ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 376

เฉินเสียนสัมผัสปลายลิ้นของซูเจ๋อ ถูกเขายั่วเย้าจนต้องพัวพันกับเขา โดยรู้สึกว่าตนแพ้พ่ายอย่างถอดตัวไม่ขึ้น

เฉินเสียนครางเสียงออกมาอย่างไม่รู้ตัว เรี่ยวแรงของเธอค่อยๆถูกดูดออกจากเรือนร่าง สองเท้าอ่อนยวบราวกับเหยียบบนดอกฝ้าย

ซูเจ๋อโอบเอวเธอเข้ามาสวมกอดอย่างแนบแน่น

เฉินเสียนเอื้อมมือไปคล้องเอวซูเจ๋อ ย้ายจากบริเวณเอวมาอยู่หลังไหล่ของเขาพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่มีโอบกอดเขาเอาไว้

เมื่อใกล้จะหายใจไม่ออก ซูเจ๋อจึงให้โอกาสเธอหายใจ พลางกระซิบถามเสียงแหบพร่าว่า "พอหรือยัง?"

เฉินเสียนมองเขาด้วยแววตาพร่ามัว ส่ายหัวตอบว่า "ไม่พอ"

ซูเจ๋อจึงจูบต่อไปอีก

มือข้างหนึ่งของเขาโอบเอวเธอ ส่วนอีกข้างก็จับท้ายทอย แล้วจูบเธออย่างมืดฟ้ามัวดิน

ทุกครั้งที่เธอใกล้จะหายใจไม่ออกอยู่รอมร่อ เขาก็จะหยุดแล้วถามเธอว่าพอหรือยัง

เหตุการณ์ลักษณะนี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จูบลึกบ้างตื้นบ้างอย่างเพลิดเพลิน

ปรารถนาอยากให้เป็นแบบนี้จนชั่วฟ้าดินสลาย

ในที่สุดเธอก็ได้กอดเขาอย่างหนำใจเสียที มือจับอาภรณ์อันเป็นระเบียบของเขาด้วยความอิ่มเอมใจ

คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าบริเวณชายคาหน้าเรือน ทว่าเธอไม่แยแส

เจ้าของเสียงฝีเท้าคือลูกเจ้าของเรือนผู้มีทรงผมหัวจุกเฉกเช่นตุ๊กตานำโชคของชาวจีนและสวมเสื้อคลุมปุยฝ้ายกำลังวิ่งพล่านเข้ามา ก่อนจะหยุดแล้วยืนจ้องอยู่หน้าประตูด้วยความสงสัย

สตรีเจ้าบ้านออกมาก็ปิดตาบตรชายของตน แล้วลากเขาเข้าบ้าน พร้อมกับพึมพําว่า "เป็นเด็กเป็นเล็กดูอะไรกัน"

เด็กถามอย่างไร้เดียงสา "ท่านแม่ พวกเขาทำอะไรกัน?"

"กำลังเล่นกันอยู่"

"ข้าก็จะเล่น"

"มีแต่ผู้ใหญ่เล่นอย่างนี้ได้ อายุเท่าเจ้าต้องทำการบ้านอย่างเดียว"

ยามที่ค่อยๆหยุดจากการจูบ ซูเจ๋อก็คลายเธอออก แล้วถอยออกไปเล็กน้อย

เฉินเสียนหายใจอย่างไม่เป็นจังหวะ พลางเผยริมฝีปากบวมแดงและคางที่แดงระเรื่อ รับกับผิวขาวดุจหิมะในยามเหมันตฤดู จนกลายเป็นภาพงดงามน่าหลงใหล

เธอได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูกพลันเม้มปากอย่างอดไม่ได้ แววตาที่ทอแสงแวววาวไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

แววตาซูเจ๋อเกิดคลื่นน้ำวนที่เกือบกลืนเฉินเสียนเข้าไปอยู่รอมร่อ

"เมื่อครู่มีเด็กกับมารดาของเขาเห็นแล้ว" เฉินเสียนกล่าวเสียงแหบพร่า

"ไม่ต้องกังวล ข้าบังหน้าท่านอยู่"

"ท่านคิดจะปิดหูขโมยกระดิ่ง"

"ข้ายังไม่พอ"

เฉินเสียนมองเขาแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าตนเลย

เขาก็ทรมานจากความคิดถึงเช่นกัน ไม่งั้นคงไม่สวมหน้ากากล่อเธอมาที่นี่หรอก

เฉินเสียนยิ้มน้อยๆ ยื่นมือจับใบหน้าเขา พลางกล่าวว่า "คืนนั้นท่านจงใจปล่อยข้า สุดท้ายท่านก็ยอมประนีประนอม"

"หากไม่ปล่อยท่านมา เกรงว่าท่านคงเกลียดชังข้าแล้วละ"

เฉินเสียนไปนวดคอด้านหลังให้ซูเจ๋อ พลางกล่าวว่า "ลำบากท่านแล้ว ทั้งๆที่หลบได้ แต่ก็ปล่อยให้ข้าทุบแล้วแสร้งทำเป็นสลบ"