ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 370

กี่ครั้งแล้วที่เธอตะโกนเรียกเขาทั้งในยามที่มีสติและยามที่โง่เขลา หรูเหลียง... ในยามนั้นเธอน่าจะใช้ความตั้งใจและความรู้สึกทั้งหมดที่ตัวเองมีแล้ว

แต่เขาไม่เคยขานรับเลยสักครั้ง

เขาคิดว่าไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กหรือตอนโต คนเดียวที่อยู่ในใจของเฉินเสียนคืออาจารย์ของเธอ

แต่ทันใดนั้นภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาในความคิด ฉินหรูเหลียงตระหนักได้ว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ในหัวใจของเธอเคยมีเขา

ฉินหรูเหลียงเคยนึกเสียใจที่ช่วยชีวิตเธอ เพราะการที่เขาช่วยชีวิตเธอทำให้เขาต้องเผชิญหน้ากับการถูกยึดทรัพย์ของตระกูลหลิ่ว ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อหลิ่วเหมยอู่ถูกเนรเทศ

เพราะหลิ่วเหมยอู่เขาจึงโกรธเธอ เกลียดชังเธอ

ถ้าหากในตอนนั้นเขาไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือและเฝ้ามองเธอตายไปต่อหน้า... เมื่อก่อนเขาเคยมีความคิดเช่นนี้ แต่เมื่อคิดถึงอีกครั้งในตอนนี้ ฉินหรูเหลียงถึงเพิ่งรู้สึกว่าตนเองน่ารังเกียจมาก

หากเฉินเสียนตายไปแล้ว เขาคงไม่มีทางรู้เรื่องเหล่านี้เลยจวบจนชั่วชีวิต และเขาคงจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขกับหลิ่วเหมยอู่

แต่ตอนนี้เขารู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

แท้จริงแล้วเฉินเสียนไม่ได้เป็นฝ่ายทอดทิ้งเขาก่อน แต่เป็นเขาต่างหากที่ทอดทิ้งเธอ

หลิ่วเหมยอู่ผู้ซึ่งแสดงออกว่ารักเขามาตลอดเป็นคนจงใจวางแผนทำเรื่องทั้งหมดนี้

ในตอนนั้นนางเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง

ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรกเรื่องราวคงจะเป็นไปด้วยดีกว่านี้ เขาคงจะทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องน้อยลง เย็นชาต่อเฉินเสียนน้อยลง เกลียดเธอน้อยลง และจะไม่มีทางทอดทิ้งเธอ จะคอยปกป้องอยู่ข้างกายเธอเสมอ

และจะไม่ตกอยู่ในภาวะที่ยากลำบากดั่งเช่นทุกวันนี้

เดิมทีเฉินเสียนไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าในอดีตมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอมีจุดประสงค์ชัดเจนที่ทำเช่นนี้ เธอไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความบริสุทธิ์ให้อดีตเฉินเสียน แต่ทำเพื่อให้ฉินหรูเหลียงได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหลิ่วเหมยอู่

เฉินเสียนกล่าวว่า “หลังจากฟังเจ้าเล่ามามากมาย ดูเหมือนคนที่เสียหายจะเป็นข้า เจ้าแย่งสหายของข้าไปและทำให้เรากลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ความจริงข้าควรเป็นฝ่ายเกลียดเจ้า แต่ดูเหมือนเจ้าจะเป็นฝ่ายเกลียดข้าเสียเอง ข้าเป็นหนี้เจ้างั้นหรือ”

การแสดงออกบนใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่เปลี่ยนไปเป็นเกรี้ยวกราด นางกล่าวว่า “ท่านเกลียดข้า? ท่านมีสิทธิ์อะไรมาเกลียดข้า! ถ้าความรู้สึกของพวกท่านลึกซึ้งขนาดนั้น เหตุใดข้าจึงชิงเขาไปได้!”

หลิ่วเหมยอู่เชิดหน้าขึ้น “เฉินเสียน แน่นอนว่าท่านติดหนี้ข้า ข้าคิดไม่ถึงเลย... เขาใช้เวลาตั้งนานกว่าจะลืมท่าน แต่ในท้ายที่สุดเขากลับไปช่วยท่านทั้งที่ไม่ควรเลย!"

“ท่านมันก็แค่ตัวซวยในราชวงศ์เก่า มีค่าอะไรให้เขาไปช่วย! เหตุใดเขาจึงยังไม่ลืมมิตรภาพเก่าๆ และปล่อยให้ท่านมีชีวิตรอดไปได้!”

หลิ่วเหมยอู่ตาแดงก่ำ “เช่นนี้ข้าไม่ควรเกลียดท่านหรอกหรือ? ผู้คนมากมายในตระกูลหลิ่วของข้า รวมถึงชีวิตบิดาของข้า ทุกคนล้วนได้รับผลกระทบเพราะท่าน และครอบครัวของข้าต้องพังทลาย!”

เฉินเสียนเอ่ยว่า “นั่นเป็นเพราะบิดาของเจ้าวางแผนจะฆ่าพระราชบิดาขององค์จักรพรรดิ หลังจากจักรพรรดิขึ้นครองบัลลังก์แล้วมีหรือที่พระองค์จะไม่คิดแก้แค้น สถานการณ์เปลี่ยนผัน สิ่งนี้ก็ได้รับผลกระทบจากข้าด้วยหรือ”

“เพราะท่านเป็นองค์หญิงแห่งราชวงศ์ก่อน! หากท่านตายตั้งแต่ตอนนั้น บางทีอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตระกูลหลิ่วของข้า!”

หลิ่วเหมยอู่กัดฟันกรอด ทั้งโศกเศร้าและเจ็บปวด “ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านแม่ทัพจึงช่วยท่านได้ แต่กลับช่วยข้าไม่ได้ ช่วยตระกูลหลิ่วไม่ได้! ทำไมข้าจะต้องตกระกำลำบากและทุกทรมานจากการถูกเนรเทศ! แบบนี้จะไม่ให้ข้าเกลียดท่านได้อย่างไร!”

“เดิมทีข้าคิดว่าเมื่อท่านแม่ทัพไปรับข้ากลับมาจากชายแดน วันที่ยากลำบากของข้าจะสิ้นสุดลง ในที่สุดข้าก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ ได้อยู่กับท่านแม่ทัพไปจนแก่เฒ่า...”