ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 288

ประเทศที่สูญเสียเอกราช ประหารลูกพี่ลูกน้องของเธอ ตอนนี้เขาต้องเอาชีวิตเธอเพื่อแลกกับผลประโยชน์ของชาติสูงสุด

เฉินเสียนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จักรพรรดิจะปล่อยให้เธอกลับไปต้าฉู่อย่างสบาย และในตอนแรกเธอไม่ได้คาดหวังเลือดของจักรพรรดิ

สิ่งที่เธอเห็นคือการใช้ประโยชน์และการเสียสละ

ดวงตาของเฉินเสียนสงบลง กล่าวว่า "ทำไมท่านถึงบอกข้าเรื่องนี้ ท่านไม่ใช่ว่าอยู่ข้างเขาเหรอ?"

"ข้าบอกฐานะของนักฆ่า มันไม่เกี่ยวอะไรกับจุดยืน สันติภาพระหว่างต้าฉู่และเย่เหลียงเป็นเพียงแนวโน้มของสถานการณ์ และข้าแค่ทำตาม" เขายกเท้าขึ้นเดินออกไป "ไปเถอะ พวกเรากลับไปได้แล้ว"

เฉินเสียนเดินตามหลังเขา กล่าวอย่างไม่คิดอะไรว่า "แค่ทำตาม ฉินหรูเหลียง ท่านเคยชินกับการทำเช่นนี้มานานแล้วหรือ? แน่นอน การทำตามนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการป้องกันตัวเอง"

เขาทำเช่นเดียวกันในตอนนั้น กลายเป็นแม่ทัพข้างกายจักรพรรดิแห่งต้าฉู่ และเอาชนะอุปสรรคเพื่อจักรพรรดิแห่งต้าฉู่

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ เขาสามารถช่วยเธอได้ด้วยการยกให้ความคิดเห็นของตนเองเหนือกว่า

เพียงแค่ฉินหรูเหลียงกล่าวออกมา และเฉินเสียนก็กล่าวออกมา

เพียงแค่ไม่ทันคิดฉินหรูเหลียงหันกลับมา เฉินเสียนไม่ทันได้หยุดเท้า เกือบจะหัวชนไปแล้ว

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า "ถ้าข้าบอกท่านตอนนี้ ข้าแค่ไม่อยากเห็นท่านตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป ท่านอาจไม่เชื่อข้า ดังนั้นจะอธิบายให้ท่านฟังมากทำไม ท่านแค่ปฏิบัติกับข้าในฐานะคนรักชีวิตกลัวตาย"

ทันทีที่เสียงออกมา เสียงฟ้าร้องก็ระเบิดเหนือศีรษะ

บนท้องฟ้าที่อึมครึม ความรู้สึกหนาวเย็นและชื้น แผ่กระจายออกมา และจากนั้นก็มีฝนตกหนัก

ในที่สุดฝนก็ตกลงมา

เม็ดฝนก้อนโตตกลงมาบนใบหน้าของเขา มันเย็นจนเจ็บปวด

ในชั่วพริบตา น้ำฝนก็นองทั่วทั้งพื้นดิน

เฉินเสียนยังคงมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นฝนที่เพิ่งตกมาหรือสิ่งที่เขาพูด และกล่าวว่า "ใครบอกว่าท่านเป็นคนที่รักชีวิตกลัวตาย?"

ฉินหรูเหลียงหันกลับอย่างเย็นชา ถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว กางมันบนศีรษะของเฉินเสียนแล้วกล่าวว่า "เร็วเข้า ท่านอยากเปียกฝนหรือ?"

เฉินเสียนกลับมารู้สึกตัวและวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของฉินหรูเหลียงต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่ฝนตกชุก และเสื้อในมือของเขาได้ติดตามเฉินเสียนไปทุกย่างก้าว ปกป้องเธอจากฝนที่ตกหนัก

แม้ว่าฝนจะมาช้า แต่ก็มาแรงมากเช่นกัน

ฝนหนาและตกหนัก บังตาเหมือนม่านลูกปัดคริสตัล บดบังทัศนวิสัยให้กลายเป็นสีขาวกว้างใหญ่ไพศาล มีเพียงโครงร่างที่หยาบๆ เท่านั้นที่มองเห็นได้

ฉินหรูเหลียงหายใจเฮือกหนึ่งก็วิ่งกลับไปในเรือน กล่าวว่า "รีบเข้าไปในห้อง"

เฉินเสียนไม่ชักช้า วิ่งเข้าใต้ชายคาและยืนอยู่หน้าประตูของซูเจ๋อ

ประตูห้องยังคงปิดอยู่เหมือนเมื่อเธอจากไป เพียงต้องผลักมันให้เปิดออก

ก่อนที่เธอจะผลักประตูเข้าไป เธอก้มศีรษะและเขย่าหยาดฝนบนชุดของเธอ และพบว่ามีจุดที่เปียกบนร่างกายของเธอน้อยมาก มีเพียงความชื้นของฝนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เฉินเสียนยังคงมองย้อนกลับไปเล็กน้อย

ฉินหรูเหลียงหลังจากที่ส่งเธอไปอยู่ใต้ชายคา เขาไม่หยุดสักวินาที หันเดินกลับไปที่ประตูตรงข้ามแล้ว

แผ่นหลังร่างสูงของเขาเปียกชุ่มท่ามกลางสายฝน ร่างกายของเขาเปียกโชก มีน้ำหยดจากมุมเสื้อของเขา และทั้งตัวก็ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำ

ฉินหรูเหลียงเอาเสื้อผ้ามากันฝนให้เธอ ไม่สนใจตัวเองเลยสักนิด

เฉินเสียนมองฉินหรูเหลียงเข้าประตู เธอคิดว่าเขาน่าจะไม่มีปัญหาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งแล้ว