ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 346

ซูเจ๋อหรี่ตา มองเห็นใบหูของเธอที่กลายเป็นสีแดงระเรื่อได้อย่างชัดเจน

เขาเอ่ยว่า “เมื่อคืนคือเรื่องของความเป็นความตาย ถ้าเช่นนั้นตอนนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องของความรักหวานชื่นใช่หรือไม่”

พูดจบเขาก็โน้มริมฝีปากลงไปขบที่ใบหูของเฉินเสียนเบาๆ โดยไม่รอคำตอบของเธอ

จูบอันแผ่วเบาของซูเจ๋อค่อยๆ เลื่อนลงมาบนลำคออันขาวนวล คลอเคลียอยู่ตรงนั้นอย่างอ้อยอิ่ง

เฉินเสียนกัดฟันแน่นและยังสั่นเทิ้มเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

ซูเจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ว่า“ข้าคิดว่าท่านเองก็คิดได้อย่างชัดแจ้งว่ายังต้องใช้เวลามากกว่านี้ ข้ายังต้องอดทนกับความสัมพันธ์ที่เหมือนจะใกล้ชิดแต่ก็ห่างไกลของท่านในทุกๆ วัน”

เฉินเสียนหันหน้ามองซูเจ๋อในระยะประชิดจนปลายจมูกชนกัน

เธอมองคิ้วและดวงตาสีเข้มของเขาแล้วเอ่ยปากพึมพำว่า “เพราะข้าฝัน”

ซูเจ๋อถามเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ฝันว่าอะไร”

เธอยื่นมือออกมาลูบไล้ที่คิ้วและใบหน้าของซูเจ๋ออย่างแผ่วเบาแล้วกล่าวว่า “อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนได้ยินเรื่องเหล่านั้น ข้าจึงฝันเห็นว่าที่นอกประตูวัง ท่านรีบร้อนกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อมอบหุ่นกระบอกให้เฉินเสียน”

เธอจำได้อย่างละเอียด “ท่านในตอนนั้นสวมชุดสีดำเหมือนกับตอนนี้ ตอนที่ข้าเห็นประตูวังซึ่งทาด้วยสีแดงเปิดออก พระอาทิตย์กำลังลอยขึ้นสูงที่เบื้องหลังท่าน แสงส่องกระทบเสื้อผ้าและเส้นผมของท่าน ช่างเป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ”

“น่าเสียดาย ในสายตาของเฉินเสียนคนก่อน นางไม่เคยมองเห็นสิ่งเหล่านี้เลย”

“เฉินเสียนคนก่อนช่างมีชีวิตอย่างคนไร้หัวจิตหัวใจเสียจริง อยู่ๆ ข้าก็เกลียดที่นางเป็นแบบนั้นขึ้นมานิดหน่อย”

เฉินเสียนยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและกล่าวต่อว่า “บางทีข้าก็คิดว่าข้าคือเฉินเสียน แต่เมื่อข้าพบเห็นเรื่องราวของท่าน ข้าก็คิดได้ว่าข้าไม่ใช่เฉินเสียน”

“จะพูดว่าเกลียดก็ได้ อันที่จริงอาจจะเป็นเพราะข้าอิจฉา อิจฉาอดีตของนาง อิจฉาที่นางมีท่านแต่นางกลับเมินเฉย”

ซูเจ๋อฟังเธอเงียบๆ

เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าเกรงว่าข้าจะเสียท่านมานานเกินไป และเวลาที่สูญเสียไปก็ไม่มีวันหวนคืน”

“นอกจากนี้ข้ายังกลัวว่าข้าจะเสียท่านไปอีก และกลายเป็นข้าในแบบที่แม้แต่ตัวข้าเองยังเกลียด”

“ข้าในตอนนี้กับเฉินเสียนในอดีตแตกต่างกันอย่างไร? แต่ข้าไม่ใช่นาง ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านในฐานะอาจารย์ ซูเจ๋อ ตอนนี้ข้ารักท่านมากๆ รักมากๆ”

เธอกระตุกยิ้มยิ้มเยาะตัวเอง “ข้าพบว่าหัวใจของข้าเล็กมาก เล็กเกินกว่าจะทนต่อเรื่องในอดีตและอดีตเฉินเสียน”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “คนอื่นเขามีแต่หึงหวงคนอื่น คงมีแค่ท่านคนเดียวที่หึงอดีต หึงตัวเองในอดีต”

“ข้าไม่ใช่เฉินเสียน”

แววตาของซูเจ๋อลุ่มลึกดั่งท้องนภา “ท่านคือเฉินเสียน ข้าบอกว่าใช่ ท่านก็ต้องใช่”

ทันใดนั้นหัวใจของเฉินเสียนก็หวิวไหวราวกับมีกระแสน้ำสูบฉีดไปทั่วสรรพางค์กาย

เขาค่อยๆ โน้มศีรษะลงมาและประทับริมฝีปากบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงเคลื่อนไปที่ข้างหูของเธอและกระซิบว่า “และข้าก็พบว่า ท่านทำให้ข้าใจเต้นแรงได้มากกว่าที่ข้าคิด”

เฉินเสียนมองเขาอย่างว่างเปล่า ภาพสะท้อนในแววตาของเธอยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจุมพิตลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าที่ริมฝีปากของเธอ

สีปากของเธอสวยหวานและเย้ายวนยิ่งกว่าตอนที่เธอทาปากสีแดงวันนั้น

ทั้งหมดที่เธอตอบสนองได้คือลมหายใจที่ขึ้นลงอย่างยุ่งเหยิง กระแสคลื่นสีแดงค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเธอ

ซูเจ๋อทำให้ฟันของเฉินเสียนเผยอออกและสำรวจเข้าไปในปากของเธอ

ลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดอยู่กับลิ้นของเธอ เฉินเสียนอยากจะเปิดกั้นกล่องเสียงของตนเอง แต่เธอกลับส่งเสียงครางกระเส่าออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้

มันแตกต่างจากการแสดงตอนที่อยู่ที่จวนผู้พิทักษ์เมืองคราวที่แล้ว ครั้งนั้นครึ่งจริงครึ่งหลอก แต่คราวนี้ทั้งหมดเป็นเสียงร้องที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

นานแล้วที่ไม่ได้จูบกันเช่นนี้ ลมหายใจของเขายังคงทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนหัวใจแหลกละเอียด

เส้นผมดำยาวของเธอแผ่สยายอยู่บนพื้น จูบของซูเจ๋อค่อยๆ ดูดดื่มยิ่งขึ้นและเธอทำได้เพียงเงยหน้ารับจูบของเขาอย่างสุดความสามารถ