ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 265

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงโต้แย้งหน้าและหูแดงก่ำ กล่าวขึ้นว่า“เจตนาทำลายการเจรจาสันติภาพเกรงว่าจะมิใช่แม่ทัพเจิ้นหนาน แต่เป็นพวกท่าน！องค์หญิงกับทูตที่สง่าผ่าเผย ใช้ดาบสังหารคนอย่างโหดเหี้ยมทารุณในคุกอย่างคาดไม่ถึง ตอนนี้ยังคิดใส่ร้ายเย่เหลียงของพวกข้า ไม่มีทางซะหรอก！ ”

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ท่านอื่นเด็ดเดี่ยวในความคิดเห็นกล่าวขึ้นว่า“เจ็ดคูเมือง คูเมืองเดียวก็ขาดไม่ได้！ไม่เช่นนั้น ก็เจอกันที่สนามรบเถิด！”

ซูเจ๋อกระตุกหางคิ้วขึ้นอย่างนุ่มนวล กล่าวขึ้นว่า“ที่จริงข้าไม่ได้มีข้อคิดเห็นอะไร ข้าเป็นเพียงขุนนางของต้าฉู่ ทุกอย่างจำเป็นต้องฟังคำสั่งองค์จักรพรรดิถึงปฏิบัติการได้ หากเจรจาสันติภาพล้มเหลว ก็เหลือเพียงแค่ใช้การสู้รบแก้ปัญหา”

“พวกท่านคิดที่จะทำความผิดแล้วจะทำไปในทิศทางที่ร้ายแรงหรือ！”

ซูเจ๋อกล่าวว่า“หากเย่เหลียงมีกำลังทหารกับกำลังทุนพอที่จะกวาดล้างต้าฉู่ เหตุใดจะต้องนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันเพื่อเจรจาเล่า แล้วร้องขอเล็กน้อยเพียงเจ็ดคูเมือง ต้าฉู่มีทั้งหมดสี่สิบสองคูเมือง”

หลังจากรบแพ้ครั้งก่อน เย่เหลียงจิตใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจต้าฉู่มาโดยตลอด ถึงแม้ไม่สามารถยึดต้าฉู่มารวมกับตัวเองได้ แต่ก่อกวนบริเวณชายแดน จะแย่งชิงคูเมืองที่ยึดครองมาสมัยนั้นกลับก็ยังยึดมั่นไม่เปลี่ยนแปลง

ตอนนี้ทุกคนรู้อยู่แก่ใจดี ต้าฉู่แรงกำลังสะท้อนกลับไม่เพียงพอ เย่เหลียงไม่ได้มีกำลังที่จะรบเลย การสู้รบปะทุขึ้นอย่างถึงที่สุด ไม่ดีกับฝ่ายใดทั้งนั้น บางทีอาจจะ ทำให้เป่ยเซี่ยเมืองที่กำลังมั่งคั่งแข็งแกร่งในช่วงปีที่ผ่านมาคอยจับผิดอยู่

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงหัวเราะอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าวขึ้นว่า “อย่าว่าแต่เรื่องไกลอย่างนั้นเลย หากรบขึ้นมาจริง องค์หญิงจิ้งเสียนกับท่านทูตสามารถมีชีวิตออกไปจากที่นี่หรือไม่?”

ซูเจ๋อกล่าวว่า“นั่นก็ต้องดูว่าฝ่าบาทจะเสี่ยงภัยนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

สายตาขององค์จักรพรรดิเย่เหลียงมองที่เฉินเสียน แล้วกล่าวขึ้นว่า“ท่านทูตกล่าวนี่คือเรื่องราวชีวิตขององค์หญิงจิ้งเสียนใช่หรือไม่? ปีนั้นภายในต้าฉู่เกิดความวุ่นวาย องค์จักรพรรดิและองค์จักรพรรดินีถูกคุกคามให้สิ้นพระชนม์ในพระราชวัง หากเป่ยเซี่ยสนใจองค์จักรพรรดินีจริง แต่ทว่าเหตุใดไม่รีบยื่นมือช่วยเหลือให้ทันเวลาเล่า? ”

พระองค์แสดงรอยยิ้มแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง กล่าวขึ้นว่า“และวันนี้ผ่านไปหลายปีแล้ว ต้าฉู่ได้เปลี่ยนอำนาจราชวงศ์ใหม่แล้ว ก็ไม่เห็นว่าเป่ยเซี่ยมีการเคลื่อนไหวสิ่งใด เป่ยเซี่ยจะทำเพื่อองค์หญิงที่สูญเสียเอกราชและจะเคลื่อนไหวทัพใหญ่หรือ? ท่านทูตหลีกเลี่ยงการมองอย่างไม่ดูถูกองค์หญิงจิ้งเสียนท่านนี้เถิด”

เฉินเสียนจำใจต้องยอมรับ องค์จักรพรรดิเย่เหลียงพูดมีเหตุผลเป็นอย่างมาก

หากเป่ยเซี่ยต้องการยุ่งจริง เหตุใดหลายปีที่ผ่านมาไม่ถามไม่อะไรเลยเล่า?

แต่ทว่าซูเจ๋อกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า“ฝ่าบาทน่าจะทรงทราบ ปีนั้นเป่ยเซี่ยวุ่นวายอยู่หลายสิบปี ตอนที่ภายในของต้าฉู่วุ่นวายเป่ยเซี่ยก็ดูแลตัวเองไม่ไหว แต่ทว่าวันนี้ไม่เหมือนกัน เป่ยเซี่ยสงบสุขแล้ว แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ยื่นมือส่งพลังที่เหลือมาช่วยองค์หญิงจิ้งเสียนเป็นเรื่องเล็กไม่ต้องกล่าวถึง อีกทั้งนี่ยังเป็นเรื่องที่มีข้อเสียมากมาย ไม่มีประโยชน์เลยสักนิดหนึ่ง”

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงสีหน้าเปลี่ยน

เวลานี้หากเป่ยเซี่ยยื่นมือมา ร่วมเป็นพันธมิตรกับต้าฉู่ล่ะก็ คงจะทำลายเย่เหลียงแน่ๆ ถึงเวลานั้นจำแนกชายแดนจัดสรรทหาร ข้อดีประโยชน์หาขอบเขตมิได้จริงๆ

เพียงแต่องค์จักรพรรดิเย่เหลียงไม่สามารถแน่ใจได้ว่าเป่ยเซี่ยแท้ที่จริงแล้วจะยื่นมือเข้ามาหรือไม่

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงสูญสิ้นความอดทน กล่าวอย่างเปิดเผยว่า“เงื่อนไขต้าฉู่?”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิมว่า“ตามความเป็นจริง องค์จักรพรรดิของกระหม่อมยินยอมให้เพียงสามคูเมืองที่เคยได้มาจากเย่เหลียงพ่ะย่ะค่ะ”

พอกล่าวออกมา ขนาดองค์จักรพรรดิเย่เหลียงยังอดไม่ได้ที่จะกริ้วโกรธกล่าวโดยฉับพลันว่า“ต้าฉู่ของท่านเป็นยาจกขอทานหรือ?อย่าลืมนะว่าต้าฉู่เพิ่งจะรบแพ้”

แม่ทัพเย่เหลียงที่ฟังอยู่ข้างๆระงับความโกรธไม่ได้ตั้งนานแล้ว กล่าวขึ้นว่า“องค์จักรพรรดิ จับทั้งสองท่านนี้ไว้ก่อน รอค้นหาหนังสือเจรจาสันติภาพที่มีตราลัญจกรประทับเจอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเจ็ดคูเมือง สิบเมือง ครึ่งหนึ่งของต้าฉู่ ก็ต้องอิงตามหนังสือเจรจาสันติภาพพ่ะย่ะค่ะ！”

เวลานี้ใต้สีหน้าท่าทางขององค์จักรพรรดิส่งสัญญาณ แล้วด้านนอกมีทหารอารักขากลุ่มหนึ่งเข้ามา ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็ควบคุมตัวซูเจ๋อกับเฉินเสียนไว้

ท่านแม่ทัพเดินมาค้นหา เป็นเช่นนั้นจริงเขาค้นหาหนังสือสัญญาที่มีตราลัญจกรประทับของต้าฉู่เจอในอ้อมอกของซูเจ๋อ

แต่พอเปิดดู ก็ชะงักงันอึ้งคาที่

หนังสือสัญญาลอกแบบไว้เรียบร้อยแล้ว ตัวขาวตัวดำเขียนไว้อย่างชัดเจน ต้าฉู่ยินยอมมอบดินแดนให้เย่เหลียงเพียงสามคูเมือง

ซูเจ๋อหัวเราะ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ทำให้ท่านแม่ทัพผิดหวังแล้ว หากว่าด้านบนนี้แก้ตัวหนังสือ เช่นนั้นหนังสือสัญญานี้ก็จำใจต้องเป็นโมฆะเสียแล้ว”