ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 353

จากนั้นซูเจ๋อกล่าวอีกว่า "หากแม่ทัพฉินกับคุณชายเฮ่อจะกลับไป ข้าจะไม่ขัดขวางเด็ดขาด"

เฉินเสียนกล่าวว่า "ในเมื่อหัวใจทุกคนไม่ประสานเป็นหนึ่งเดียว ไยต้องลงใต้ด้วยเล่า มิสู้กลับเรือนใครเรือนมันเสียจะดีกว่า"

เธอมีความทัศนคติในเชิงลบ ขาดความกระตือรือร้นเช่นนี้น้อยมาก

ยามที่เดินทางมาถึงจุดพักรถม้าในชนบท พวกเขาเข้าพักเรือนเดี่ยว ซึ่งมีสี่ห้องนอนพอดี

ซูเจ๋อพาเฉินเสียนเข้าห้องเฉกเช่นปกติ หมายจะวางเธอไว้บนเตียง

เฉินเสียนกล่าวว่า "ข้าไม่อยากนอน ข้าอยากนั่ง"

"ได้"

ดังนั้นซูเจ๋อจึงอุ้มเธอไปนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วมัดเธอไว้กับเก้าอี้ตัวนั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้อย่าว่าแต่เฉินเสียนสามารถถูเชือกริบบิ้นกับเก้าอี้ให้ขาดได้เลย แค่ขยับกายเล็กน้อยก็ยากแล้ว

สองขาของเธอถูกมัดติดกับฐานเก้าอี้ แค่ยืนก็เป็นปัญหาแล้ว

อารมณ์เฉินเสียนพลุ่งพล่านด้วยความโมโห กล่าวว่า "ท่านระวังข้าเพียงนี้เลยหรือ? วรยุทธของท่านเหนือกว่าข้า วิ่งเร็วกว่าข้า ข้าคู่ควรให้ท่านระวังตรงไหน"

ซูเจ๋อกล่าว "ข้าไม่ได้ระวังท่าน ข้าเพียงระวังบังเอิญที่ไม่คาดฝัน"

"ก่อนหน้านี้ข้ายังค่อยย้ำเตือนตัวเองเสมอ ต้องคิดถึงหัวอกท่านบ้าง ตอนนี้เห็นทีท่านทั้งดื้อทั้งไม่มีเหตุผลกว่าข้าอีก"

ซูเจ๋อไม่แยแสต่อความโกรธของเธอ กล่าวเสียงแผ่วเบา "ท่านนั่งก่อน ประเดี๋ยวข้าก็กลับมา"

เห็นซูเจ๋อจะออกไป ความคิดเฉินเสียนก็บังเกิด กล่าวโดยทันทีทันใดว่า "ฟ้ามืดแล้ว ข้าไม่ชอบความมืด ท่านจุดไฟก่อนแล้วค่อยไป"

ซูเจ๋อมองท้องฟ้าก็ใกล้จะค่ำแล้วจริงๆ ปล่อยให้เฉินเสียนอยู่ห้องคนเดียวเกรงว่าจะยิ่งบั่นทอนจิตใจ ฉะนั้นซูเจ๋อจึงสาวเท้าไปข้างโต๊ะแล้วจุดเทียนก่อนออกไป

เก้าอี้ที่เฉินเสียนนั่งยังห่างจากโต๊ะระยะหนึ่ง เธอเอื้อมไปไม่ถึง

เธอมองซูเจ๋อออกไปอย่างสง่าผ่าเผยโดยที่ทิ้งเธอไว้คนเดียว

ซูเจ๋อยืนเคาะประตูห้องของเฮ่อโยว

เฮ่อโยวกำลังกลัดกลุ้มกับถ้อยคำของเฉินเสียนเมื่อตอนกลางวัน เขาคาดไม่ถึงว่าซูเจ๋อจะมาหาเขา จึงอึ้งอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่าควรออกไปหรือเข้าห้องดี

ซูเจ๋อกล่าวเสียงเรียบเฉย "เข้าไปคุยกัน"

"ออ" เฮ่อโยวหลีกทางให้เขา

ฝั่งเฉินเสียน เมื่อซูเจ๋อไม่อยู่ตรงหน้า เธอก็สามารถสงบจิตสงบใจ ไม่ใช่สักแต่จะโมโหท่าเดียว

เธอรวบรวมสมาธิคิดหาหนทางแก้มัดเชือกของตัวเอง

โชคดีที่ก่อนซูเจ๋อจะออกไป เธอเรียกร้องให้จุดไฟ เชือกริบบิ้นบนมือถึงจะมัดแน่นแค่ไหน เมื่อเจอไฟก็ต้องติดแน่นอน

เทียนบนโต๊ะคือตัวช่วยชิ้นสำคัญ

ฉะนั้นเมื่อซูเจ๋อออกไป เฉินเสียนก็นิ่งเฉย

เฉินเสียนพยายามสุดแรงเพื่อจะได้เข้าใกล้โต๊ะ แต่ก็ยังคงห่างกันช่วงหนึ่ง

ต่อมาเธอกัดฟันสู้ ใช้ปลายนิ้วดึงผ้าปูโต๊ะมายังทิศทางของตนสำเร็จ

ชั่วพริบตานั้นเชิงเทียนขาดความสมดุลจนล้มลงมาอยู่บนผ้าปูโต๊ะ

เมื่อเห็นเปลวเทียนไขโดนผ้าปูโต๊ะเล็กน้อย เฉินเสียนก็อธิษฐานในใจว่า ไฟรีบติดสิ ต้องติดมาทางนี้นะ

เธอจะได้แก้เชือกริบบิ้นออกเสียที

ไฟบนโต๊ะค่อยๆขยายกว้างขึ้น เมื่อสะเก็ดไฟหล่นใส่เก้าอี้ข้างโต๊ะ