ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 287

เฉินเสียนเดินไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ยืนอยู่ข้างหน้านักฆ่าบนกองไม้กางเขน เขาไม่ลังเลเลยที่จะเอื้อมมือออกไปจับผมของเขาให้เงยหน้าขึ้น

มันเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อพวกเขาเห็นเฉินเสียน สายตากลับฉายแววน่าเหลือเชื่อออกมา แล้วก็หายวับไป

เฉินเสียนกล่าว "เจ้าเสียใจที่เห็นข้ายังมีชีวิตอยู่หรือไง? ไม่เพียงแต่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ซูเจ๋อก็ยังมีชีวิตอยู่ พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกเจ้าทุกคน ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่"

นักฆ่านั่นยังคงไม่พูด

เฉินเสียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "ข้าได้ยินมาว่าเจ้ายังไม่ยอมรับ?"

นักฆ่าหอบหายใจสองครั้ง แล้วเงียบไป

เธอคลายผมที่เหนียวเหนอะหนะของเขา หันศีรษะและถามแม่ทัพแห่งเย่เหลียง "แม่ทัพสรุปได้อย่างไรว่าเขามาจากต้าฉู่?"

เมื่อวานนี้จักรพรรดิเย่เหลียงพูดถึงเรื่องนี้ จะต้องมีหลักฐานอยู่เป็นแน่

แม่ทัพขอให้ใครสักกคนแสดงหลักฐาน กล่าวว่า "เจ้านี่สวมเครื่องแบบทหารเย่เหลียง แต่ใต้เครื่องแบบกลับเป็นเสื้อผ้าของต้าฉู่ ซึ่งถ้าไม่ใช่ต้าฉู่จะเป็นคนที่ใดกัน แม้ว่าคนเย่เหลียงจะมีคนหัวรุนแรงก็ตาม การเจรจาสันติภาพระหว่างสองประเทศสิ้นสุดลงแล้ว จะไม่มีทางไม่ลงมือในพื้นที่ของตนเองหรอกพ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียนไม่พูดอะไร ฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้พูดอะไร

แม่ทัพพูดอีกครั้ง "องค์หญิงจิ้งเสียน แม่ทัพฉินไม่ใช่เย่เหลียงหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้นจักรพรรดิจะไม่เชิญทั้งสองคนมา หากพวกท่านไม่เชื่อ สามารถสอบสวนด้วยตัวเองได้พ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียนกล่าวว่า "ท่านแม่ทัพไม่สามารถตัดสินสิ่งใดได้ พวกเรามาก็ไม่สามารถตัดสินสิ่งใดได้"

เมื่อพูดเช่นนั้น เฉินเสียนยังคงจ้องไปที่นักฆ่าและกล่าวว่า "แต่ข้ายังอยากถามเจ้าว่าใครส่งเจ้ามา ข้าถามเพียงครั้งเดียว ถ้าเจ้าตอบ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"

เป็นเวลานาน นักฆ่ากล่าวสั้น ๆ ว่า "ถ้าอย่างนั้นท่านก็ฆ่าข้าเถอะ"

เฉินเสียนยกริมฝีปากและยิ้ม ขมวดคิ้วอย่างชั่วร้าย นัยน์ตาเย็นชาและกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าปฏิเสธที่จะพูด ข้าจะปล่อยให้เจ้าตายทั้งเป็น"

เธอหันไปมองแม่ทัพเย่เหลียง และกล่าวว่า “แม่ทัพ เมื่อพวกเจ้าเย่เหลียงสอบปากคำนักโทษ เจ้าจะใช้แต่การเฆี่ยนเท่านั้น ไม่มีเครื่องมือทรมานอื่นอีกหรือ?”

แม่ทัพกล่าวว่า "มีก็มีพ่ะย่ะค่ะ แต่กลัวว่าถ้านำออกมาจะฆ่าตายเลยพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงการเฆี่ยนเท่านั้นที่ง่ายที่สุด"

เฉินเสียนกล่าวว่า "นำมาให้ข้าทั้งหมด"

เธอมองไปที่นักฆ่าอย่างสงบ และกล่าวออกมาอีกครั้ง "คนที่พวกเจ้าฆ่าไม่ตาย ภารกิจล้มเหลว อันที่จริงเจ้ายอมรับหรือไม่ ไม่สำคัญอะไรล่ะ? เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ยอมรับ ข้าจะหมอบหนทางให้หรือไง?"

เครื่องมือทรมานก็ถูกนำมา และเฉินเสียนก็กล่าวอย่างใจเย็นว่า "อันที่จริงข้าไม่สนใจว่าใครส่งเจ้ามา"

เตาถ่านข้างๆ ถ่านไฟเผาหัวเหล็กร้อนจี๋ ทำให้ห้องทรมานเย็นๆ อบอุ่นขึ้นมา

เฉินเสียนเอื้อมมือไปหยิบหัวเหล็กขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "ข้าแค่อยากจะทรมานเจ้าเท่านั้น ข้าปล่อยให้เจ้าตายเร็วเกินไปไม่ได้หรอก แต่เจ้าจะต้องประทับใจ ถ้าเจ้ากลายเป็นผีจนถึงชาติหน้าก็จะจำมันไม่ลืมเลือนเลยทีเดียวเชียว"

เสียงของเธอสงบนิ่งมาก แต่มีความเยือกเย็นและความโหดร้ายที่ไม่สามารถละเลยได้ในความสงบ

ขณะที่เธอพูด เธอวางหัวเหล็กลงบนหน้าอกของนักฆ่าเหมือนอาหารประจำวัน ฟังเสียงเนื้อไหม้ มีกลิ่นไหม้ที่ไม่สามารถบรรยายได้และเสียงคำรามของนักฆ่าที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

แต่การแสดงออกของเฉินเสียนยังคงแน่วแน่

เธอกล่าวว่า "ในวันนั้นเจ้าเป็นคนโยนหินลงมา"

นักฆ่ามีแต่เสียงคำรามและหอบหายใจ ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดประโยคอะไรออกมา

ถ้าไม่ใช่เขา ซูเจ๋อคงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้

เฉินเสียนรู้สึกว่าการใช้การทรมานทั้งหมดกับนักฆ่านี้ก็ยังไม่เพียงพอ