ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 387

วันนี้เขากลับไปที่เรือน พบว่าที่เรือนหลักมีสาวใช้ที่ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลอยู่สองคน สาวใช้นี้เป็นบรรดาสาวใช้ในจวนที่ถูกคัดเลือกมา มีรูปลักษณ์เรือนร่างที่โดดเด่นนัก

ว่ากันว่า สองสาวใช้นี้มาเพื่อปรนนิบัติดูแลชีวิตส่วนตัวของเขา

ฉินหรูเหลียงในใจรู้สึกโกรธมาก เรื่องแบบนี้คงมีแค่เฉินเสียนเท่านั้นที่จัดการได้ เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเป็นคนอื่น

ผู้หญิงคนนี้ ทนรอไม่ไหวที่จะผลักไสเขาไปหาผู้หญิงคนอื่นหรือ? เพียงแค่จูบเธอเท่านั้น ต้องแก้แค้นถึงขั้นนี้เชียวหรือ!

สุดท้ายฉินหรูเหลียงก็ส่งสาวใช้ทั้งสองออกไปจากเรือน

เมื่อเรื่องนี้ได้แพร่กระจายออกไป เฉินเสียนก็มีเรื่องให้พูดอีก บอกว่าเขายังคิดถึงคนเก่า คนอื่นไม่มีทางถูกตาต้องใจเขาได้

เมื่อเฉินเสียนเริ่มสงบสติอารมณ์ลง อวี้เยี่ยนก็พาเธอมาเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจที่สวนดอกไม้ และพบกับฉินหรูเหลียงที่ทางเดินแคบ ๆ อย่างบังเอิญ

คนใช้ในสวนดอกไม้ต่างพากันยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดอย่างขะมักเขม้น

เมื่อสองคนมาบรรจบพบกัน ตาคลอเป็นสีแดง เฉินเสียนยังไม่ทันพูดอะไร ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา

ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้วและกัดฟันพูดออกมา "เจ้าแสร้งทำเกินไปหรือเปล่า? สาวใช้สองคนนั้นหมายความว่าอย่างไร?"

เฉินเสียนนำผ้าเช็ดหน้ามาคลุมบริเวณมุมปาก และพูดเป็นเสียงเบาว่า "นี่ก็เพื่อให้ท่านผ่อนคลายความเหงาไง ทำไมหรือ พวกเขาปรนนิบัติให้ท่านไม่เป็นที่พอใจหรือ? หรือท่านยังติดใจกลยุทธมัดใจของเหมยอู่เมื่อก่อนนั้น ไม่งั้น ข้าจะส่งพ่อบ้านออกไปตามหาเธอกลับมา?"

"เฉินเสียน!" ฉินหรูเหลียงมีท่าทีรุนแรงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถเผยออกมาได้ "ข้าต้องการผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ ผ่อนคลายความเหงาอะไรกัน!"

เฉินเสิยนก้มศีรษะลงหัวเราะชอบใจอย่างชั่วร้าย และกล่าว "วัยรุ่นกระฉับกระเฉงเหรอ มีกำลังแข็งแกร่งเหรอ ข้าเข้าใจ ท่านไม่ต้องปกปิดแต่อย่างใด พรุ่งนี้ข้าจะนำให้ท่านเลือกที่ถูกใจท่าน"

ฉินหรูเหลียงดูออก เขายิ่งโกรธ ผู้หญิงคนนี้ก็ยิ่งมีความสุข

เขาระงับความโกรธของตัวเองลง เพื่อไม่ให้เธอได้ใจ หายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นปกติ และยิ้มออกมาพร้อมกล่าวว่า "เจ้าก็รู้ว่าที่ถูกใจข้ามีเพียงเจ้าคนเดียว ไม่อย่างงั้นเจ้าส่งตัวเจ้ามา ข้าก็จะยินดีมาก"

แน่นอนว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินเสียนหายไป "ฉินหรูเหลียง ท่านอยากตายใช่ไหม?"

ฉินหรูเหลียงโน้มตัวเล็กน้อย ร่างสูงของเขาทำให้ร่างของเฉินเสียนดูอ่อนไหวและนุ่มนวล เขาโค้งตัวไปข้างหูของเฉินเสียนและกล่าวว่า "ตั้งแต่ที่ข้าได้จูบและลิ้มรสลิ้นที่แสนหวานของเจ้าเมื่อคราวก่อน ต่อให้ข้าฝันผู้หญิงคนเดียวที่ข้าอยากได้ก็คือเจ้า"

เฉินเสียนตกใจ ต่อมาก็ไม่ได้สนใจสถานที่ และลงมือทุบตีฉินหรูเหลียง

ทั้งสองคนทะเลาะกันในสวนดอกไม้แทบพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน

เป็นผลให้สาวใช้ที่สวนดอกไม้ได้เห็นกับตาของตัวเอง ท่านแม่ทัพและองค์หญิงน่าจะเป็นศัตรูคู่แค้นกันแล้ว

องค์จักรพรรดิรอมาเป็นเวลาห้าวันแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเฉินเสียนจะล้มหมอนนอนป่วยแต่อย่างใด แต่กลับได้ยินข้าวว่าฉินหรูเหลียงวางยาพิษแต่ถูกจับได้ก่อน ตอนนี้ทั้งสองคนมองหน้ากันไม่ติด

แน่นอน เฉินเสียนยังมีชีวิตอยู่

เมื่อฉินหรูเหลียงเข้าไปในวังเพื่อรับโทษ องค์จักรพรรดิมีสีหน้าที่แข็งทื่อ ฟังเขาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น

องค์จักรพรรดิตรัสอย่างโมโห "เจ้าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ทำการใดควรระมัดระวัง ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนเดียวรับรู้ได้?!"

ฉินหรูเหลียงตอบ "กราบบังคมทูลฝ่าบาท เรื่องอื้อฉาวในบ้าน ยากที่จะบอกเล่าออกมาพ่ะย่ะค่ะ"

"พูด!"