ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 322

ซูเจ๋อพูด “ท่านไม่อยากจะลบร่องรอยที่ทำไว้บนตัวข้า ข้าก็ยิ่งไม่อยากจะลบร่องรอยที่ข้าทำไว้บนตัวท่านเช่นกัน”

เฉินเสียนสะเทือนเบาๆ

ซูเจ๋อพูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “เพียงแต่รอยของท่านนี้ มันค่อยๆจางหายไป ไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้ตลอด แบบนี้ก็ไม่สะดวกสำหรับท่าน”

ผ่านไปสักครู่ เขาจึงพูดว่า “เสร็จแล้ว ช่วงบ่ายจนถึงช่วงค่ำท่านไม่ต้องกังวลใจ ข้าจะทำให้เฮ่อโยวยุ่งจนไม่มีเวลามาวุ่นวายถามเรื่องนี้กับท่านอีก”

ซูเจ๋อเอายาทาวางไว้ให้ แล้วจึงออกไปโดยไม่มีการหยุดพักเดิน

คิดไม่ถึงว่าฉินหรูเหลียงจะเป็นคนดื้อรั้นมาก ยังคงยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูอยู่ จนเขาเห็นซูเจ๋อเดินออกมา ถึงจะเพิ่งจะเลิกทำ

ตลอดช่วงบ่ายเฮ่อโยวนั้นยุ่งมาก เพราะถูกขุนนางชั้นผู้ใหญ่หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำให้เขาออกไปทะเลสาบกักเก็บน้ำของแม่น้ำเซียงที่อยู่นอกเมือง จนถึงช่วงค่ำเพิ่งจะได้กลับมา

ช่วงค่ำซูเจ๋อก็เป็นคนช่วยเธอทายาอีกรอบ รอเริ่มวันที่สอง พบว่ารอยนั้นจึงค่อยๆจางหายไป ถ้าไม่สังเกตมองดีๆก็จะมองไม่เห็น

เฉินเสียนตั้งใจที่จะเปลี่ยนผ้าพันคอสวยผืนใหม่ เพื่อให้เฮ่อโยวมาเปิดออก

เมื่อเฮ่อโยวมาเปิดออกมอง เห็นแต่ผิวที่ขาวนุ่มนาลของเธอ รอยบาดเจ็บอะไรก็ไม่มี

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น เฉินเสียนสั่งให้ทหารติดตามนำตัวหลิ่วเฉียนเฮ้อออกมาตากแดด

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างยุ่งกับการจัดการโรคระบาดกันอยู่ แน่นอนว่าไม่มีใครมีเวลามาสนใจเขา

ยาที่ต้มใช้เพื่อป้องกันโรคระบาดเท่านั้น ตามปกติแล้วก็จะมีคนมาส่งให้เขาหนึ่งชุด

หลิ่วเฉียนเฮ้อพักอยู่ในกรงเหล็ก อยู่คนเดียวอย่างกระวนกระวาย

ช่วงเวลานี้ เขาได้ใช้ความสามารถทั้งหมดของร่างกาย อยากจะหนีออกจากกรงเหล็ก แต่ว่าก็ล้มเหลวทุกครั้ง

คิดไม่ถึงว่ากรงเหล็กของเย่เหลียงนั้นจะคุณภาพที่ดีขนาดนี้！

หลิ่วเฉียนเฮ้อไม่มีทางที่จะได้ล้างหน้าบ้วนปาก แล้วก็ไม่ได้แต่งตัวดีอะไร คันไปทั้งตัว ถ้ายังไม่ย้ายออกไปตากแดด อาจจะเกิดเห็บเหาได้

ฉินหรูเหลียงเดินผ่านไป มองเห็นหลิ่วเฉียนเฮ้อเป็นคนที่โปร่งใสคนหนึ่ง

หลิ่วเฉียนเฮ้อส่งสายตามองผ่านผมที่ยุ่งเหยิงไปยังฉินหรูเหลียง แล้วเรียกเขา“ฉินหรูเหลียง ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า”

ถึงแม้หลิ่วเฉียนเฮ้อจะเป็นพี่ชายแท้ๆของหลิ่วเหมยอู่ แต่เมื่อหลายปีผ่านมานี้ฉินหรูเหลียงกับเขานั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน

แต่ว่าฉินหรูเหลียงก็หยุดเดิน

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดออกมาจากใจว่า “ข้าคิดไม่ถึงว่า สุดท้ายเซียนเสวี่ยจะยอมแต่งงานกับเจ้า แต่ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า ที่รับนางกลับเข้าเมืองหลวง เพื่อหลีกหนีจากความยากจนข้นแค้นของชายแดน หลายปีมานี้เซียนเสวี่ยสบายดีไหม？”

สีหน้าของหลิ่วเฉียนเฮ้อนั้นดูอย่างจริงใจ

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าวางใจได้ นางสุขสบายดี”

“เซียนเสวี่ยเป็นคนจิตใจดีอ่อนไหวตั้งแต่เด็ก ต้องการคนปกป้อง ครั้งที่แล้วได้ยินเฮ่อโยวบอกว่าเซียนเสวี่ยแอบคบชู้……นั่นต้องถูกคนอื่นใส่ร้ายแน่นอน ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถดูแลนางได้ดี ”

ฉินหรูเหลียงพูด “ข้าดูแลนางด้วยตัวข้าเอง ถึงแม้จะเห็นกับตาตัวเองว่านางทำเรื่องแบบนี้ออกมา ข้าก็ไม่เคยปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมกับนาง ที่จะไล่นางออกไปจากบ้าน”

เรื่องที่พูดมานั้นสำหรับฉินหรูเหลียงแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอัปยศอดสู

ก่อนหน้านี้ เขารักหลิ่วเหมยอู่มากๆ ตอนที่ได้เห็นฉากนั้นด้วยตาตัวเอง ไม่มีใครสามารถเข้าใจความรู้สึกทุกข์ใจของเขาได้

เพียงแต่เรื่องนี้มันผ่านมานานมากแล้ว ฉินหรูเหลียงนึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกรับไม่ได้อะไรขนาดนั้น

เวลาและประสบการณ์ทำให้เขาสามารถเผชิญกับเรื่องที่ผ่านมาได้อย่างไม่หวาดหวั่น

ถึงขนาดที่เขาสามารถพูดถึงมันได้อย่างอารมณ์สงบนิ่งโดยไม่ต้องกลับมาถามตัวเองว่าตัวเองผิดอะไร

เขาปฏิบัติกับหลิ่วเหมยอู่ ดีมากๆจนไม่มีคำบรรยายอะไร แต่ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่ก็ทำไม่ดีกับเขาก่อน หักหลังเขาก่อน เขานั้นทำผิดอะไรหรือ？

หลิ่วเฉียนเฮ้อถอนหายใจแล้วพูดว่า “ชั่วชีวิตของนางสามารถหาคนที่สามารถพิงพึงได้แบบเจ้า ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว”