ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 340

"เจ้าเป็นเช่นนี้แม้แต่ข้าก็ยังโกหกไม่ได้ หลังจากรอกลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะโกหกทุกคนได้เช่นไร" ฉินหรูเหลียงหยุด และถามต่อว่า "เฉินเสียน เจ้าอยากกลับเมืองหลวงจริงๆ รึ?"

"อยากกลับสิ เจ้าน่องน้อยยังอยู่ในเมืองหลวง ข้าปล่อยเขาไว้คนเดียวไม่ได้"

การออกมาครั้งนี้ใกล้จะครึ่งปีแล้ว เจ้าน่องน้อยคงอายุหนึ่งขวบกว่าแล้ว เฉินเสียนมักจะจินตนาการอยู่ในใจถึงลักษณะเขาที่อายุหนึ่งขวบกว่า

ยิ่งเข้าใกล้เมืองหลวงมากเท่าไหร่ อารมณ์ของเธอก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น ทั้งยังมีใจร้อนเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าน่องน้อยยังอยู่ที่จวนแม่ทัพ เฉินเสียนคงไม่อยากกลับไปที่เมืองหลวงอีก แต่เธอต้องกลับไป ถ้าเธอไม่กลับไป จักรพรรดิคงจะใช้น่องน้อยมาเป็นจุดอ่อนทันที

อยู่ข้างกายเจ้าน่องน้อยมีเพียงอวี้เยี่ยนและเออร์เหนียง พวกเธออาจจะไม่สามารถรับมือได้

เกี่ยวกับชีวิตของเจ้าน่องน้อย ฉินหรูเหลียงยังมีข้อสงสัยอยู่ในใจตลอดเวลา

ตอนแรกเขาคิดว่าเจ้าน่องน้อยคือลูกของเหลียนชิงโจว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ซูเจ๋อคิดวางแผนมาถึงในระดับได้ เฉินเสียนที่ตัวเขารักมาก แล้วจะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอได้อย่างไร

เพราะในความเห็นของฉินหรูเหลียง ซูเจ๋อเป็นคนที่มีความพิเศษเฉพาะตัวสูงมาก

ตอนนี้เมื่อพูดถึงเจ้าน่องน้อย ฉินหรูเหลียงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ได้หยุดเอาไว้ สุดท้ายเขาไม่ได้ถามอะไรเลย

ฉินหรูเหลียงพูดเพียงว่า "เจ้าควรจะเข้าใจ และเขาก็ควรจะเข้าใจมากเช่นกัน ว่าในเวลานี้เจ้าไม่เหมาะที่จะกลับไป หากยืนกรานที่จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างเจ้ากับเจ้าน่องน้อย ข้าก็อยากจะรู้ว่า เขาจะเลือกอะไร"

เฉินเสียนไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับความหมายของคำพูดของฉินหรูเหลียง เพราะในเวลานี้ซูเจ๋อก็กลับมาแล้ว

สายตาและความสนใจของเฉินเสียนล้วนจดจ่ออยู่ที่ทางเข้าโรงเตี๊ยมในห้องโถงชั้นล่าง

ซูเจ๋อสวมชุดดำ และเดินผ่านประตูอย่างแผ่วเบา ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นการจ้องมองของเฉินเสียน และเขาเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชาหลังจากก้าวไปเพียงสองก้าว คิ้วของเขาเรียวยาวเข้มลึกดำราวกับหมึก และก็สบตากับเฉินเสียน

ขณะที่ซูเจ๋อขึ้นมาชั้นบน พูดว่า "คืนนี้พักผ่อนให้เร็วหน่อย พรุ่งนี้เช้าเมื่อประตูเปิด เราจะออกเดินทางทันที"

"รีบขนาดนั้นเลยรึ?"

ซูเจ๋อมองเฉินเสียน ดวงตาดูเข้มเล็กน้อย "มีคนมาจากเมืองหลวง เกรงว่าคนที่มาจะไม่ได้มาดี"

จักรพรรดิไม่อาจจะนิ่งเฉยได้ เขามีความกังวลมากกว่าเฉินเสียน

เนื่องจากไม่สามารถควบคุมเฉินเสียนให้อยู่ในมือได้แน่นหนา จักรพรรดิต้าฉู่จึงอยู่ในทางตันกับเป่ยเซี่ย และเขาจะไม่ยอมให้เฉินเสียนอยู่ข้างนอกห่างๆ

ยิ่งกว่านั้นในขณะนี้เฉินเสียนยังอยู่ข้างนอก แม้ว่าครั้งก่อนจะล้มเหลวในการฆ่าเธอและกล่าวโทษให้เย่เหลียงได้ แต่ตอนนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอระหว่างทาง จักรพรรดิก็สามารถหลบเลี่ยงความรับผิดชอบได้อย่างสมบูรณ์

ดังนั้นเมื่อซูเจ๋อบอกว่าคนที่มานั้นอาจไม่ได้มาดี เขาไม่อาจจะผ่อนคลายได้แม้แต่น้อย

เฉินเสียนว่า "ข้าอยากกลับเมืองหลวง กลับอย่างเปิดเผยคงดีกว่า อย่างไรก็ตามพวกเขาคงไม่กล้าลงมือทำอะไร"

ซูเจ๋อพูดปฏิเสธ "หากด้วยวิธีนี้ องค์จักรพรรดิจะรู้ความเคลื่อนไหวของท่านได้อย่างมาก และมันจะยิ่งอันตรายมากขึ้นไปอีก"

ฉินหรูเหลียงไม่ได้พูดอะไร แต่ดูเหมือนจากคำพูดของซูเจ๋อเขาจะได้ยินการตัดสินใจของเขามานานแล้ว

ตอนนี้เพิ่งเข้าช่วงฤดูหนาว และไม่คาดคิดว่ากลางคืนจะหนาวเย็นมากแบบนี้

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่าง พอเปิดประตูออกไป ลมเย็นก็พัดเข้ามาในห้องทันที ท้องฟ้าทางเหนือเย็นกว่าทางใต้และฤดูหนาวก็ยาวนานกว่า

หลังจากออกจากโรงเตี๊ยม เฉินเสียนก็พบว่ามีหิมะเล็กๆ กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า

เกล็ดหิมะได้ค่อยๆ ตกลงบนพื้นจนกระดำกระด่าง

ซูเจ๋อเตรียมม้าหลายตัว และม้าก็พ่นไอน้ำสีขาวออกมา และกีบม้าของพวกมันก็ส่งเสียงกระทบกันบนพื้น

เขาถือเชือกบังเหียนไว้ในมือ แหงนมองท้องฟ้า และพูดอย่างมีความหมายว่า "ฤดูหนาวนี้มาเร็วมาก ขึ้นม้าเถอะ ได้เวลาเดินทางแล้ว"

เวลานี้ชาวเมืองไม่ทันได้ตื่นขึ้นมา