ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 321

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” เฮ่อโยวเดินเข้ามาหาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เพื่อความสวยความงามหรือว่าอะไรกัน ก็ไม่ต้องฉีกกระโปรงเอามาพันคอหรอก”

เฉินเสียน “……”

เจ้าเด็กนี่ เป็นเด็กชั่งสังเกตตั้งแต่เมื่อไรกัน

ฉีกกระโปรงเอามาพันคอ ถึงจะดูสวยแต่……จริงๆแล้วมันก็แปลกๆนิดหน่อย

เฮ่อโยวสังเกตเห็นมีบางอย่างผิดปกติจริงๆ จึงพูดว่า “เฉินเสียน ท่านบาดเจ็บหรอ?”

เดิมทีฉินหรูเหลียงนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่เมื่อได้ยินเสียงจึงหันไปมอง

เฉินเสียนกระตุกปากแล้วพูดว่า “ไม่มี”

เฮ่อโยวถาม “ไม่บาดเจ็บแล้วท่านจะเอาผ้าปิดคอทำไม？ให้ข้าดูหน่อย ว่าบาดเจ็บจริงหรือไม่ ไปโดนอะไรมา？”

เฉินเสียนยิ่งไม่ให้เฮ่อโยวดู เฮ่อโยวก็ยิ่งพยายามจะดูให้แน่นอนว่าเฉินเสียนนั้นบาดเจ็บจริงหรือไม่

ในใจของเฉินเสียนนั้นรู้สึกหม่นหมองมาก ถ้าให้เฮ่อโยวเห็น ก็จะเท่ากับรู้ว่าเธอและซูเจ๋อเป็นอะไรกัน อีกอย่างเธอก็ไม่รู้ว่าเธอกับซูเจ๋อนั้นเป็นอะไรกัน！

คอของเฉินเสียนถูกพันด้วยผ้าพันคอ เมื่อเห็นเฮ่อโยวยังก่อกวนไม่หยุดที่จะมาแกะผ้าออกดู จึงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เฮ่อโยวเจ้าว่างมากนักหรอ ประชาชนในเมืองนี้ดูแลดีหรือยัง แล้วยาต้มหรือยัง！”

เฮ่อโยวถลึงตาขึ้นพูด “ก็ข้าเป็นห่วงท่าน！ท่านได้รับบาดเจ็บแต่ไม่อยากให้พวกข้ารู้ พันไว้แบบนี้มันจะไปหายได้อย่างไร！”

“ข้าขอบใจเจ้ามาก！แค่เจ้าไม่ก่อเรื่องวุ่นวายข้าก็ดีใจมากแล้ว！”

เฮ่อโยวใช้ช่องว่างระหว่างเธอพูด เอื้อมมือไปจับ เฉินเสียนสามารถหลบหนีได้ พูดอย่างหงุดหงิดว่า “ไอ่เจ้าเฮ่อโยว เจ้านี่มันจิตวิญญาณนักแสดงจริงๆ แสดงอะไรได้เก่งขนาดนี้！ข้าเตือนเจ้าไว้ก่อน ถ้าเกิดขยับไม้ขยับมืออีกหล่ะก็ ข้าจะโต้ตอบเจ้า！”

การเคลื่อนไหวตัวของเฉินเสียนนั้นรวดเร็ว เฮ่อโยวพยายามจะดึงออกก็ไม่สามารถทำได้

หลังจากนั้นซูเจ๋อก็เข้ามาในจวนพอดี เห็นเหตุการณ์ดังกล่าวจึงพูดออกมาว่า “ขุนนางชั้นผู้ใหญ่หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกำลังตามตัวเจ้าอยู่ บอกว่ามีเรื่องด่วนอยากให้เจ้าไปช่วย”

ท่าทางของซูเจ๋อนั้นไม่เหมือนเป็นการหยอกล้อเล่น

เฮ่อโยวจึงหยุดการกระทำ แล้วพูดเตือนเฉินเสียนว่า “บาดเจ็บก็ต้องรีบรักษา เดี๋ยวข้าจะกลับมา”

เฉินเสียนพูดอย่างไม่ยิ้มไม่หัวเราะว่า “เจ้ารีบออกไปให้พ้นไป！”

“ชิ ความหวังดีแต่ไม่ได้รับกลับ”

เมื่อเฮ่อโยวเดินออกไป ข้างในจวนนั้นมีเพียงสามคน บรรยากาศจึงดูแปลกๆ

ฉินหรูเหลียงจ้องมองลึกลงไปที่คอของเฉินเสียน เพียงแต่สายตาของเขามองเห็นแค่ผ้าพันคอที่ปิดไว้ด้านนอก

ฉินหรูเหลียงเริ่มเปิดปากพูด “เจ้าบาดเจ็บจริงรึ？”

เฉินเสียนรู้ว่าซูเจ๋ออยู่ในจวนด้วย ทำให้รู้สึกลำบากใจ จึงพูดว่า “ไม่เป็นไร”

ฉินหรูเหลียงมองไปทางซูเจ๋อ สายตาที่มองนั้นแฝงไปด้วยความที่ไม่ต้องพูดก็รู้

ซูเจ๋อพูดอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ช่วงสองวันนี้เหนื่อยมากแล้ว กลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะ”

ยังไม่ทันขาดคำ เฉินเสียนก็กลับเข้าไปในห้อง

เพียงแต่การพูดคุยของเธอกับซูเจ๋อนั้นมันน้อยมากๆ จนทำให้ฉินหรูเหลียงที่เพิ่งกลับมานั้นก็รู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง

เฉินเสียนกลับเข้าห้องแล้ว ฉินหรูเหลียงมองไปที่ซูเจ๋ออย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “เจ้าทำอะไรกับนาง？”

ดวงตาของซูเจ๋อสีดำเหมือนน้ำหมึก ไม่มีความเศร้าโศก พูดอย่างหน้าตาเฉยว่า “ถ้าทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เวลานี้ถ้าท่านแม่ทัพฉินอยากห้ามแล้วจะมาห้ามทันหรือ？”

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างตรงประเด็นว่า “ถ้าเจ้าไม่ได้ทำอะไรนาง ทำไมนางจึงเย็นชากับเจ้า”

“ในกรณีนี้มันเป็นเรื่องของข้ากับนาง ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่ทัพฉิน”

เมื่อเฉินเสียนถึงห้องจึงถอดผ้าพันคอออก แล้วส่องกระจกดู พบว่ารอยจูบที่คอนั้นมันเห็นได้ชัดเจนมาก

ถ้ารอยไม่หายในช่วงสิงสามวันนี้ ไม่ช้าก็เร็วเฮ่อโยวก็น่าจะจับได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เฉินเสียนอดไม่ได้ที่จะกังวลอยู่กับตัวเอง ว่าตอนที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นก็ไม่ได้ดื่มเหล้าอะไรมาก หรือว่าตอนที่อยู่กับซูเจ๋อเพียงลำพัง

เรื่องที่เธอยังกลุ้มใจว่ารอยแดงยังไม่หายไปเมื่อครู่นั้น ซูเจ๋อมองเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจน รู้ว่าเธอต้องการอะไรมากที่สุดก็เอาสิ่งนั้นมาให้

ซูเจ๋ออยู่เดินอย่างลังเลอยู่ตรงกลางห้องสองก้าว แล้วพูดว่า “ให้ข้าช่วยทาหรือไม่？”

เฉินเสียนพูดปฏิเสธว่า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้าส่องกระจกแล้วทาเองได้”

“ก็ดี” เขากำลังจะก้าวเท้าออก แต่เมื่อถึงหน้าประตูจึงหยุดเดิน แล้วถามเธอว่า“ท่านรู้ไหมว่าควรใช้การขยับนิ้วไหนทา ถึงจะทำให้สรรพคุณยานั้นซึมเข้าไปได้ดี？”

เฉินเสียนมองไปที่เขา เม้มปากไม่พูดอะไร

ซูเจ๋อพูด “ถ้าใช้การขยับนิ้วปกติ ผลมันจะดีขึ้นช้า ต้องใช้เวลาถึงสามวัน เมื่อครู่ข้าพูดว่าวันเดียวรอยก็จะหายแล้ว มันต้องใช้การขยับนิ้วที่พิเศษ เพื่อให้ผิวหนังของท่านใช้เวลาไม่นานที่จะดูดซึมเอาสรรพคุณยาไปได้ทั้งหมด ”

เห็นได้ชัดว่าเฉินเสียนไม่รู้จักการขยับนิ้วไร้สาระอะไรนั้น

เธอจึงเงยหน้ามองไปที่เขา ยิ้มเย็นแล้วพูดว่า “ซูเจ๋อ แบบนี้เจ้าต้องการเห็นข้าเป็นของเล่นหรอ เห็นข้ารู้สึกอับอาย เห็นข้าตะขิดตะขวงใจ ท่านดีใจมากใช่หรือไม่？”

ซูเจ๋อพูด “ถ้าข้าชอบเห็นท่านเป็นตัวตลก ก็ไม่จำเป็นที่ต้องเอายามาให้ท่าน”

สายตาของเขาที่ซ่อนอยู่นั้นราวกับอยากจะดึงดูดเธอเข้าไป “รอยจูบบนต้นคอของท่านนั้น มันเป็นรอยเลือดคั่ง ตอนทายาต้องใช้พลังลมปราณที่แท้จริง ใช้แรงเพียงครึ่งเดียวแต่ผลลัพธ์นั้นได้มากกว่าถึงสองเท่า”

เฉินเสียนตาเป็นประกาย เบี่ยงเบนสายตาออกไป

ซูเจ๋อก็เดินกลับมาแล้วพูดว่า “หรือว่าให้ข้าทาแทนท่านไหม ท่านนั่งลง เพียงแค่ครู่เดียวก็ทาเสร็จแล้ว”

หลังจากนั้นเฉินเสียนจึงนั่งลงข้างโต๊ะ ซูเจ๋อใช้นิ้วไปแตะที่ยาขี้ผึ้ง ยื่นมือไปที่คอเฉินเสียน แล้วค่อยๆทาลงไปอย่างเบามือ

เธอเอียงคอไปอีกข้างหนึ่ง แต่ไม่มีทางที่จะไม่สนใจซูเจ๋อที่กำลังหายใจรดต้นคอเธออยู่ได้เลย

แผ่วเบาราวกับขนนกที่ล่องลอยไปสะกิดหัวใจเธอ

ด้วยการเคลื่อนไหวภายใต้นิ้วมือของเขา ความรู้สึกอบอุ่นจากนิ้วมือเขาที่ผ่านเข้าไปในผิวหนังนั้น มันรู้สึกสบายมาก

นิ้วของเขานั้นราวกับมีกับเวทมนตร์อยู่อย่างมาก เวลาที่สัมผัสไปที่รอยจูบนั้น ทำให้เฉินเสียนมีความรู้สึกปวดเมื่อยอย่างเบาๆ อาจจะเป็นเพราะเขาให้พลังลมปราณที่แท้จริงเพื่อสลายร่องรอยนั้น