ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 352

เฉินเสียนดิ้นรนจนเหนื่อย นอนหอบอยู่บนเตียง พลางใช้น้ำเสียงตื่นตระหนกตกใจอย่างเข้าถึงบทบาท

บวกกับเสียงหายใจหอบของเธอ จึงทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย เหมือนซูเจ๋อกำลังถอดอาภรณ์ของเธออย่างฮึกเหิมจริงๆ

ซูเจ๋อยกนิ้วบีบจมูกอย่างปวดหัว พลางกล่าวว่า "อย่าร้อง"

"ไม่ ข้าจะร้อง" เฉินเสียนเห็นการตอบสนองของเขาก็ยิ่งมีพละกำลังเพิ่มขึ้น ร้องตะโกนอย่างสมจริงสมจังว่า "อา！บังอาจ ซูเจ๋อท่านจับตรงไหน?ไม่ต้องมาแตะตัวข้า"

ซูเจ๋อถอนหายใจกล่าวว่า "เวลาที่ควรแสดงท่านก็ไม่แสดงดีๆ ตอนนี้กลับตีบทแตกเสียอย่างนั้น"

ผลปรากฏว่าเมื่อสิ้นเสียง แรงมหาศาลก็กระแทกเข้ากับประตูห้อง

ฉินหรูเหลียงพังกล่องล็อคประตูจนหัก แล้วปรากฏกายอยู่ในห้อง

ชั่วขณะนั้นทั้งสามคนต่างเงียบงันไม่ส่งเสียงพูด

ท่าทางฉินหรูเหลียงร้อนรนมาก เขารู้ว่าระหว่างที่เฉินเสียนสลบ ซูเจ๋อได้ถือโอกาสมัดเธอไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหาวิธีหนีออกจากห้องของตน จึงตกลงกันว่าให้ซูเจ๋อเป็นฝ่ายดูแลเธอ

ถึงแม้ฉินหรูเหลียงจะมีอคติกับซูเจ๋อ แต่เท่าที่เขารู้จักซูเจ๋อ เขาแน่ใจว่าซูเจ๋อเป็นวิญญูชน

ทว่าเสียงร้องของเฉินเสียนเมื่อสักครู่มันเหมือนเกิดเรื่องอย่างว่าจริงๆ

ฉินหรูเหลียงจึงคิดว่าซูเจ๋อเผยธาตุแท้ เป็นคนที่ไร้ศีลธรรมจรรยาเฉกเช่นสัตว์เดรัจฉาน นึกว่าเขาขืนใจเฉินเสียนจริง

ฉะนั้นตอนที่ฉินหรูเหลียงมาจึงมีความร้อนรนใจยิ่งนัก

แต่เมื่อเงยหน้ามองเฉินเสียนก็ไม่ได้อนาถดังที่เธอร้องตะโกน……

ฉินหรูเหลียงเม้มปากกล่าว "เมื่อครู่เขารังแกท่านหรือ?"

เฉินเสียนกล่าว "ใช่ ก่อนที่ท่านจะเข้ามา"

ฉินหรูเหลียงมองซูเจ๋อ เห็นซูเจ๋อลุกขึ้นพิงหัวเตียงอย่างเชื่องช้า แล้วไขว่ห้างอย่างเกียจคร้าน

เขากล่าวอย่างเอ้อระเหย "หากข้ารังแกท่านจริงๆจะปล่อยให้ท่านตะโกนเสียงดังหรือ?" เขามองเฉินเสียนแวบหนึ่ง "ข้าต้องยัดปากท่านเป็นอันดับแรก"

ฉินหรูเหลียงมองไปยังเฉินเสียนพร้อมกับกล่าวว่า "ท่านไม่เต็มใจอยู่ในห้องกับเขาตามลำพังหรือ?"

เฉินเสียนผงกศีรษะเต็มแรง "ไม่เต็มใจที่สุด"

"งั้นท่านไปห้องข้าเถอะ" ฉินหรูเหลียงกล่าว

"……" เฉินเสียนเงียบชั่วครู่ "ช่วยข้าแก้มัดก่อน แล้วให้ข้าเดินไปเองได้หรือไม่?"

ฉินหรูเหลียงกล่าว "เกรงว่าคงไม่ได้ หากท่านคิดจะหนีกลางดึก ตอนนี้ข้าสู้ท่านไม่ได้"

เฉินเสียนรู้สึกฉุนเฉียว "งั้นท่านก็กลับไปพักผ่อนเถอะ"

ฉินหรูเหลียงจ้องซูเจ๋ออย่างลุ่มลึกแล้วกล่าวว่า "หากเขารังแกท่านจริงๆ ท่านก็รีบตะโกนเรียกข้าได้เลย"

กล่าวจบเขาก็ไปจริงๆ

เฉินเสียนจ้องเขม็งซูเจ๋อ "เขาถูกท่านซื้อตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ข้าซื้อตัวแม่ทัพฉินได้อย่างไรกัน เขาคงรู้แจ้งเห็นจริง ไม่ใช่ดีต่อท่านที่สุดหรอกหรือ"

ทุกความอดทนของเฉินเสียนมลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอดิ้นชนซูเจ๋อไปมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"คืนนี้ท่านไม่ปล่อยข้า ท่านก็อย่าหวังว่าจะได้นอนเลย"

ซูเจ๋อกล่าวอย่างลอยหน้าลอยตา "ข้าไม่นอน หากท่านอยากโวยวาย ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนท่าน"

ไม่นานผ้าปูก็ยับยู่ยี่ อาภรณ์ของเฉินเสียนกับซูเจ๋อก็ยุ่งเหยิงด้วยเช่นกัน

เฉินเสียนกล่าว "ไม่ใช่จะเป็นราชาขุนนางกับข้าหรือ ข้าคือราชา ท่านคือขุนนาง ตอนนี้ข้าสั่งให้ท่านปล่อยข้า"