ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 264

จ้าวเทียนฉีหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วกล่าวว่า“ข้าดูถูกไม่ได้ให้ความสนใจพวกเจ้าเหล่าทูตเจราจาสันติภาพที่ใช้ชีวิตมีเกียรติมั่งคั่งร่ำรวย ในเมื่อมาก็มาแล้ว อีกทั้งยังไม่สามารถกลับไปมือเปล่าได้”

พูดแล้วชำเลืองมองดูฉินหรูเหลียงที่อยู่ห้องขังด้านข้าง แล้วกล่าวขึ้นอีกว่า“ถึงอย่างไรพวกเจ้าต้องคิดหาวิธีแลกเขากับข้ากลับไป ข้าไม่รีบ บัญชีนี้เก็บไว้แล้วต่อไปค่อยคิดช้าๆ”

เพียงแต่รอเขาออกไปได้ เขาต้องทำให้หญิงคนนี้แบกรับผลที่ตามมาอย่างแน่นอน

เฉินเสียนแสยะยิ้มหัวเราะที่มุมปาก กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“มั่นใจเช่นนั้น?”

พูดแล้วเฉินเสียนก็เดินมาถึงประตูห้องขัง หันไปกวักมือเรียกผู้คุมบริเวณทางเดินที่อยู่ใกล้เคียงมา

ผู้คุมเดินมา เธอไม่ได้พูดคำอื่นก็ดึงดาบพกบริเวณเอวของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว

ผู้คุมที่รับผิดชอบเปิดประตูและกรอกอาหารไม่ได้พกพากริช เพื่อหลีกเลี่ยงนักโทษที่อยู่ในคุกฉกฉวยโอกาส

แต่ทหารอารักขาทั้งคุกล้วนมีดาบพกอยู่แล้ว

เฉินเสียนถือดาบเดินไปทางประตูห้องขัง ผู้คุมที่เปิดประตูทั้งสองคนยืนขวางหน้าประตูไว้ กล่าวขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “ท่านคิดจะทำสิ่งใดกันเล่า?”

เฉินเสียนชี้ดาบไปทางเขา กล่าวอย่างชัดเจนว่า“ไสหัวไปซะ”

ผู้คุมถูกกดดันถลาถอยหลังสองก้าว เฉินเสียนถือดาบสาวเท้าก้าวใหญ่ๆเข้าไปภายในห้องขัง

ทหารอารักขาที่คุกเห็นสถานการณ์ไม่ดี ต้องการกระโจนขวางหน้า ซูเจ๋อที่นิ่งเฉยปล่อยเลยตามเลยเวลานี้ได้ขวางอยู่ที่ทางเดินอย่างพอที่จะทำได้

ซูเจ๋อสีหน้าเรียบเฉยกล่าวว่า“นี่เป็นเรื่องของต้าฉู่ หวังว่าทุกท่านจะไม่เข้ามายุ่ง”

เขาเป็นทูตมาจากต้าฉู่ ทหารอารักขาไม่สามารถใช้ดาบหรือกริชทำความรุนแรงกับเขาได้ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อกันอยู่สักพัก และไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

จ้าวเทียนฉีเห็นสถานการณ์ ชัดเจนว่าไม่ได้มีความมั่นใจเช่นเมื่อครู่นี้แล้ว กล่าวขึ้นว่า“ท่านจะทำสิ่งใดเล่า?”

เฉินเสียนราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มใช้นิ้วมือเขี่ยเกลี่ยดาบเล่มนั้นเล่น กล่าวขึ้นว่า“บางทีเวลานี้ข้าควรจะทำเหมือนกับคนชั่ว เอาทุกเรื่องราวไม่ให้ตกหล่นมาอธิบายทำอย่างละเอียด หลังจากนั้นค่อยชื่นชมปฏิกิริยาของท่าน”

“หากท่านกล้าสังหารข้า องค์จักรพรรดิไม่มีทางปล่อยท่านแน่！”

ฉินหรูเหลียงที่หลับตาพักผ่อนมาตลอดเวลานี้ลืมตาขึ้น หันมองไปทางด้านนั้น

เขาไม่อยากจะเชื่อชั่วขณะ ว่าเฉินเสียนจะสามารถสังหารจ้าวเทียนฉีได้จริง

แม้ว่าจ้าวเทียนฉีอวดดีบ้าระห่ำอย่างมาก แต่อย่างไรเขาก็เป็นแม่ทัพใหญ่เจิ้นหนาน เฉินเสียนฆ่าเขาต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

แต่เวลานั้น เท้าข้างหนึ่งของเฉินเสียนพันม้วนโซ่เหล็กของจ้าวเทียนฉีอยู่ทำให้เขาไม่มีทางหลบหลีกได้ ดาบที่อยู่ในมือเธอหันไปทางตัวจ้าวเทียนฉีทะลวงเข้าไปด้านในอย่างไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย

หัวเราะเยาะเย้ยออกมาทันที

ตามมาด้วยเธอกล่าวพูดเสียงแผ่วเบาว่า“ท่านมีสิทธิอะไรมารู้สึกว่าข้าไม่กล้าล่ะ ถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดรู้ ศีรษะเหล่านั้นที่แขวนอยู่บนกำแพง มีหรือไม่มีท่านจ้าวเทียนฉี”

พูดแล้วเฉินเสียนกระตุกหางคิ้ว กล่าวอย่างไม่สนใจเต็มไปด้วยความชั่วร้ายว่า“ตอนที่ท่านยโสโอหังอย่างยิ่ง ตอนที่ท่านไม่เห็นใครในสายตาเลย น่าจะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีสภาพเช่นวันนี้สินะ”

ดาบเล่มนี้ไม่ถึงกับตายทันทีหรอก แต่ทว่าจ้าวเทียนฉีสามารถระทมทุกข์ทรมานในความเจ็บปวดนั้น และทำให้เขาตายอย่างช้าๆ

เฉินเสียนทะลวงดาบเข้าไปในตัวเขาอย่างเหี้ยมโหด ออกแรงคว้านบิดดาบทำให้ดาบรวมอยู่ในตัวของเขา

เลือดแดงสดอุ่นร้อนไหลอาบอยู่ที่มือเฉินเสียน

จ้าวเทียนฉีทุกข์ทรมานค่อมโก่งตัว หายใจหอบอย่างรุนแรง “ท่าน…......กล้ามากนะ..........”

“แม่ทัพจ้าวชมเกินไปแล้ว ความกล้าของท่านก็ไม่น้อยนะ”

ฉินหรูเหลียงเบิกตาสองข้างมอง ตลึงงันทำอะไรไม่ถูกมองจ้าวเทียนฉีหายใจร่อแร่อยู่ใต้ดาบของเฉินเสียน

เฉินเสียนดึงดาบออกมาอย่างนุ่มนวล สำหรับจ้าวเทียนฉีทุกหนึ่งนิ้วที่ดึงออกมามันเป็นความทุกข์ทรมานอย่างมาก

เลือดแดงสดไหลอาบอยู่ในคุก

ผู้คุมล้วนมึนงงทึ่ง ราวกับไม่สามารถเชื่อได้ หญิงผู้นี้ของต้าฉู่คาดไม่ถึงว่าจะลงมือสังหารแม่ทัพเจิ้นหนานของต้าฉู่ด้วยตัวเอง！