ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 377

เด็กถามด้วยความสงสัย "ข้ารู้เพียงว่ามองคนอื่นเข้าห้องน้ำจะเป็นตากุ้งยิง มองพวกท่านเล่นกันก็เป็นตากุ้งยิงได้หรือ?"

เฉินเสียนเห็นรอยยิ้มจากมุมปากของซูเจ๋อ ซึ่งต่างจากปกติที่มักจะทำเหมือนคล้ายมีคล้ายไม่มี ส่วนตอนนี้เธอสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ประหนึ่งรอยยิ้มที่เมื่อแล้วเป็นต้องหลงใหลด้วยความว้าวุ่นใจ

เฉินเสียนหลงเสน่ห์รอยยิ้มของเขาจนลืมตอบคำถาม

มารดาเด็กออกมาดึงหูบุตรชายเข้าห้องอีกครั้ง พลางกล่าวว่า "บอกให้เจ้าไม่ต้องออกมา ทำการบ้านเสร็จหรือยัง?"

ผ่านไปสักพัก สตรีเจ้าบ้านใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกมา กล่าวกับเฉินเสียนและซูเจ๋ออย่างเป็นมิตร คงเป็นเพราะรับเงินไปไม่น้อยจึงรู้สึกเกรงใจ กล่าวว่า "ดูเวลาแล้วพวกท่านคงจะยังไม่ได้กินอาหารเที่ยง หากพวกท่านไม่รังเกียจ ข้าจะทำอาหารเรียบง่ายให้ทาน?"

เฉินเสียนตอบเต็มปากว่า "งั้นก็รบกวนฮูหยินแล้ว"

ขอเพียงได้ชิดใกล้ซูเจ๋อ เธออยากอยู่ที่เรือนนี้ต่ออีกหลายวันเลยทีเดียว

เฉินเสียนมองซูเจ๋อแล้วช่วยเขาจัดแจงอาภรณ์ พลางยิ้มจางๆ "ท่านล่ะ ยุ่งไหม จะอยู่ทานอาหารเที่ยงไหม?"

แววตาซูเจ๋อเปล่งประกายด้วยความสุขและครึ้มอกครึ้มใจ กล่าวว่า "หิวบ้างแล้วเช่นกัน"

สตรีเจ้าบ้านเข้าครัว จึงไม่มีเวลาดูแลบุตรชาย ได้ยินมาว่าสามีนางออกไปรับจ้างทำงานด้านนอก เวลาพลบค่ำถึงจะกลับมา

ในเรือนอากาศหนาว เด็กน้อยจึงเอาโต๊ะเก้าอี้มาตั้งที่ลานบ้าน พลางนั่งตัวตรงทบทวนตำรา

เขาอ่านบทเรียนมั่วๆ ด้วยความที่สตรีเจ้าบ้านซึ่งกำลังเข้าครัวอยู่มีความรู้ไม่เพียงพอ ดังนั้นจึงฟังอะไรไม่ออก

ขอเพียงได้ยินบุตรชายอ่านตำรา นางก็พึงพอใจแล้ว

ซูเจ๋อกับเฉินเสียนก็รอทานข้าวเที่ยงอยู่ในลานบ้านอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย ถึงแม้ลานบ้านจะเล็ก หากแต่มีข้าวของจัดวางไว้มากมาย ที่มุมกำแพงยังเลี้ยงแม่ไก่ไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังพาลูกไก่ออกหาอาหาร

ซูเจ๋อได้ยินเสียงเด็กอ่านตำรา พลางขมวดคิ้วมุ่น

เห็นเด็กกำลังอ่านอย่างสนุกสนาม เขาก็ไปยืนด้านข้างเด็ก แล้วกวาดสายตามองหนังสือในมือเด็กชาย กล่าวว่า "อาจารย์สอนเจ้าอ่านเยี่ยงนี้หรือ?"

เด็กพยักหน้าหงึกๆ "อาจารย์บอกให้ฝึกอ่านบทความจนคล่อง พรุ่งนี้จะสอบในห้องเรียน"

ซูเจ๋อยกคิ้วไม่แสดงท่าทางใดๆ กล่าวว่า "เจ้าอ่านได้คล่องมาก หากแต่อักษรในหนังสือเจ้าอ่านถูกแล้วหรือ?"

เด็กเกาศีรษะ "ข้ารู้สึกว่าถูกอยู่นะ หากอ่านผิด อาจารย์ก็คงแก้ไขให้"

ปกติซูเจ๋อไม่ค่อยชอบอยู่กับเด็กสักเท่าไหร่ สาเหตุก็เพราะเขาชอบความเงียบสงบ และธรรมชาติของเด็กก็มักจะร่าเริง ซุกซนอย่างไม่หยุดหย่อน

แต่เขาไม่รู้สึกเช่นนั้นกับเด็กคนนี้ เด็กเบิกตาคู่สุกใสมองเขา ส่วนอารมณ์ของเขาก็ดีพิเศษ จึงแนะนำให้เด็กคนนี้อย่างเหมาะสมสองสามประโยค

เด็กชายฟังอย่างใจจดใจจ่อ พลางกล่าวว่า "ท่านสอนไม่เหมือนอาจารย์ แต่ข้ารู้สึกว่าท่านสอนดีกว่า"

เมื่อได้ยินบทสนทนา สตรีเจ้าบ้านก็ชะเง้อมอง หลังจากเห็นซูเจ๋อกำลังแนะนำบุตรชายของตนพลันรู้สึกกึ่งกังวลกึ่งชื่นใจ

ชื่นใจที่มีคนสอนตำราบุตรของตน นางต้องอยากให้เกิดสิ่งดีๆอย่างนี้ต่อไป และสิ่งที่เป็นกังวลก็คือเขาสอนไม่เหมือนกับสำนักศึกษา ถ้าเกิดสอนผิดล่ะ ควรทำเช่นไรดี?