ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 375

ทั้งๆ ที่มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเขา ทั้งๆ ที่คิดถึงและโหยหา แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เฉินเสียนกลับสับสนมึนงง

เธอไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดยังไงดี ราวกับว่าคำพูดทั้งหมดนั้นไม่สามารถจะอธิบายออกมาได้

จิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย ไม่รู้ว่าซูเจ๋อจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะของเธอเข้าหรือเปล่า

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้อยู่เงียบๆ กับเขาแบบนี้ เฉินเสียนก็รู้สึกพอใจแล้ว

ซูเจ๋อเอื้อมมือมาทัดผมให้เธอ เหมือนเช่นเมื่อก่อน

เมื่อเขาโน้มตัวลงมา จ้องมองเธอด้วยแววตาที่ลุ่มลึก ก็เห็นว่าใบหูของเธอนั้นแดงก่ำไปหมด

ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน สำหรับเธอแล้ว ก็ยังรู้สึกเหมือนรักเมื่อตอนแรกเริ่มกับเขาเสมอ

เพียงแต่ซูเจ๋อยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกับเธอ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาแต่ไกล เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นเบาๆ ข้างหูเธอว่า : "ยังไม่ทันจะได้หวนคืนวันเก่าๆ ก็มีคนมาเสียแล้ว"

เฉินเสียนสะดุ้งไปทั้งตัว

คิดว่าคงจะเป็นกลุ่มคนที่ติดตามเธอก่อนหน้านี้ กว่าจะสลัดจนหลุดได้ สงสัยพวกเขาคงอาจจะรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล จึงพากันย้อนกลับมาตามหาใหม่

เฉินเสียนแหงนหน้ามองไปยังยอดกำแพง เธอจับแขนของซูเจ๋อ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านรีบไปก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่คนเดียว จะได้ไม่เป็นอุปสรรค"

ซูเจ๋อก้มหน้าลงมามองเธอ แล้วจึงถามขึ้นว่า : "ทำใจปล่อยข้าไปได้หรือ"

เฉินเสียนสบตากับเขา อารมณ์ที่ท่วมท้นในดวงตาของเธอถูกเปิดเผยอย่างไม่ต้องสงสัย เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า : "ถึงทำใจไม่ได้ ยังไงท่านก็ต้องไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการณ์เอา"

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "ข้าเองก็ทำใจจากไปไม่ได้"

พูดจบ เขาก็จับมือของเฉินเสียน พาเธอออกจากทางตันนี้ทันที

เวลานี้เฉินเสียนเองก็ได้ยินด้วยเหมือนกัน เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และกำลังมุ่งหน้ามายังทิศทางนี้

ระยะห่างเพียงแค่กำแพงกั้น เพียงแค่เลี้ยวตรงหัวมุมพวกเขาจะเห็นได้ในทันที

เฉินเสียนเกร็งไปทั้งตัว พยายามดึงมือออกจากซูเจ๋อ แต่ซูเจ๋อกลับจับมือเธอแน่นกว่าเดิม

เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า : "พวกเขายังไม่ทันจะหาเจอ ท่านกะจะไปหาพวกเขาเองหรือไงกัน?"

ทางที่ออกจากทางตันนี้มีแค่ทางเดียว หากไปเจอกับพวกนั้นกลางทางในถนนแคบๆ นั่น เรื่องคงจะใหญ่แน่ๆ

เมื่อพูดจบ จู่ๆ ซูเจ๋อก็ดึงเธอเข้าไปในลานสวนเล็กๆ ของบ้านหลังแรกนอกปากทางเข้าของทางตันนี้อย่างรวดเร็ว

ในตอนแรกประตูลานเล็กๆ นี้ถูกลงกลอนไว้ เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถหักสลักนั้นได้

เฉินเสียนรู้สึกว่าเพียงพริบตาเดียว เธอก็เข้าไปในลานเล็กๆ แห่งนี้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พิงหลังกับประตู ด้านหน้าของเธอมีแขนของซูเจ๋อที่ช่วยบังใบหน้าของเธออยู่ ยืนชิดกับประตู

เธอกลั้นลมหายใจไว้ ในเวลาไล่เลี่ยกัน คนกลุ่มนั้นก็เลี้ยวผ่านตรงหัวมุมทันที มุ่งหน้ามายังทิศทางของทางตันนั่น

หากว่าซูเจ๋อช้าไปแม้แต่ก้าวเดียว เกรงว่าเธอคงจะถูกคนพวกนั้นเห็นเข้าเป็นแน่แท้

คนกลุ่มนั้นพากันเดินมาทางนี้ เงาของคนเหล่านั้นผ่านช่องของประตูลานทีละคน

ซูเจ๋อกำลังสังเกตความเคลื่อนไหวของด้านนอก ใบหน้าของเฉินเสียนใกล้กลับใบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าคนกลุ่มนั้นจะอยู่เพียงแค่ด้านนอกเท่านั้น แต่เฉินเสียนกลับรู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ รู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน

เวลานั้นเอง หญิงสาวเจ้าของบ้านที่ได้ยินเสียงดังมาจากลานสวน จึงได้ออกมาดู

นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอคนแปลกหน้าสองคนอยู่ในบ้านของตัวเอง