ้ากลับไปก็เท่านั้น”

เฮ่อโยวที่ตอบกลับไม่ได้ นักฆ่าจึงเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เฮ่อโยวจึงรีบพูดขึ้นด้วยความลนลานว่า : “เจ้าจะเอาหัวข้าใช่หรือไม่ แต่ถ้าเจ้าเข้ามาอีกก้าวเดียว ข้าจะไม่ให้หัวข้ากับเจ้าแล้ว ข้าจะกระโดดลงไปจากตรงนี้”

“เจ้าคิดว่าเจ้ากระโดดลงไปแล้วเรื่องมันจะจบอย่างงั้นหรือ? ถึงแม้ว่าเจ้าจะตกลงไปตาย ข้าก็ตัดหัวของเจ้ากลับไปได้อยู่ดี!”

เฮ่อโยวบ่นพึมพำว่า : “เฉินเสียนทำยังไงต่อดี ข้าถ่วงเวลาต่อไม่ไหวแล้ว……”

เฉินเสียนจู่ๆ ก็ชี้ไปที่ในป่า แล้วพูดกับนักฆ่าว่า : “นั่นอะไรน่ะ!”

นักฆ่าเหลือบไปดูอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเสียนลงมืออย่างรวดเร็ว ปิ่นปักผมพุ่งตรงออกไปทันที

แต่นักฆ่าไหวตัวทัน ใช้ดาบฟันปิ่นปักผมขาดเป็นสองท่อน ร่วงลงสู่พื้น

เวลานี้ลมบนเขาก็เริ่มพัดโหมกระหน่ำ พัดใบไม้ในป่าเสียดสีกระทบกันจนเกิดเสียงดังซ่า

กลิ่นคาวคลุ้งคลั่งคละคลุ้งไปทั่ว

นักฆ่าฉุนจัดขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินเข้ามา ก็มีดาบเล่มหนึ่งที่ไม่รู้มาจากทิศทางไหนบินทะลุออกมา พุ่งตรงไปที่นักฆ่า

เมื่อนักฆ่าเห็นสถานการณ์แล้ว จึงรีบถอยหลังหลบทันที