ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 275

ซูเจ๋อพูดขึ้นเสียงเบา : “อาเสียน อย่างถีบอย่างนี้ ก้อนหินด้านบนมันจะหล่นลงมา จะทับโดนขาท่านให้บาดเจ็บเอาได้”

“ข้าไม่สน และข้าก็สนใจอะไรเยอะแยะไม่ไหว”

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึก เธอถีบจนขาชาไปหมด ในการถีบครั้งสุดท้าย ในที่สุดก็สามารถถีบก้อนหินก้อนหนึ่งที่ทับถมกันขยับจนได้

จากนั้นก้อนหินก้อนอื่นๆ ก็ถล่มลงมา หินที่กว่าจะถีบจนขยับได้ก้อนนั้นกลับถูกทับถมแน่นกว่าเดิม

เฉินเสียนฟุบลงกับพื้นอย่างหมดแรง แม้แต่หายใจเธอยังรู้สึกว่าสิ้นเปลือง

จู่ๆ เธอก็กลายเป็นเด็กที่ไร้สิ้นหนทาง เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวังพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ขนาดนี้”

ซูเจ๋อพูดขึ้นเบาๆ ว่า : “เรื่องนี้มันยากเกินไป ท่านอย่าร้องไห้ ออกไปไม่ได้ก็ช่างเถิด อาเสียน ท่านมาคุยกับข้าดีกว่า ถ้าข้ายังตื่นอยู่ จะต้านได้นานขึ้น”

เฉินเสียนเช็ดน้ำตาออก แล้วรีบคลานกลับไปหาเขา นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าซูเจ๋อ เอื้อมมือไปช่วยเขาเช็ดคราบเลือดที่มุมปากด้วยมือที่สั่นเทา เลือดที่ยังอุ่นอยู่

เลือดหลั่งไหลลงปลายคางของเขา หยดลงไปทีละหยด ลงบนชุดสีดำที่เขาสวมใส่อยู่จนเปียกชุ่มไปด้วยเลือดข้น

เฉินเสียนถามขึ้นด้วยน้ำตา : “ซูเจ๋อ ท่านไหลเลือดให้น้อยลงกว่านี้ได้หรือไม่?”

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าเองก็ไม่ได้อยากเสียหน่อย”

เธอประคองใบหน้าของเขาไว้ เช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขาด้วยมือของเธอเอง จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปยังหน้าผากที่อุ่นและเย็นในขณะเดียวกัน น้ำตาที่เปียกชุ่มหยดลงบนใบหน้าของเขาเงียบ ๆ

นัยน์ตาของซูเจ๋อสั่นเทา จู่ๆ ก็มีความโศกเศร้าบางอย่างปะทุออกมา

เฉินเสียนยื่นมือทั้งสองข้างออกไปที่ข้างลำคอของเขา ใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมี ช่วยเขาค้ำหินใหญ่ก้อนนั้นไว้

สามารถช่วยเขาแบ่งเบาไปได้แม้จะนิดเดียว ก็ถือว่าดีแล้ว

น้ำตาของเธอหลั่งไหลไม่หยุด ราวกับว่าจะหลั่งน้ำตาของครึ่งชีวิตที่ผ่านมาให้หมดในคราเดียว

ซูเจ๋ออยากจะเอื้อมมือไปช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่แขนทั้งคู่ของเขาไม่สามารถปล่อยได้ เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ค่อยๆ หอมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกต ว่าที่แท้แล้วท่านร้องไห้เก่งขนาดนี้"

"ผู้หญิงอย่างข้าไม่สมควรจะร้องไห้ใช่หรือไม่?" เฉินเสียนพูดพร่ำว่า : "แต่ข้าก็จะร้อง แบบนี้ท่านก็จะวางใจไม่ลงใช่หรือไม่ ท่านจะทำใจทิ้งข้าไว้ไม่ได้ใช่หรือเปล่า?"

ซูเจ๋อหัวเราะไม่มีเสียง เขาพูดขึ้นว่า : "ผู้หญิงอย่างท่านที่ไม่ค่อยร้องไห้ บทจะร้องขึ้นมาใครก็เทียบเทียมไม่ติด อาเสียน อย่าให้คนอื่นมาทำท่านร้องไห้ได้ ข้าอยากให้น้ำตาของท่าน เป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น"

"ได้ๆ ข้าจะร้องไห้ให้ท่านดูคนเดียว" เฉินเสียนซุกหน้าเข้าอ้อมอกของเขา เธอร้องไห้เสียงเบาพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ซูเจ๋อ ท่านจะต้องไม่เป็นอะไรนะ......"

"ข้าจะพยายาม" เขาหรี่ตาลง น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงลมที่บางเบา : "อาเสียน พูดอะไรที่น่าฟังให้ข้าฟังหน่อยได้หรือเปล่า......"

"ซูเจ๋อ......" เฉินเสียนพยายามทำให้น้ำเสียงชัดเจน ข่มเสียงสะอึกสะอื้นในลำคอนั่นไว้ : "ถ้าหากข้าจะบอกว่าข้ารักท่านล่ะ และวันข้างหน้าก็ขาดท่านไปไม่ได้ นี่ถือว่าเป็นคำพูดที่น่าฟังหรือเปล่า?"

ซูเจ๋อหลับตาและก้มหน้าลงช้าๆ หัวเราะเบาๆ พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า : "ท่านรักข้า หรือท่านตกหลุมรักข้ากันแน่"

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "รอท่านหายดีแล้ว เราค่อยมาคุยปัญหาเรื่องนี้ด้วยกันอย่างละเอียดอีกที" เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา : "ท่านอย่าหลับนะ ท่านเองก็พูดคำพูดที่น่าฟังให้ข้าฟังบ้างสิ......"

เธอบอกไปว่า : "ข้ายังไม่เคยได้ยินท่านพูดว่าอยากอยู่กับข้าเลย ไม่เคยได้ยินท่านพูดว่ารักข้า ซูเจ๋อ พูดให้ข้าฟังหน่อยสิ"

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "ข้าอาจจะไม่เคยพูดมันออกมา แต่การกระทำทั้งหมดของข้า มีข้อไหนบ้างที่ไม่แสดงออกชัดเจนว่าข้ารักท่านล่ะ"