ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 320

เธอมั่นใจว่าตัวเองคอแข็งพอ คงไม่ดื่มเมาจนบ้ากามหรอก

เพียงแต่ไม่เคยดื่มหนักเท่าเมื่อคืนมาก่อน เฉินเสียนยิ่งคิดก็ยิ่งไม่แน่ใจสักแล้วสิ

ซูเจ๋อกล่าว "นึกไม่ออกก็ช่างเถอะ"

เฉินเสียนปากแข็ง "ข้าไม่ได้คิดสักหน่อย"

ซูเจ๋อเอียงหน้ามองเธอ จากนั้นก็ลดสายตาไปอยู่ที่ลำคอเฉินเสียนด้วยแววตาลุ่มลึก เอ่ยว่า "ส่วนตัวข้าคิดว่า ท่านควรปิดคอของตัวเองจะดีกว่านะ"

เฉินเสียนมองเขาอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ลุกไปส่องที่ถังน้ำ

ผลก็คือเห็นคอของเธอมีร่องรอยอย่างเลือนราง

หัวใจเฉินเสียนหล่นวูบ รีบกลับห้องที่นอนพักเมื่อคืน ในห้องมีคันฉ่องทองแดงตั้งตระหง่านไว้

เธอนั่งลงด้านหน้าคันฉ่องทองแดง แล้วปัดเส้นผมกับอาภรณ์ออก เมื่อมองอย่างละเอียดก็พบว่าคอของตัวเองมีรอยแดงจริงๆ

คล้ายกับเป็นรอยจูบ

เฉินเสียนระส่ำระสายจนนั่งอยู่หน้าคันฉ่องอย่างเฉื่อยชาตั้งนาน

ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าไม่ได้ ไม่สมควร ทว่าหัวใจที่สมควรตายของเธอกลับหวั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

ความหวั่นไหวนี้แผ่ซ่านไปทุกสัดส่วนของร่างกาย จากนั้นก็กระจายออกมาตามรูขุมขนอย่างอ่อนนุ่ม

จากนั้นเฉินเสียนก็ตรวจสอบร่างกายตัวเองหนึ่งรอบ นอกจากรอยจูบบริเวณคอแล้ว ส่วนอื่นของร่างกายก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ คงยังไม่ได้รุกล้ำเข้าเขตหวงห้าม

เธอนั่งใจลอยอยู่เงียบๆ สุ้มเสียงของซูเจ๋อก็ดังขึ้นในสมองของเธออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"ในไม่ช้า เกียรติศักดิ์ของท่านจะส่งแสงขจรขจายไปทั่วสารทิศ ส่วนข้าก็ได้แต่เดินเหินท่ามกลางคนมืดมิด"

"ท่านไม่ใช่คนเลวที่มีคุณสมบัติครบครัน แต่ข้าใช่"

"ข้าคือผู้ที่ลากทุกคนลงเหวนรก ให้พวกเขารอคอยการช่วยเหลือจากท่าน"

"อันที่จริงท่านติดตามข้า ท่านไม่ต้องทำเรื่องเลวระยำแต่อย่างใด ข้าจะทำเอง ท่านทำแต่เรื่องดีงามก็พอ"

……

เฉินเสียนหลุบสายตาลง นิ้วมือจับขอบคันฉ่องอย่างแน่นชิด

เธอพยายามไม่มองตัวเองในกระจก กลัวว่าจะเห็นความเจ็บปวดและความอ่อนแอในแววตาตน

หากไม่ใช่เพราะเธออ่อนแอ ซูเจ๋อจะไปทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร

เธอคาดเดาความจริงได้ตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเปิดโปงเขา เธอกลัวความโหดร้ายที่อยู่ภายใต้ความจริง

ทว่ายามนี้ทำการเปิดโปงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สำหรับเธอความทรงจำเมื่อคืนอาจสับสนวุ่นวาย แต่ซูเจ๋อจำได้ฝังใจ

ซูเจ๋อคิดจะละทิ้งตนเพื่อช่วยให้เธอประสบผลสำเร็จ

มีสำนวนคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า หากไม่มีใจก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด

ซึ่งยามนี้เฉินเสียนทั้งมีใจทั้งเจ็บปวด

ก่อนออกจากห้องเฉินเสียนปรับอารมณ์ของตัวเองให้สงบลง เธอฉีกปลายกระโปรงเพื่อทำเป็นผ้าพันคออย่างเรียบง่าย แล้วมาบดบังบริเวณคอ

บรรดาแม่ศรีเรือนในหมู่บ้านเห็นก็รู้สึกแปลกใหม่สวยงาม จึงถามว่า "องค์หญิงจิ้งเสียนเจ้าคะ อันนี้เป็นวิธีแต่งกายแบบไหนหรือเจ้าคะ?"

เฉินเสียนกล่าว "ข้ารู้สึกหนาวบริเวณคอ จึงใช้ผ้าพันคอคลุมไว้"

"ที่แท้ก็เรียกว่าผ้าพันคอนี่เอง"

บรรดาแม่ศรีเรือนในหมู่บ้านต่างพากันเรียนแบบ เลือกลายหลากหลายสีสันมาทำ ซึ่งต่อมาผ้าพันคอก็กลายเป็นเครื่องแต่งกายที่สตรีต้องมีในสารทฤดูกับเหมันตฤดู

เฉินเสียนกลับมานั่งหน้าเตาเพื่อก่อไฟต้มยาอีกครั้ง ซูเจ๋อมองเธอปราดหนึ่งแล้วเอ่ยว่า "เช่นนี้สวยงามยิ่งนัก"

เฉินเสียนตอบเสียงเรียบเฉย "ใช่หรือ ข้าแค่ทำมั่วๆ"

จัดการเรื่องของชาวบ้านดื่มยากันหมดแล้ว แต่เครื่องยาสมุนไพรก็เหลือไม่เพียงพอต่อการใช้งานเสียแล้ว

คาดว่าถนนสายเล็กใต้ตีนภูเขาคงยังจัดการไม่แล้วเสร็จ ตลอดทั้งวันนี้ก็ไม่เห็นทหารติดตามกับขุนนางประจำเมืองเข้าหมู่บ้านเลยสักคน