ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 249

ชั่วพริบตานี้เฉินเสียนเข้าใจซูเจ๋อเสียทีว่า เหตุใดต้องเผยด้านเด่นของตนต่อหน้าเธอ

เพราะยามนี้เธอก็ตกระกำลำบากอย่างน่าเวทนาเช่นกัน สิ่งเดียวที่เธอปรารถนาคือมิอยากให้ซูเจ๋อเห็นสภาพนี้

เธอจิบฝ่ามือของตัวเองใต้ชายเสื้อ บังคับให้ตัวเองลุกขึ้นยืน

ดังนั้นเธอกัดฟันพร้อมกับสะบัดแขนเสื้อลุกขึ้นยืน ต่อด้วยขยับกายไปมองจ้าวเทียนฉีด้วยแววตาดื้อดึง

หน้าชาครึ่งซีกที่ไร้ความรู้สึกมีเลือดสดคาวหวานไหลริน

เฉินเสียนยกนิ้วเช็ดมุมปากอย่างไม่มีอันใดเกิดขึ้น หากมองดีๆจะรู้ว่ามุมปากแตกร้าวยังคงฉายชัดไปด้วยคราบเลือด

จ้าวเทียนฉียังคิดจะตบเธออีกหน ทว่าเธอยืนอกผายไหล่ผึ่งกล่าวว่า "หรือท่านมีฝีมือเพียงเท่านี้ เก่งแต่ทำร้ายสตรีไปวันๆ"

จ้าวเทียนฉีเอ่ยอย่างเหี้ยมโหด "ข้ามีกลเม็ดเด็ดๆอีกเยอะ ไม่ถือสาให้ท่านลิ้มลองอย่างละคราว"

เขาพึ่งเยื้องย่างมาด้านหน้าหนึ่งก้าว เฉินเสียนพลันทุบจานใบหนึ่งแตก ก่อนจะคว้าเศษมาชี้พร้อมกับตวาดใส่เขา "ท่านเก่งมากใช่หรือไม่ ท่านจริงไยมาเฉิดฉายความโอ่อ่าอยู่ที่นี่เล่า แน่จริงไปรบกับเย่เหลียงโน่น"

เฉินเสียนหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหว "ท่านก็เป็นผู้แพ้คนหนึ่งนั่นแหละ หากพวกเจ้าไม่ใช่ถุงสุราห่อข้าว ไร้ปัญญาเช่นนี้ ต้าฉู่คงไม่แพ้ศึกแก่เย่เหลียง ยิ่งไม่มีทางถูกบีบให้เจรจาสงบศึกเด็ดขาด สักแต่พูดปกปักรักษาชาติ ยอมสละเลือดเนื้อ ช่างตอแหลสิ้นดี"

จ้าวเทียนฉีหยุดก้าวเดิน มองเฉินเสียนด้วยแววตามืดครึ้ม "แน่จริง เจ้าพูดอีกรอบสิ"

เฉินเสียนเชิดคางอย่างองอาจผึ่งผาย กล่าวทีละถ้อยคำ "ท่านว่าฉินหรูเหลียงเป็นเศษสวะ ในสายตาข้าท่านกลับเทียบเขาไม่ได้เลย อย่าได้ดูแคลนทูตที่ราชสำนักส่งมาเลย เพราะทูตต้องคอยตามเช็ดก้นให้แก่พวกขี้ขลาดหัวหดเป็นเต่าอย่างพวกเจ้า หากท่านชนะเย่เหลียงได้จริง เหตุใดจึงเป็นสถานการณ์เช่นทุกวันนี้?"

จ้าวเทียนฉีชูมือจะฟาดเธออีกครั้ง

เธอหัวเราะเยัยหยันพร้อมกับกล่าวต่อไป "ว่าไง มีแรงตบสตรี แต่ไม่กล้าไปรบกับเย่เหลียง? จักรพรรดิเย่เหลียงอยู่ในเขตชายแดน หากท่านสามารถจับกุมตัวได้ เท่ากับเป็นการพลิกสถานการณ์โดยแท้จริง เช่นนั้นต้าฉู่ก็ไม่ต้องมอบห้าคูเมืองให้อีกฝ่าย และไม่ต้องกล้ำกลืนไปเจรจากับเย่เหลียง หากยามนั้นมาถึง ท่านคือขุนนางผู้มีความดีความชอบ เฉินเสียนอย่างข้าเป็นผู้รู้กาลเทศะ ต้องปูเสื่อรอปรนนิบัติท่านโดยไม่อิดออด"

บัดนี้โทสะของจ้าวเทียนฉีผสมปะปนไปด้วยความทะเยอทะยาน

เฉินเสียนถามเขา "ทำไม ท่านกล้าหรือไม่? ไม่กล้าก็ยอมรับเสียเถอะ ไม่มีผู้ใดตำหนิท่าน" เธอเผยความดูหมิ่นทางสีหน้า พลางยิ้มกล่าวว่า "อย่างไรเสียแต่ไหนแต่ไรท่านมันก็เป็นได้แค่นี้อยู่แล้ว"

เฉินเสียนกล่าวจบ พลางหันกายอย่างกล้าแกร่ง

แม้นว่าอาภรณ์จะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบอาหาร หากแต่รัศมีความสูงส่งนั้นไม่เคยจืดจาง

จ้าวเทียนฉีผู้ยืนอยู่ด้านหลังเธอ ทันใดนั้นก็จับข้อมือเธอแล้วดึงกลับมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "เจ้าฟังข้าให้ดี แค่เย่เหลียงเอง ข้ากล้าอยู่แล้ว รอให้ข้าจับตัวจักรพรรดิเย่เหลียงได้เมื่อไหร่ เจ้าไม่เพียงต้องปรนนิบัติข้าเท่านั้น เจ้ายังต้องปรนนิบัติให้พี่น้องของข้าทุกคนด้วย เจ้ากล้าหรือไม่?"

เฉินเสียนยิ้มอย่างชื่นมื่น พลางกล่าวว่า "หากพี่น้องทุกท่านสามารถสร้างผลงานได้ ข้าต้องปรนนิบัติให้ทั่วถึงอยู่แล้ว เหตุใดจะไม่กล้า?"

"เจ้าช่างพูดดีนัก รอดูเถอะ รอให้แม่ทัพอย่างข้ากลับมาแล้วจะมาจัดการเจ้า"

จ้าวเทียนฉีกลับไปยังที่นั่งหลัก เทสุราใส่ถ้วยเพื่อดื่มคารวะบรรดาหัวหน้าทหารทุกนาย จากนั้นก็ดื่มพร้อมกันอีกครั้ง ต่อด้วยปาถ้วยเปล่าลงพื้นจนแตกหักทุกใบ

เกิดเสียงเปรี๊ยะในบัดดล

จ้าวเทียนฉีสวมชุดเกราะเสร็จก็พาหัวหน้าทหารทุกนายเดินออกจากห้องโถงใหญ่

กลางวันจ้าวเทียนฉีนำเหล่าหัวหน้าทหารหารือเรื่องภูมิทัศน์ จัดกำลังทหาร ซึ่งก่อนหน้านั้นคิดว่าจะเตรียมการให้รัดกุมก่อนแล้วค่อยลงมือ

ยามนี้จักรพรรดิเย่เหลียงอยู่เขตชายแดน ซึ่งหาโอกาสดีเช่นนี้ยากมาก หากเทียบกับเจรจาสงบศึก จ้าวเทียนฉียิ่งไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอย

หากจับตัวจักรพรรดิเย่เหลียงสำเร็จ อย่าว่าแต่เรื่องชดใช้ห้าเมืองเลย กระทั่งโค่นล้มเย่เหลียงทั้งแผ่นดินยังทำได้เลย

ก่อนหน้านี้จ้าวเทียนฉีวางแผนจะลงมือในวันเจรจาสงบศึก

ทว่า ยามนี้เขาถูกสตรีชี้หน้าด่าทอว่าเขาเป็นเต่าหัวหด ไม่กล้าไปรบกับเย่เหลียง

ตลกสิ้นดี เขาอยู่มาถึงปูนนี้ยังเขียนคำว่า "ไม่กล้า" ไม่เป็นเลย

ทหารอย่างจ้าวเทียนฉีที่หุนหันพลันแล่น เวลาจะกระทำอะไรสักอย่างมักไม่คำนึกถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาเลย อดีตเคยชนะสงครามเย่เหลียง ซึ่งเขาก็มีส่วนร่วมในผลงานครั้งนั้น เขาคิดว่าเย่เหลียงยังเป็นเย่เหลียงที่ผ่านมา คิดว่าตัวเองแก่งกาจเสมือนอดีต