ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 354

เขาเช็ดน้ำตาเฉินเสียนตรงหางตา "ท่านคิดว่าข้าไม่ชอบเจ้าน่องน้อยหรือ? ข้าก็เคยอุ้ม เคยกล่อมเขา เขามีนิสัยสุขุม ไม่โวยวาย ข้าชื่นชอบมาก"

เฉินเสียนส่งเสียงสะอื้นเบาๆ

ซูเจ๋อกล่าวอย่างโศกเศร้า "แต่หากระหว่างท่านกับเขา ข้าเลือกได้เพียงคนเดียว ข้าจำต้องสละเขาทิ้งอย่างเลือกไม่ได้"

เฉินเสียนน้ำตาไหลรินมองเขาอย่างเลือนราง "แล้วท่านยังจำคำพูดของตัวเองตอนอยู่ในเมืองเสวียนได้หรือไม่?

ยามนั้นข้าถามท่านว่า วางแผนพวกนี้เพราะเหตุใด ท่านตอบข้าว่า เพื่อข้ากับเจ้าน่องน้อยจะได้ไม่โดนรังแกในอนาคต ท่านยินดีให้พวกข้ารังแกคนใต้หล้า แต่ไม่ยอมให้ใต้หล้ามารังแกพวกข้า

หากสุดท้ายบรรลุเป้าหมาย แต่ต้องสูญเสียเจ้าน่องน้อย สูญเสียหนึ่งในความปรารถนา แล้วจะมีประโยชน์อันใด?"

ซูเจ๋อตะลึงงัน

เฉินเสียนกล่าว "ซูเจ๋อ ไม่ใช่ว่าข้ากลับเมืองหลวงก็ต้องตายสถานเดียว ยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร ขอเพียงข้าพยายาม ขอเพียงต้องคิดหาหนทาง ข้าต้องช่วยเจ้าน่องน้อยได้แน่ๆ

แต่ยามนี้ข้าไม่ได้พยายามอันใดก็ทิ้งเขาอย่างไม่ใยดี อย่างนี้ก็เท่ากับว่าข้าพ่ายแพ้แล้ว

เหตุใดจึงช่วยเจ้าน่องน้อยออกมาไม่ได้ ขอเพียงช่วยเขาออกมา วันข้างหน้าจักรพรรดิก็จะไม่มีหมากที่ใช้ในการข่มขู่ข้าได้แล้ว หาไม่แล้ว พอถึงเวลา ข้าก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรออกมาอีก"

เฉินเสียนขยับแขนที่แข็งทื่อ กล่าวต่อไปว่า "ซูเจ๋อ ข้าขอร้องท่าน ปล่อยข้ากลับไปเถอะ ได้ไหม?"

ไม่รอซูเจ๋อตอบ เฉินเสียนก็เข้าไปจูบริมฝีปากเขาด้วยตัวเอง

เธอจูบเขาอย่างเร่าร้อน อยากให้เขาตอบสนองเธอ

ซูเจ๋อไม่อาจต้านทานไหว เริ่มตอบสนองช้าๆ

จากนั้น กำลังจูบอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม มือของเฉินเสียนที่ถูกมัดไว้ด้านหลังก็คลายออก เธอยกมือและลงมือทุบท้ายทอยซูเจ๋อด้วยความว่องไวและแม่นยำอย่างเป็นจังหวะและมีแบบแผน

เธอถูกน้ำตาอาบหน้าจนแววตาสว่างเจิดจ้าและมีสติเป็นอย่างยิ่ง

ผลสุดท้ายคือเธอทุบครั้งเดียวก็ทำให้ซูเจ๋อสลบไสลไปเลย เพื่อทุบให้เขาสลบในคราเดียว เฉินเสียนใช้กำลังแรงทั้งหมดในการลงมือ

ซูเจ๋อล้มอยู่บนกายเฉินเสียนอย่างไร้สุ้มเสียง

เฉินเสียนอุ้มเขาไว้ ทิ้งให้เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม่ได้

แม้นว่าหลายวันมานี้ ซูเจ๋อจะมัดเธอไว้ เธอก็รู้สึกเกลียดเขาจริงๆ แต่ก็ยังคงเป็นห่วงเขา

เฉินเสียนแก้เชือกริบบิ้นบนเท้าออก จากนั้นก็รีบลุกขึ้น วางซูเจ๋อไว้บนเก้าอี้ที่เธอนั่ง

เธอก้มหน้ามองเชือกริบบิ้นในมือของซูเจ๋อ ก่อนจะดึงออกมาใช้มัดซูเจ๋ออย่างที่เขาทำกับเธอบ้าง

เฉินเสียนเอ่ยเสียงต่ำ "ท่านกล้าทำเยี่ยงนี้ต่อข้า ข้าก็จะทำด้วยเช่นกัน"

เธอมัดเงื่อนตายที่แน่นสุดๆ คาดว่าถึงซูเจ๋อจะใช้พละกำลังมหาศาลก็ไม่อาจดิ้นหลุดจากพันธนาการได้

หลังจากมัดเสร็จสรรพ เฉินเสียนก็ยืนตัวตรง จากนั้นก็ยกมือปาดน้ำตาบริเวณใบหน้าและหางตา

ไม่เสียทีที่เธอวางแผนตั้งนาน ในที่สุดก็ทำให้ซูเจ๋อเกิดความรู้สึกได้

ซูเจ๋อที่เป็นคนช่างระวังตัว หากเฉินเสียนลงมือโดยตรง เขาต้องหลบทันเป็นแน่ อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเปิดเผยความคิดของตัวเอง ทั้งยังพลาดโอกาสทองอีกด้วย

ก่อนที่ซูเจ๋อจะเข้ามา เฉินเสียนก็ใช้เปลวไฟเผาเชือกริบบิ้นขาดลุ่ยสำเร็จแล้ว

ดังนั้นหลังจากที่ซูเจ๋อเข้ามา เฉินเสียนก็ยังคงแสร้งทำเป็นถูกมัดเช่นเดิม รอให้ซูเจ๋อเคลิ้มตามเธอก่อน ซึ่งเป็นเวลาที่ไม่ได้ระวังตัว เธอจึงถือโอกาสนี้ลงมือกะทันหัน

จึงประสบผลสำเร็จในคราวเดียว

ความจริงพิสูจน์ว่าเธอทำได้สวยงามและราบรื่นมาก

เวลานี้เฉินเสียนสงบและใจเย็นมาก ต่างจากสภาพที่ร้องไห้ฟูมฟายเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง