ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 36

ต้นหลิวและมวลดอกไม้บานสะพรั่งในจวนแม่ทัพ อากาศแจ่มใส บรรยากาศทุกอย่างดูเงียบสงบ

เพียงชั่วพริบตา เช้าวันใหม่ก็ใกล้จะผ่านพ้นไป จวนถึงเวลาเที่ยงแล้ว เฉินเสียนมองดูดวงอาทิตย์นอกหน้าต่าง

อวี้เยี่ยนยังไม่กลับมา

แม่บ้านจ้าวนำยาหม้อมาให้และช่วยพูดให้สบายใจ “องค์หญิงอย่าทรงกังวลเลยเพคะ บางทีแม่หนูอวี้เยี่ยนอาจจะห่วงเล่นจนลืมเวลา ไม่แน่อีกเดี๋ยวก็คงจะกลับมาแล้วเพคะ”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว ไม่ออกความเห็นใดๆ

เธอคิดว่าเธอรู้จักอวี้เยี่ยนดี สาวใช้ตัวน้อยที่ซื่อสัตย์และตาขาวอย่างนางไม่มีทางห่วงเล่นจนลืมเวลากลับจวนแน่ๆ

เฉินเสียนกล่าวว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าไปที่ลานด้านหน้าแล้วถามพ่อบ้านทีว่าข้ารับใช้ที่ไปคอยคุ้มครองอวี้เยี่ยนกลับมาหรือยัง”

“เพคะ” เมื่อแม่บ้านจ้าวเห็นว่าถึงเวลาเตรียมอาหารกลางวันแล้ว นางจึงออกไปจากสวนสระวสันตฤดู ตรงไปที่ห้องอาหารโดยถือโอกาสแวะไปถามที่ลานด้านหน้า

แม่บ้านจ้าวเจอพ่อบ้านที่อยู่ที่ลานด้านหน้า เมื่อสอบถามแล้วจึงรู้ว่าอวี้เยี่ยนกับข้ารับใช้กลับมาถึงจวนพร้อมกันตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ข้ารับใช้ผู้นั้นเข้ามาที่ประตูใหญ่พร้อมกับอวี้เยี่ยนและตรงไปทำงานอื่นต่อ ส่วนอวี้เยี่ยนเดินทะลุผ่านลานด้านหน้ากลับไปที่สวนสระวสันตฤดู

แม่บ้านจ้าวชักไม่ค่อยสบายใจ ในเมื่อกลับมาแล้วทำไมถึงยังไม่เห็นแม้แต่เงา

แม่บ้านจ้าวค้นหาทุกที่ในห้องอาหารที่ลานด้านหน้าแต่ก็ยังไม่พบอวี้เยี่ยน ด้วยความกังวลว่าเฉินเสียนจะหิว นางจึงไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารและตั้งใจว่าจะมาค้นหาใหม่ในตอนบ่าย

เฉินเสียนตากระตุกทั้งวัน

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีการเคลื่อนไหวบางอย่างที่ลานบ้าน

เฉินเสียนคิดว่าอวี้เยี่ยนกลับมาแล้ว เพราะแม่บ้านจ้าวเพิ่งเดินออกไป ไม่น่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้

เมื่อออกไปดูจึงพบว่าผู้ที่ยืนอยู่กลางแดดตรงลานบ้านไม่ใช่อวี้เยี่ยนหรือแม่บ้านจ้าว แต่เป็นเซียงซั่นผู้อยู่ข้างกายหลิ่วเหมยอู่

แม้ว่าเซียงซั่นจะแต่งตัวแบบสาวใช้ แต่ผิวที่ขาวผุดผ่องและนัยน์ตาโตสุกใสก็ดูมีน้ำมีนวลเมื่อต้องแสงแดด

แววตาของเฉินเสียนเย็นชาลง เอนตัวพิงบานประตูและชายตามองเซียงซั่น “ไม่รู้ทางเลยหลงมาผิดที่หรือ”

เซียงซั่นเอ่ยอย่างสงบว่า “ไม่ได้มาผิดเพคะ วันนี้บ่าวมาหาองค์หญิง”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว “ข้ายังไม่ได้เรียกหาเจ้า แต่เจ้ากลับกล้ามาหาข้างั้นรึ”

เซียงซั่นยิ้มอย่างมั่นใจในตัวเองและกล่าวว่า “ไม่ว่าองค์หญิงจะพูดอะไร บ่าวก็รับคำสั่งมาจากนายหญิงและมาที่นี่เพื่อเชิญองค์หญิงไปพูดคุยกันเพคะ”

เฉินเสียนยิ้มเยาะ ใช้นิ้วเคาะที่ขมับและพูดว่า “นายหญิงของเจ้าอาจมีบางอย่างผิดปกติตรงส่วนนี้ กลับไปบอกนาง ปล่อยให้นางดิ้นไปอีกสักสองวัน ตอนนี้ข้ายังไม่มีเวลาไปทักทาย” พูดจบก็หันหลังเตรียมจะกลับเข้าไป

ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ เซียงซั่นจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า “องค์หญิงไม่เป็นห่วงอวี้เยี่ยนหรือเพคะ”

แผ่นหลังของเฉินเสียนแข็งทื่อ ฝีเท้าชะงัก

หลังจากนั้นจึงค่อยๆ หันกลับไปมองเซียงซั่น นัยน์ตาคมเข้มราวกับหมึกทั้งยังแฝงความเยือกเย็น ดวงตาที่หรี่ลงฉายให้เห็นรอยยิ้มน้อยๆ “เจ้าเพิ่งพูดว่าอะไรนะ”

เซียงซั่นอดรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้ แต่ยังแสร้งทำเป็นสงบและเอ่ยว่า “ถ้าอยากรู้ว่าอวี้เยี่ยนอยู่ที่ไหน องค์หญิงก็ตามบ่าวมาสิเพคะ”

เฉินเสียนถอนสายตากลับมาด้วยท่าทีที่สงบเยือกเย็น เธอหันกลับและเดินตรงไปที่ห้อง พร้อมกันนั้นก็พูดว่า “ไปสิ ข้าไปแน่ๆ แต่ขอไปล้างมือก่อนแล้วกัน” เมื่อครู่นี้เธอใช้มือจับถ่าน ที่นิ้วจึงยังมีคราบถ่านติดอยู่เล็กน้อย คงไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยากอะไรหากจะเข้าไปล้างมือให้สะอาดเสียก่อน

ขณะที่เซียงซั่นรออยู่ข้างนอก นางก็ได้ยินเสียงของเฉินเสียนดังลอดออกมาจากด้านใน ฟังชัดถ้อยชัดคำ “เซียงซั่น ถ้าแตะต้องอวี้เยี่ยนแม้แต่ปลายเส้นผม ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างอนาถ”