ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 257

เฉินเสียนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง "ท่านยังไม่นอน"

"ข้านอนแล้ว"

"แล้วท่านรู้ได้ยังไงว่าข้ามองท่านอยู่”

"ข้าแค่หลับไม่ลึก" เสียงของซูเจ๋อเฉื่อยชาเล็กน้อย "ถ้าท่านยังทำเช่นนี้ ข้าอาจจะทนไม่ไหว"

เฉินเสียนพลิกตัว นอนหงาย มองดูกระโจมที่มืดมิด และพึมพำ "ถ้าอย่างนั้นข้าไม่ดูแล้ว ท่านนอนเถอะ"

หลังจากนั้นไม่นาน ซูเจ๋อก็ลุกขึ้นนั่ง งอขาเรียวเล็กน้อย วางข้อศอกลงบนเข่า บีบสันจมูก แล้วถอนหายใจ

เฉินเสียนถาม "อะไรอีกล่ะ?"

"นอนไม่หลับแล้ว" เสียงของซูเจ๋อดังก้องอยู่ในหู และมันก็ทำให้ผ่อนคลาย "ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าอยากกอดท่าน ท่านปลุกข้า ควรจะต้องรับผิดชอบหน่อยใช่หรือไม่?”

"ข้าไม่ได้ปลุกท่าน ท่านตื่นเอง"

"แต่ท่านมองมาที่ข้าตลอด"

เฉินเสียนโวยวาย "ข้าแค่ดูม่านฝั่งท่าน ท่านคิดไปเอง"

"ช่างเถอะ จะพูดไร้สาระกับท่านให้ได้อะไร"

เฉินเสียนเอนตัวเข้ามา ฟังเสียงของซูเจ๋อที่ลุกขึ้น เขาปัดที่มุมเสื้อผ้าของเขาแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับลม

เธอได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากร่างกายของซูเจ๋อผสมกับเปลวไฟ

ซูเจ๋อกระซิบ “ทำไมตอนที่ข้าอยู่ไกลๆ ท่านถึงมองไม่หยุด แต่ตอนนี้เมื่อข้าอยู่ต่อหน้าท่าน ท่านกลับไม่กล้ามอง"

เฉินเสียนปฏิเสธอย่างไม่มีความมั่นใจ "ใครบอกว่าข้าไม่กล้า ข้าไม่ได้มองจริงๆ”

ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาดังข้างหูของเธอ หูของเธอก็ร้อน

เขาพูดว่า "ท่านอายหรือ"

"ข้าไม่ได้อาย"

"อยากรู้ว่าท่านเขินอายหรือไม่ แค่แตะหูท่านดูว่าร้อนหรือเปล่าก็รู้แล้วล่ะ"

เฉินเสียนแอบก่นด่า ซูเจ๋อคนนี้ฉลาดแกมโกงจริงๆ เขาไม่สามารถต้านทานสายตาของเธอได้ ดังนั้นเธอจะต้านทานสัมผัสที่หูจากเขาได้อย่างไร?

แน่นอนว่านิ้วอันอบอุ่นของซูเจ๋อสัมผัสไปที่ใลหูของเธอ

เฉินเสียนสั่นอย่างอ่อนไหว

ซูเจ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "หูร้อนมาก"

เฉินเสียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย หันหลังกลับและยกมือขึ้นเพื่อปัดมือเขาออก

ดูเหมือนซูเจ๋อกำลังรอให้เธอหันกลับมา เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาในคราวเดียว

กำมือที่เอวของเธอแน่น เฉินเสียนเข้ามาใกล้อ้อมกอดของเขา นุ่มนวลกว่าเตียงที่เธอนอนอยู่อีก

ทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงที่จะดิ้นรน เธอเอาหัวซุกอยู่ระหว่างเสื้อผ้าของเขา หายใจเข้าลึกๆ และพึมพำ "นี่ไม่เหมาะสม"

"ไม่เหมาะสมตรงไหน" ซูเจ๋อถาม

"มีคนอยู่ข้างนอก"

ซูเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "คิดแบบนี้ก็ไม่สมควร ไม่เช่นนั้นให้ข้านอนลง?”

"...ท่านทำอย่างนั้นเถอะ"

หากนอนลง ไม่ง่ายที่จะถูกพบ แต่ก็ยิ่งไม่เหมาะสม

โชคดีที่ซูเจ๋อนั่งอยู่ มีราวแขวนเสื้ออยู่ข้างหน้าเขา สำหรับแขวนชุดเกราะและชุดทหาร

เสื้อกั๊กที่เฉินเสียนสวมในเวลากลางวันแขวนอยู่บนนั้น ซึ่งสามารถบังบางส่วนได้เป็นอย่างดี

อ้อมกอดของซูเจ๋อทำให้เฉินเสียนติดใจจนตัวอ่อนระทวยไปหมด

ราวกับว่าเขาสามารถกอดเธอได้ทั้งคืนแบบนี้

จากนั้นมีการเคลื่อนไหวมากมายข้างนอก เปลวไฟยังคงสว่างไสวและส่องแสง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุย

เฉินเสียนถามอย่างงงงัน "ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?"

ซูเจ๋อตอบอย่างสงบและนิ่ง "อาจเป็นเพราะหลิ่วเฉียนเฮ้อก่อการร้ายไม่สำเร็จแล้วถูกจับได้น่ะสิ"

"ที่แท้ท่านก็จัดการทุกอย่างแล้ว คืนนี้ถึงต้องไปมาเบียดข้าในกระโจม มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนของท่านด้วยสินะ"

"ข้าอยากจะขอบคุณเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ข้าคงกอดท่านไว้เช่นนี้ไม่ได้ในตอนนี้"