ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 378

ดวงตาเฉินเสียนสว่างแวววาว จ้องสตรีเจ้าบ้านอย่างจดจ่อ

สตรีเจ้าบ้านกล่าวว่า "กระไร คืนนี้จะออกจากเมืองเลยใช่ไหม? รอให้เขากลับมา ข้าจะลองคุยกับเขาดู ไม่รู้เขาจะทำได้หรือเปล่า?"

เฉินเสียนไม่อาจบดบังความดีใจบนใบหน้าได้ กล่าวกับสตรีเจ้าบ้านว่า "ไม่ปิดบังฮูหยิน พวกเขาจะออกจะเมืองจริงๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้"

"งั้นตอนไหน?"

เฉินเสียนกล่าว "ข้ายังมีบุตรชายอีกคนที่ถูกคุมตัวไว้"

"หา?พวกท่านมีบุตรชายแล้วหรือ ข้าดูไม่ออกเลย" สตรีเจ้าบ้านถาม "เด็กอายุกี่ขวบแล้ว?"

"หนึ่งขวบกว่า" เฉินเสียนกล่าว "ล้วนเป็นมารดาด้วยกัน นายหญิงคงเข้าใจหัวอกข้า ข้าไม่มีทางทิ้งบุตรชายแล้วหนีตามเขาไปเองแน่นอน"

"ใช่ ใช่ อย่างไรเสียก็เป็นเนื้อที่หล่นมาจากท้อง" สตรีเจ้าบ้านถอนหายใจ "ลูกพวกท่านอายุหนึ่งขวบแล้ว เหตุใดผู้ใหญ่สองตระกูลยังไม่เห็นชอบให้พวกท่านอยู่ด้วยกันอีก? อย่างนี้ถือว่าบาปนะเนี่ย"

สตรีเจ้าบ้านเข้าใจผิดคิดว่าเด็กคือลูกของเฉินเสียนกับซูเจ๋อ เฉินเสียนฟังแล้วใจสั่นด้วยความหวาดหวั่น

เฉินเสียนรู้ว่าอนาคตข้างหน้าซูเจ๋อยอมเป็นบิดาของเจ้าน่องน้อย แต่ไม่เคยคาดเดาว่าซูเจ๋อจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดหรือเปล่า เธอไม่สืบสาวหาความจริง อ้างว่าปล่อยวางเรื่องนี้แล้ว ทว่าความจริงก็คือกลัวผลจะไม่เป็นดังที่คาดหวัง

ไม่ว่าใครเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดเจ้าน่องน้อย เจ้าน่องน้อยก็ยังคงเป็นบุตรชายของเธออยู่ดี

เพียงแต่ตัวเองคิดเช่นนี้ ส่วนคนอื่นก็คิดไปอีกทาง

เฉินเสียนเก็บอารมณ์ความรู้สึก พูดพล่ามว่า "สองตระกูลเป็นศัตรูกัน บิดามารดาของพวกเราไม่มีทางยินยอมให้พวกเราอยู่ด้วย"

สตรีเจ้าบ้านกล่าวด้วยความเห็นอกเห็นใจ "ชีวิตพวกท่านรันทดมาก เด็กก็เช่นกัน งั้นพวกท่านคิดจะช่วยเด็กออกมาก่อนแล้วค่อยไป ใช่หรือไม่?"

"อืม" เฉินเสียนกล่าวด้วยความสัตย์จริง "ฮูหยิน หากพวกเราช่วยลูกออกมาได้ รบกวนฮูหยินช่วยพวกข้าได้ไหม? หากทำให้ลำบากใจ……"

ต่างก็เป็นมารดาเหมือนกัน สตรีเจ้าบ้านจึงเข้าใจเป็นอย่างดี พลางกล่าวด้วยความกระตือรือร้น "ไม่ลำบากใจ หากพวกท่านรับเด็กได้เมื่อไหร่ก็ให้มาหาข้า หากข้าช่วยได้ก็จะช่วยแน่นอน"

เฉินเสียนกล่าวด้วยความซาบซึ้ง "งั้นข้าต้องขอบคุณฮูหยินล่วงหน้าแล้ว"

ไม่นานก็ทำอาหารเสร็จ สตรีเจ้าบ้านผัดผักอีกสองจานก็ดึงเด็กเข้าเรือน ปล่อยให้ซูเจ๋อกับเฉินเสียนทานข้าวในห้องอาหารสองต่อสอง

ทั้งสองคีบอาหารได้ต่างก็ส่งไปหาอีกฝ่ายก่อน

เฉินเสียนกล่าว "ฝีมือปลายจวักของเจ้าของเรือนดีใช้ได้เลย แค่กลิ่นก็หอมมากแล้ว รีบกินสิ กินเยอะหน่อย"

ไม่ได้นั่งทานข้าวกับซูเจ๋อด้วยกันนานแล้ว เฉินเสียนแต่มองเขากินอย่างเชื่องช้าก็มีความสุขมากแล้ว

ซูเจ๋อกล่าวเสียงแผ่วเบา "เมื่อครู่คุยอะไรกับเจ้าของเรือน ไยท่านถึงอารมณ์ดีเช่นนี้?"

เฉินเสียนกล่าว "ใช่หรือ?"

เฉินเสียนรีบนวดคิ้วของตัวเอง "เด่นชัดขนาดนี้เลยหรือ?"

ซูเจ๋อยกเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย "นินทาข้าหรือ?"

เฉินเสียนเม้มปากหัวเราะ พลางกล่าวว่า "ไม่ได้นินทา เจ้าของเรือนกลัวท่านจะสอนบุตรชายเขาผิด"

ซูเจ๋อยกคิ้วขึ้นนิดๆ ท่าทางขี้คร้านหลายส่วน

เฉินเสียนกล่าวต่อว่า "แล้วยังบอกให้ข้าจับตามองท่านไว้ให้ดีๆด้วย บอกว่าอย่าให้พวกผึ้งพวกแมลงมาคว้าหัวใจท่านไปครอง"

ซูเจ๋อกล่าวได้ถูกใจมาก "งั้นก็ทายาไล่แมลงไล่ผึ้งก็สิ้นเรื่อง"

"เจ้าของเรือนยังบอกว่า" เฉินเสียนกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน "พวกเราหนีตามกันมา ท่านคิดว่าอย่างไร เหมือนหรือไม่?"

ซูเจ๋อหัวเราะเสียงเบา กล่าวว่า "คงจะเหมือนมากกระมัง เจ้าของเรือนจึงได้พูดเยี่ยงนี้"