ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 345

เธอเอนตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา คลำไปที่ช่วงเอวของเขา ค่อยๆ ปลดเสื้อของเขาออกทีละชั้น

เมื่อถอดมาจนถึงชั้นสุดท้าย จู่ๆ ซูเจ๋อก็จับข้อมือของเธอไว้ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ร่างกายของข้าเย็นเฉียบแบบนี้ จะทำให้ท่านหนาวมาก"

เฉินเสียนที่ไม่ได้มีเจตนาอื่น เธอพูดขึ้นอย่างชัดเจนว่า : "ก็ยังดีกว่ามองท่านแข็งตายไปต่อหน้า ซูเจ๋อ ข้าก็แค่อยากแบ่งปันความอบอุ่นให้ท่าน บ้าง ข้าไม่สามารถทนดูท่านแข็งตายไปแบบนี้ หากจะต้องแข็งตาย เราก็ควรจะแข็งตายไปพร้อมๆ กัน"

ข้อมือของเธอถูกเขารัดแน่น เธอหรี่ตามอง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "หากท่านยังไม่ยอมปล่อยมือ เราทั้งคู่ก็แข็งตายไปพร้อมๆ กันนี่แหละ ดูว่าใครจะอดทนได้มากกว่ากัน"

ซูเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นด้วยความจนใจว่า : "ก่อนหน้านี้ข้าสัมผัสท่านเพียงหน่อยเดียว แก้มของท่านก็แดงก่ำลามไปจนถึงใบหู แต่ค่ำคืนนี้ทำไมท่านถึงได้ใจกล้าขนาดนี้"

เฉินเสียนจึงตอบกลับไปว่า : "ก่อนหน้านี้มันเป็นเรื่องของความรักระหว่างชายหญิง แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของชีวิตและความเป็นความตาย"

ในที่สุดซูเจ๋อก็ยอมปล่อยมือของเธอ

เธอถอดเสื้อชั้นในสุดของเขา จากนั้นเธอก็ปลดชุดชั้นสุดท้ายของตัวเองออก ค่อยๆ อิงตัวเข้าหาเขา แนบชิดกับแผ่นอกของซูเจ๋อ

คนหนึ่งหนาวเหน็บจนร่างกายแข็งทื่อ ส่วนอีกคนเนื้อตัวนุ่มนิ่มและอบอุ่น

เฉินเสียนใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดเอวของเขาไว้ รับรู้ได้ถึงผิวสัมผัสของเขา

ซูเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเขาเริ่มได้รับพลังงานความอบอุ่น ในท้ายที่สุดเขาก็หมดความอดทน มือคู่ที่ลังเลอยู่พักใหญ่ ก็ตัดสินใจรวบไหล่ที่กลมมนและบอบบางของเฉินเสียนในที่สุด เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างแนบแน่น

เฉินเสียนรู้สึกเหมือนกำลังกอดก้อนน้ำแข็งแผ่นใหญ่ ที่เย็นยะเยือกจนร่างกายของเธอหนาวสั่นสะท้าน

แต่ยิ่งหนาว ก็เหมือนกับยิ่งได้ใจ เธอกอดรัดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่ยอมคลายอ้อมกอดเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูเจ๋อก้มหน้าลงมา ซบคางลงบนไหล่ของเฉินเสียน อดปวดใจเสียไม่ได้ เขาพูดขึ้นว่า : "อาเสียน หนาวมากเลยใช่ไหม?"

เฉินเสียนส่ายหน้า เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบที่แผ่วเบาว่า : "ข้ารู้สึกว่าความสุขเป็นเฉกเช่นนี้นี่แหละ เพียงแค่ข้ายื่นมือออกไป ก็จะสามารถกอดท่านได้แนบแน่นแบบนี้"

เวลานี้ซูเจ๋อรู้สึกว่าตัวเขาเองก็กำลังกอดความผาสุกด้วยเช่นกัน

ไม่ว่าลมหนาวจะพัดโหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกถ้ำนั่นสักเพียงใด ก็ไม่สามารถสั่นคลอนทั้งคู่ได้แม้แต่นิดเดียว

เฉินเสียนค่อยๆ คุ้นชินกับความเย็นของซูเจ๋อ เธอโอบกอดรอบคอของเขาไว้ จากนั้นเฉินเสียนก็ค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนเสื้อคลุมที่ปูเอาไว้ แล้วจึงค่อยรั้งตัวซูเจ๋อให้โน้มลงมาทับบนร่างกายของเธอช้าๆ

เสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนไหล่ของซูเจ๋อ กว้างพอที่จะคลุมร่างกายของทั้งคู่ได้พอดี

ร่างกายของซูเจ๋อค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้น

ความอบอุ่นของร่างกายค่อยๆ เพิ่มขึ้นตามระยะความใกล้ชิดของทั้งคู่ที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้กันมากขึ้น

ทั้งคู่ต่างพากันเงียบงันไม่พูดจา

ริมฝีปากของซูเจ๋อแนบชิดกับคอของเธอ ลมหายใจที่นุ่มนวลถูกพ่นผ่านข้างลำคอของเธอเบาๆ

เฉินเสียนค่อยๆ หันหน้าไปทางอื่น ตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่ก็เริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ลมหายใจที่สลับกันไปมาของทั้งสองดังชัดเจนมากยิ่งขึ้นในถ้ำแห่งนี้

ในตอนแรกเฉินเสียนเพียงแค่อยากให้ความอบอุ่นกับซูเจ๋อ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่เริ่มอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างค่อยๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

ราวกับว่าข้างในหัวใจมีบ่อน้ำแห่งวสันตฤดูอยู่ ที่เต็มจนแทบจะล้นออกมาอยู่รอมร่อ

ตั้งแต่ที่ซูเจ๋อทับลงบนร่างกายของเฉินเสียน เขาก็ไม่ได้ขยับอีกเลย

ผ่านไปครู่ใหญ่ เฉินเสียนจึงถามขึ้นว่า : "ซูเจ๋อ ท่านหลับแล้วหรือยัง?"

"ยังไม่หลับ" ซูเจ๋อตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเกร็ง

จู่ๆ เฉินเสียนก็คิดไม่ออกว่าจะคุยเรื่องอะไรกันดี จึงพูดโพล่งออกไปอย่างไม่ทันคิดว่า : "วิธีนี้ได้ผลดีเกินคาด......"

แต่พอพูดออกมาแล้วก็รู้สึกแปลกๆ เธอจึงพูดขึ้นต่อว่า : "ตอนนี้ท่านสามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้แล้ว เวลาที่ข้าเรียก ท่านจะต้องตอบข้า"

ซูเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ข้านอนทับท่านอยู่แบบนี้......ท่านไม่สบายตัวหรือเปล่า? จะให้ข้าขยับตัวขึ้นมาอีกหน่อยไหม?"

พูดจบเขาก็ขยับแขนทั้งสอง เตรียมจะพยุงตัวออกจากเฉินเสียน

แต่เฉินเสียนที่กลัวว่าเขาจะออกแรงแล้วมันจะกระทบโดนบาดแผลเข้า เธอรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมาก เธอก็รีบโอบหลังของเขาไว้ แล้วดึงเขาให้นอนทับลงมาบนตัวเธอเหมือนเดิม