ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 281

ภายหลัง สองขาเฉินเสียนไร้เรี่ยวแรงราวกับย่างเหยียบอยู่บนดอกฝ้าย เอ่ยด้วยความรำไรอย่างท่วมท้น "ซูเจ๋อ ข้าใกล้จะหายใจไม่ได้แล้ว"

เสียงแผ่วเบาอันอ่อนนุ่มและอาลัยรักวนเวียนอยู่รอบๆหู

ซูเจ๋อดื่มด่ำไปมาอีกสักพักแล้วค่อยๆปล่อยออก

ทั้งสองแข่งกันหายใจหอบเหนื่อยอย่างวุ่นวายอยู่ในห้องที่เงียบสงัด

ซูเจ๋อหลุบตามองหัวใจเฉินเสียนเต้นรัวแรง ติ่งหูสีแดงฉานกระจายไปยังลำคอกับใบหน้าอันขาวเนียนเกลี้ยงเกลา ตัดกับดวงตาสุกสกาวแวววับ ช่างงามพิสุทธิ์ชวนหลงใหลยิ่งนัก

ซูเจ๋อยื่นนิ้วไปลูบไล้คางของเธอจนแดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มเอิบบวมแดง

เฉินเสียนอ้าปากเอ่ยกับเขาเบาๆด้วยเสียงแหบพร่า "ซูเจ๋อ"

ชั่วอึดใจนี้ซูเจ๋อรู้สึกว่าเพียงถ้อยคำเบาๆหนึ่งประโยคกับหนึ่งอากัปกิริยา เธอก็ปะเหลาะเขาจนใจละลายแล้ว

ซูเจ๋อยื่นมือโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนึบ

เขาก้มหน้าถูไถอยู่บนบ่าเธอพร้อมกับกล่าวว่า "ข้ากลับมาแล้ว"

เฉินเสียนหรี่ตาดื่มด่ำความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อยามถูกเขาสวมกอด เธอยกมือกอดกลับแบบไม่อิดออด

อ้อมกอดนี้ยังคงรู้สึกคุ้นเคยจนทำให้เธอน้ำตาคลอเบ้า

จากนั้น มือที่กอดไหล่เขาพลันรู้สึกเหนียวชื้น

ร่างกายเฉินเสียนแข็งทื่อ

ซูเจ๋อกลับพูดด้วยเสียงอ่อนโยนแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อย่าขยับ บาดแผลข้าฉีกขาดแล้ว ท่านให้ข้ากอดอีกหน่อยเถอะ"

เฉินเสียนกล่าวอย่างปวดใจ "รู้ว่าแผลฉีกขาดแล้วยังใช้แรงอีก"

"ควบคุมไม่อยู่"

"เจ็บไหม?"

ซูเจ๋อกล่าว "ถูกท่านดึงดูดความสนใจไปหมด จึงไม่ค่อยเจ็บมาก"

"ในหัวใจ"

ต่อมาซูเจ๋อจึงยอมปล่อยเธอและนอนบนเตียงอย่างเชื่อฟัง

เฉินเสียนแหวกอาภรณ์เขาออกก็พบว่า ผ้าพันแผลมีเลือดซึมจนเกือบแดงไปหมดแล้ว อดรู้สึกหงุดหงิดและร้อนรนไม่ได้

ดูสภาพบาดแผลของเขาคงจะฉีกขาดตั้งนานแล้ว ทว่าเขาดันไม่ใส่ใจเสียเลย

เฉินเสียนเปลี่ยนผ้าพันแผล ทายาให้เขาใหม่ ยามฝังเข็ม ร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรงคล้ายกับฝังเข็มให้เขาครั้งแรก พอจับตำแหน่งได้ก็หยุดสักพักแล้วถึงจะฝังลงไป

ร่างกายซูเจ๋อไม่แข็งแรง แต่นอนมาหลายวันจึงมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก กล่าวว่า "ฝังเข็มอย่างลังเล กลัวฝังผิดจุดเหรอ?"

เฉินเสียนพูดไหล่ไปตามน้ำ "ข้าแค่ไม่มีแรง จะฝังผิดได้เยี่ยงไร"

ซูเจ๋อหรี่ตา ผ่านไปสักพักจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เพราะข้า ท่านถึงต้องลำบากใจขนาดนี้"

เฉินเสียนฝังลงไปอีกเข็ม พลางกล่าวว่า "พึ่งกลับจากเส้นทางยมโลกก็พูดมากเสียจริง"

ซูเจ๋อยิ้มด้วยใบหน้าซีดเซียวพร้อมกับกล่าวว่า "ข้าไม่เย้าแหย่ท่านแล้ว"

หากแม้นมือเฉินเสียนจะยุ่งอยู่ มุมปากก็ไม่วายยกขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

กระสับกระส่ายและกลัดกลุ้มมาหลายวัน ในที่สุดระหว่างคิ้วเธอก็ฉาบฉายอารมณ์ชื่นมื่นออกมา

ขอเพียงได้ยินเสียงซูเจ๋อ ถึงเธอจะถูกหยอกล้อก็ไม่เป็นไร

ซูเจ๋อเอ่ย "อาการบาดเจ็บของข้าสาหัสปานนี้ คาดไม่ถึงว่าท่านจะค่อยๆรักษาให้ข้าหายดีได้"