ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 365

หลิ่วเหมยอู่ไม่เคยคาดคิดว่าฉินหรูเหลียงจะถามขึ้นมาเช่นนี้ จึงรู้สึกตกใจขึ้นมา แล้วโยนความผิดไปให้เฉินเสียน “ใช่ ……นางเรียกข้ามา……”

“นางจะเรียกเจ้ามาทำไม？”ฉินหรูเหลียงยังถามอีกว่า “เจ้าบอกว่านางจะทำร้ายเจ้า แล้วทำไมเจ้าถึงยังมา？”

หลิ่วเหมยอู่ที่กำลังงงจึงเงยหน้าเรียวของนางขึ้นมา ในตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวเทา“ท่านแม่ทัพ ท่านไม่เชื่อข้า？”

ฉินหรูเหลียงหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงที่เก็บกดว่า“เจ้าบอกว่าเฉินเสียนจะฆ่าเจ้า แล้วกรรไกรที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ถ้าเกิดว่านางลงมือทำจริงๆ บนมือต้องมีรอยเลือดจริงหรือไม่”

พูดจบฉินหรูเหลียงก็มองไปทางเฉินเสียน แล้วพูดขึ้นว่า “โปรดยื่นมือของท่านมาให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่？”

เฉินเสียนกระตุกคิ้วแล้วเอ่ยว่า “ข้ายินดีให้ความร่วมมือกับท่านแม่ทัพพิสูจน์ความจริง”

ดังนั้นไม่ใช่แค่นาง อวี้เยี่ยนและแม่นมซุยก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมา มือทั้งสามคู่นั้นสีขาวสะอาด ไม่มีคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย

ฉินหรูเหลียงหันมองไปที่มือของหลิ่วเหมยอู่อีกครั้ง แล้วพูดเสียงต่ำว่า “มีเพียงแต่มือของเจ้า ที่เต็มไปด้วยเลือดของเจ้าเอง”

ดวงตาของหลิ่วเหมยอู่สั่นเทา สีหน้าขาวซีด “ท่านแม่ทัพคิดว่า ข้าเป็นคนทำร้ายตัวเองด้วยมือของข้าเอง？”

“แล้วมันจริงหรือไม่ เจ้ารู้อยู่แก่ใจไม่ใช่รึ？”

หลิ่วเหมยอู่จุกอยู่ในลำคอ วันนี้เพิ่งจะได้รับรู้ถึงความเสียใจที่แท้จริง เสียงสะอื้นออกจากลำคอ มองไปทางฉินหรูเหลียงด้วยน้ำตาขุ่นมัว “มันตั้งแต่เมื่อไหรกัน ที่ท่านไม่ยินดีเชื่อใจข้าแล้ว？แต่ก่อนท่านมักจะยืนอยู่ข้างๆข้าเสมอ”

หลิ่วเหมยอู่มองไปที่เฉินเสียนอย่างหมดหวัง แล้วถามฉินหรูเหลียง “มันเป็นเพราะนางใช่ไหม？ท่านรักนาง แล้วจึงไม่รักข้า？”

นางตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “แต่ท่านคงจะยังไม่รู้ ทั้งหมดเป็นแผนที่นางตั้งใจวางไว้! ท่านแม่ทัพท่านรู้หรือไม่รู้กันแน่! ท่านคงจะไม่รู้ว่านางอำมหิตมากแค่ไหน นางชั่วร้ายมากแค่ไหน !”

สายตาของฉินหรูเหลียงเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็แฝงไปด้วยความผิดหวังอย่างมาก

เขาพูด “มาถึงตอนนี้ เจ้ายังจะไปโทษเฉินเสียนอีกรึ จริงๆแล้วคนที่ใจดำอำมหิตและชั่วร้ายอย่างนี้ ที่แท้เป็นเจ้าหรือนางกันแน่?”

หลิ่วเหมยอู่สะเทือนใจ“ท่านแม่ทัพหมายความอะไร?”

ฉินหรูเหลียงพูด “เจ้าบอกว่าข้าไม่เชื่อเจ้าแล้ว ใช่ แต่ก่อนมีเรื่องอะไรข้าก็มักจะยืนอยู่ข้างๆเจ้าเสมอ แต่เจ้ามักนำความเชื่อใจของข้าไปใช้ตามใจตัวเอง” เขามองไปที่หลิ่วเหมยอู่ “ตอนนี้ความเชื่อใจของข้าก็ถูกเจ้าใช้ไปจนหมดแล้ว”

“ไม่ได้ทำ ……ข้าไม่ได้ทำ……”

“ตอนที่เจ้าแต่งงานกับข้า เจ้าใช้ช่วงเวลาที่ข้าไปออกราชการ ได้ทำลายใบหน้าของเฉินเสียน แล้วไล่นางออกจากบ้าน？”ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นอย่างใจเย็น

หลิ่วเหมยอู่มองอย่างดุร้ายไปที่เฉินเสียน แล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านอย่าได้ฟังคำพูดเหลวไหลของนาง！ท่านกลับมาพร้อมนาง หรือว่าท่านแม่ทัพทิ้งเรื่องข้าไปหมดแล้ว？”

ฉินหรูเหลียงมองไปที่หน้าของนาง แล้วพูดว่า“ข้าไม่ได้ฟังนางพูด ข้าฟังเซียงซั่นที่อยู่หอหมิงเย่ว์พูด นางเล่าเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมาให้ข้าฟัง”

หลิ่วเหมยอู่สั่นเทา รูม่านตาดำขยายกว้าง “ท่านไปเจอเซียงซั่นที่หอหมิงเย่ว์ ?!”