ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 235

เมื่อนักฆ่าสบโอกาส โจมตีจากทางด้านข้าง ขณะที่ซูเจ๋อรับแทนไม่ทัน เฉินเสียนก็ยกดาบขึ้นสู้ตอบอย่างไม่ลังเล

เธอไม่เคยใช้ดาบต่อสู้ห้ำหั่นกับคนในระยะใกล้กันขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อเธอนึกถึงฉากที่ซูเจ๋อต่อสู้ที่ป่าเมเปิลครั้งนั้น เธอจึงรู้ว่าตัวเองควรต้องทำยังไง

เธอจะต้องไม่ทำให้ซูเจ๋อเป็นกังวลพะวงหลัง เธอจะต้องทำมันอย่างสุดความสามารถ ปกป้องรอบตัวเธอเอง เฮ่อโยวและชิงซิ่ง

ซูเจ๋อตวัดดาบต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน แต่คู่ต่อสู้มีมากขนาดนี้ และก่อนหน้านี้เขาเองก็ได้ต่อสู้ไปยกหนึ่งแล้ว คงจะจัดการไม่ได้ง่ายๆ

มีดาบเข้ามาเฉือนโดนแขนของซูเจ๋อ แต่กลับไม่เห็นปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเลยสักนิด แม้แต่เสียงอุทานก็ไม่มีเล็ดลอดออกมา เขารีบจัดการปลิดชีพนักฆ่าคนนั้นในหนึ่งดาบโดยทันที

ไม่มีแม้กระทั่งเวลาหายใจหอบ ภายในใจของเฉินเสียนเต็มไปด้วยความหนักหน่วง เธอรู้สึกถึงลมหายใจที่อ่อนล้าและยุ่งเหยิงไม่สม่ำเสมอของซูเจ๋อ

นักฆ่าล้มลงบนพื้นทีละคน และอีกหลายคนที่กำลังร่นถอยหนี แต่เพราะเห็นว่าซูเจ๋อเริ่มอาการไม่ค่อยสู้ดี เหล่านักฆ่าจึงกัดฟันพากันกรูเข้ามาอีกระลอก

ดวงตาของซูเจ๋อเต็มไปด้วยความหนักหน่วง และขอบตาถูกย้อมไปด้วยสีแดงก่ำ

ดาบที่เป็นประกายยังไม่ทันจะฟันลง เฉินเสียนก็รีบรับดาบนั้นแทนในทันที เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนก้าวออกมาร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา ดาบในมือของเขาก็แทงไปยังกลางลำตัวของนักฆ่า

ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความอดทนและเย็นยะเยือก ปะทุไปด้วยความร้อนระอุที่เข้มข้น ท่วมท้นบนฝ่ามือของเธอ

เหลือนักฆ่าเพียงสามคนที่รวมกันอยู่ตรงหน้าซูเจ๋อ ไม่มีใครโจมตีเฮ่อโยวจากทางด้านข้าง เฉินเสียนไม่สามารถมองดูซูเจ๋อที่ต่อสู้ตามลำพังด้วยตัวคนเดียว เธอไม่สามารถทนเห็นดาบของนักฆ่าโดนชายเสื้อของซูเจ๋อ......

ซูเจ๋อบอกว่า เธอใช้วิธีที่ตายตัว ศัตรูจะหาจุดบกพร่องของเราเจอได้ง่าย ยกเว้นวิธีที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา จึงจะสามารถทำลายศัตรูได้

เธอที่ต่อสู้เคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณของร่างกาย ดูเหมือนเธอจะเหวี่ยงดาบตามใจชอบ ร่วมมือกับซูเจ๋อฆ่านักฆ่าไปหลายคนจนพวกมันเริ่มร่นถอยมิอาจต้านทานได้

และในที่สุดนักฆ่าทั้งหมดก็ตายภายใต้ดาบนั้น

ถึงแม้ว่านักฆ่าเหล่านี้จะถอนมือ แต่ซูเจ๋อก็ไม่สามารถให้เหล่านักฆ่ามีชีวิตกลับไปได้

ในเมื่อพวกมันเห็นอีกด้านหนึ่งของเขาที่ไม่สมควรจะเห็น หากว่านักฆ่าเหล่านี้กลับไปถึงเมืองหลวงได้ จะเกิดเป็นปัญหาที่ไม่รู้จบ

ไม่มีใครนึกฝัน ในขณะที่เฉินเสียนและซูเจ๋อกำลังประสานดาบฆ่านักฆ่าที่เหลือนั้น นักฆ่าคนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย ฉวยโอกาสในขณะที่เฉินเสียนและซูเจ๋อไม่ทันได้ระวังด้านหลัง และเฮ่อโยวกับชิงซิ่งเองก็กำลังจดจ่ออยู่กับสถานการณ์การต่อสู้

นักฆ่าที่นอนอยู่กับพื้นนั่นเอื้อมมือไปจับดาบ

เมื่อเขาหยิบดาบขึ้นมาแล้ว ก็ปาดาบพุ่งตรงไปยังเฮ่อโยว

เฮ่อโยวที่ไม่รู้ตัวเลย แต่เพราะตำแหน่งทิศทางของตัวดาบเอียงเอน เงาจากพระจันทร์จึงสะท้อนลงไปในตัวดาบ

ชิงซิ่งจึงได้สติขึ้น รีบหันหน้ากลับมาดู ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

ห้วงเวลานั้น ดาบได้พุ่งออกจากมือของนักฆ่าแล้ว มันพุ่งตรงมายังเฮ่อโยว

แรงพุ่งที่รุนแรงและน่าสะพรึงกลัว เมื่อเฮ่อโยวหันหน้ากลับมาดู ดาบที่พุ่งมานั้นสะท้อนแสงจันทร์ปรากฏขึ้นบนดวงตาของเขา ที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เขากลั้นลมหายใจ ลืมสนิทว่าตัวเองต้องหลบ

มีเสียงดังขึ้นในหัวของเขา หลบไม่พ้นแล้ว

เฮ่อโยวยืนอยู่กับที่ตัวแข่งทื่อ เฉินเสียนหันกลับไปเห็นเหตุการณ์ จึงรีบตะโกนเรียกเขาดังลั่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินอะไร ราวกับคนที่กำลังก้าวเข้าสู่ความตาย ร่างกายแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออก ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดใดทั้งสิ้น

ในขณะเดียวกันซูเจ๋อเองก็ได้ปาดาบไปยังกลางหลังของนักฆ่าคนนั้นอย่างแม่นยำ ปลิดชีพลมหายใจสุดท้ายของเขา

แต่ก็ยังช้าไปหนึ่งเก้า

บนเขานี้บรรยากาศเงียบสงบมาก

แต่เขากลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของตัวเอง

จนเมื่อเสียง "ฉึก" ดังขึ้น

เหมือนเสียงดาบที่แทงเข้าไปในเนื้อหนัง

หัวใจของเฮ่อโยวเต้นรัวเสียงดัง จากที่กำลังอึ้งตาค้างก็กลับคืนสติมา