ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 297

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่งเฮ่อโยวก็หาเข็มมาไม่ได้แต่กลับได้โถมาหนึ่งใบ ขณะที่ใบหน้าของหลิ่วเฉียนเฮ้อกำลังเปลี่ยนไป เฮ่อโยวก็ยัดโถใบนั้นไว้ใต้กรงของหลิ่วเฉียนเฮ้อ

หลิ่วเฉียนเฮ้อถามว่า “ท่านทำอะไรของท่าน”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “ข้าหาได้แค่เพียงสิ่งนี้ ท่านปล่อยทุกข์ในโถนี้เอาก็ได้ แต่ต้องเล็งให้ตรงโถหน่อยล่ะ อย่าให้เลอะเทอะ ไม่เช่นนั้นมันจะเหม็น”

หลิ่วเฉียนเฮ้อโกรธมาก “ท่านจะให้ปลดกางเกงปล่อยทุกข์ตอนกลางวันแสกๆ เช่นนี้น่ะหรือ!"

“ท่านจะไม่ถอดกางเกงก็ได้ แล้วแต่เลยว่าท่านสะดวกแบบไหน”

“เจ้า!"

การกระทำของเฮ่อโยวแตกต่างจากการปฏิบัติต่อสัตว์อย่างไร? หลิ่วเฉียนเฮ้อไม่เคยถูกหยาบหยามเช่นนี้มาก่อน

เฮ่อโยวนั่งยองๆ ลงข้างๆ และเอ่ยอย่างสบายๆ ว่า “ได้ยินมาว่าท่านเป็นพี่ชายของหลิ่วเชียนเสวี่ย และหลิ่วเชียนเสวี่ยคนนั้นก็เปลี่ยนชื่อเป็นหลิ่วเหมยอู่ ต่อมาก็กลายมาเป็นอนุของแม่ทัพฉิน”

หลิ่วเฉียนเฮ้อเอ่ยอย่างชั่วร้ายว่า “เจ้าก็รู้ว่าเชียนเสวี่ยเป็นคนของฉินหรูเหลียง คนทั้งต้าฉู่ต่างก็รู้กันหมดว่าฉินหรูเหลียงรักเชียนเสวี่ยมาก ข้าเป็นพี่ชายของเชียนเสวี่ย รู้เช่นนี้แล้วเจ้ายังจะกล้าล่วงเกินข้าอีกรึ!”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “แล้วเหตุใดเขาจึงไม่ปล่อยท่านออกมาล่ะ”

ชั่วขณะนั้นหลิ่วเฉียนเฮ้อไม่รู้จะตอบอย่างไร เพียงแต่คำพูดของเฮ่อโยวกลับทำให้เขาได้สติขึ้นมานิดหนึ่ง เฉินเสียนไม่มีทางปล่อยเขาไป แต่ถ้าฉินหรูเหลียงเห็นแก่หน้าของเชียนเสวี่ย ฉินหรูเหลียงจะไว้ชีวิตเขาหรือไม่?

เฮ่อโยวกล่าวอีกว่า “ข้าไม่ได้รู้จักมักจี่อนุของท่านแม่ทัพฉิน แต่ยังโชคดีที่เคยเห็นอยู่ครั้งหนึ่ง”

เขาเท้าคางและเริ่มหวนรำลึกถึงอดีต “มันเป็นตอนที่จวนแม่ทัพจัดงานเลี้ยงครบรอบร้อยวันของท่านชายน้อยเมื่อปีที่แล้ว เป็นงานที่สนุกมาก ตอนนั้นดูเหมือนว่าอนุหลิ่วจะหายตัวไป ตามหาทุกหนทุกแห่งแล้วก็ยังหาไม่เจอ ท่านแม่ทัพฉินเป็นห่วงมาก ดังนั้นทุกๆ คนจึงช่วยกันตามหา จนในที่สุดก็หาตัวจนพบ”

เมื่อเฮ่อโยวเห็นว่าหลิ่วเฉียนเฮ้อตั้งใจฟัง เขาจึงหัวเราะอย่างติดตลก “ในตอนนั้นอนุหลิ่วกำลังเสพสุขอยู่กับชายอื่นที่สวนหลังบ้าน ทั้งสองคนเปลือยกายล่อนจ้อน ดึงดูดสายตาให้จ้องมองได้หลายคู่ทีเดียว”

สีหน้าของหลิ่วเฉียนเฮ้อเปลี่ยนไป

“เรื่องนี้แม่ทัพฉินก็เห็นเองกับตา ตอนนั้นเขาฆ่าชายชู้ทันที หลังจากนั้นแม่ทัพฉินก็มาออกศึก หลังจากกลับไปแล้วข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนุหลิ่วจะยังเป็นที่โปรดปรานเหมือนดั่งแต่ก่อนอีกไหม ท่านลองบอกสิว่า ถ้ามีคนมาใส่รองเท้าของท่าน ท่านยังจะใส่มันอีกหรือเปล่า แต่คุณชายอย่างข้าคงไม่เอาด้วย เพราะใช่ว่าจะไม่มีเงินซื้อใหม่เสียหน่อย”

หลิ่วเฉียนเฮ้อรักและทะนุถนอมน้องสาวของเขาเสมอมา เมื่อได้ยินแบบนี้หลิ่วเฉียนเฮ้อจะสบายใจได้อย่างไร

เขาเขย่ากรงเหล็กอย่างแรงและตะโกนว่า “ฉินหรูเหลียง ออกมาหาข้า! ออกมา!"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาอันรุนแรงของหลิ่วเฉียนเฮ้อ เฮ่อโยวก็เดินจากไปด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าตอนนี้จะไว้ชีวิตเขาชั่วคราว แต่ที่เฮ่อโยวทำอาจจะทำให้เขาโกรธจนอกแตกตายเสียก่อน

หลังจากกลับไปถึงเมืองหลวง สิ่งต่างๆ จะสุดยอดยิ่งกว่านี้เสียอีก

คนกลุ่มนี้พักอยู่ที่เมืองเสวียนอีกสองวัน จากนั้นจึงเริ่มออกเดินทาง

เฉินเสียนและคนอื่นๆ ตามไปพร้อมกับกองกำลังทหารซึ่งจะถอนกำลังจากสามเมืองไปทางเหนือ

สามเมืองนี้กลายเป็นคูเมืองของเย่เหลียงไปแล้ว

ตลอดทางมีเพียงความรกร้างว่างเปล่า ในเมืองไร้ร่องรอยของผู้คน เป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยความหดหู่และทรุดโทรม ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนจึงจะฟื้นฟูให้กลับมาสงบสุขและเจริญรุ่งเรืองดังเดิม

ฝนตกๆ หยุดๆ จนเส้นทางเต็มไปด้วยดินโคลน การเดินทางจึงล่าช้าและยากลำบาก

เหล่าทหารเดินตากฝนกันจนเป็นไข้ และในไม่ช้าโรคไข้รากสาดน้อยก็เริ่มลุกลามไปในหมู่ทหาร

อาการเจ็บป่วยนี้เป็นสิ่งที่ติดต่อกันได้ หากไม่ควบคุมไว้ให้ทันการณ์ทหารจะติดเชื้อมากยิ่งขึ้น

ถนนนั้นเดินทางไปต่อไม่ได้แล้ว ดังนั้นแม่ทัพโฮ้วจึงให้ทหารเคลื่อนพลเข้าไปพักอยู่ที่เมืองสุดท้ายจากสามเมืองทางเหนือชั่วคราวก่อน จากนั้นจึงรีบหาวิธีรักษาเหล่าทหารทันที