ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 388

เมื่อพูดธุระเสร็จสิ้น และส่งเฮ่อโยวออกไป กงกงคนสนิทขององค์จักรพรรดิกล่าวว่า "หม่อมฉันคิดว่าเฮ่อโยวอ่อนวัยเกินไปพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิยิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง และตรัสว่า "ครั้งก่อนไม่ได้พูดหรอกหรือ เขาเป็นคนเอาจริงเอาจัง แค่ทดลองก็สามารถรู้ได้"

ครั้งนี้ฉินหรูเหลียงได้เข้าไปอยู่ที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่ และบุคคลผู้ที่รับผิดชอบในการพิจารณาคดีของของเขาก็คือเฮ่อฟังที่อยู่ในตำแหน่งรองเสนาบดีแห่งศาลยุติธรรมต้าหลี่

เฮ่อฟัง จัดการกับรายงานลับที่ถูกส่งมาจากเขตชายแดนสงคราม และมาซักถามกับฉินหรูเหลียงทีละเรื่อง ไม่เพียงแค่สูญเสียในการศึกสงคราม ยังรวมไปถึงจ้าวเทียนฉีและรองแม่ทัพทั้งหลายของเขาที่ตายไป

ไม่ว่าเฮ่อฟังจะข่มขู่หรือล่อลวงยังไง ฉินหรูเหลียงก็ยืนยันว่าเป็นเพราะจ้าวเทียนฉีกระทำการศึกล่าช้า ทำให้เขาและทหารทั้งหลายถูกกำลังพลของทหารฝ่ายตรงข้ามเข้าปิดล้อม ต่อมาจ้าวเทียนฉีไม่ยอมรับกับความพ่ายแพ้นี้ เลยนำกำลังพลเข้าโจมตีเย่เหลียง เลยทำให้เขาและกำลังพลทั้งหมดถูกกำจัดลง

แต่เพราะความตายของจ้าวเทียนฉี ทำให้คำพูดของฉินหรูเหลียงฟังดูไม่มีหลักฐาน

เฮ่อฟังสั่งให้คนมาถอดชุดเสนาบดีของฉินหรูเหลียงออก และนำตัวเขาไปที่ห้องสอบสวนโดยใช้เครื่องทรมานของศาลยุติธรรมต้าหลี่

ภายในห้องสอบสวนโดยใช้เครื่องทรมานมีแสงที่มืดสลัว เฮ่อฟังกล่าว "ท่านแม่ทัพใหญ่น่าจะรู้เหตุผลที่องค์จักรพรรดิส่งท่านมาที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่"

ฉินหรูเหลียงตอบ "ก็แค่อยากรู้รายละเอียดของการทำศึกสงครามตามแนวชายแดนไม่ใช่หรือ ข้าก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วอย่างละเอียด"

เฮ่อฟังหัวเราะเยาะ และกล่าว "แค่เพียงเท่านี้หรือ? ท่านแม่ทัพฉินก็ไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะไม่เข้าใจ? ท่านแม่ทัพพ่ายแพ้การศึกสงคราม หนำซ้ำยังสูญเสียมือทั้งสองข้าง องค์จักรพรรดิมีหรือจะปล่อยให้คนไร้ประโยชน์อยู่ในตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉู่ นี่ไม่ใช่ทำให้ประชาชนทั่วหล้าต่างพากันหัวเราะเยาะหรอกหรือ"

"ข้าไม่ได้อยากที่จะอยู่ในตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ไม่ปล่อยวาง ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นี้ ควรมอบให้แก่ผู้มีความสามารถเข้ามารับตำแหน่ง"

"แต่สิ่งนี้แสดงถึงความเมตตากรุณาและความยุติธรรมของท่านแม่ทัพ ก็แสดงว่าองค์จักรพรรดิไม่มีความเมตตากรุณาและความยุติธรรมแล้วหรือ" เฮ่อฟังพูดอย่างไม่รีบร้อน "องค์จักรพรรดิไม่ผิด และไม่มีทางที่จะขอโทษท่านก่อน นี่ก็แสดงว่าคนที่ผิดก็มีเพียงท่านเท่านั้น"

ขณะที่เขาพูด เฮ่อฟังหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาไว้ข้างหน้าฉินหรูเหลียง มันถูกเขียนด้วยหมึกดำอย่างชัดเจน

ฉินหรูเหลียงมองดู ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปและเม้มปากพร้อมกับกล่าว "ไม่มีเรื่องราวทั้งหมด ข้าจะยอมรับได้อย่างไร?"

"ท่านแม่ทัพใหญ่ เรื่องการศึกสงครามก็จบลงไปแล้ว ท่านแค่ยอมรับผิดก็ไม่มีอะไรแล้ว ก็แค่บกพร่องด้านการศึกสงคราม ทำให้มีคนตายเป็นจำนวนมากก็เท่านั้น องค์จักรพรรดิทรงยังนึกถึงความสัมพันธ์ที่ดีในวันเก่า ไม่ทำให้ท่านลำบากใจไปหรอก"

ฉินหรูเหลียงมองไปที่เฮ่อฟังด้วยความโกรธจัด และกล่าวว่า "หากข้ายอมรับ นั่นไม่เพียงแค่การทำศึกสงครามบกพร่อง แต่นั่นหมายถึงคนบาปที่ถูกสาปแช่งไปชั่วโคตรแห่งต้าฉู่! ใต้เท้าเฮ่อ ท่านต้องการสอบสวนข้าก็พร้อมทุกเมื่อ แต่ท่านจะนำข้อกล่าวหาที่ไม่เป็นจริงมาโยนใส่ข้า อย่าได้คิด!"

"ในเมื่อพูดด้วยดี ๆ ไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ" เฮ่อฟังเปลี่ยนสีหน้า และทำสายตาเป็นสัญญาณให้คนทางซ้ายและขวา และสั่งให้คนนำโซ่มาคล้องมือของเขาไว้ และกล่าวว่า "ท่านให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของท่านมากกว่าองค์จักรพรรดิงั้นหรือ? ตามรายงานสถานการณ์การศึกสงครามของจ้าวเทียนฉีก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เป็นท่านเองที่ใช้หินก้อนกรวดทุบทหารจนเสียชีวิต และจบลงด้วยความพ่ายแพ้สงคราม"

ฉินหรูเหลียงพยายามที่จะหักโซ่ที่ข้อมือ เฮ่อฟังเอาไม้พลองที่อยู่ข้าง ๆ มาทุบลงที่เข่าทั้งสองข้างของเขา จนทำให้เขาคุกเข่าล้มลงกับพื้น

ฉินหรูเหลียงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฮ่อฟังอย่างเยือกเย็นและเกรี้ยวกราด "ท่านจะให้ยอมสารภาพผิด ด้วยเพราะทนถูกทรมานไม่ไหว?"

เฮ่อฟังมองไปที่ข้อความบนกระดาษและกล่าวว่า "เมื่อท่านเห็นว่าเหล่าทหารพ่ายแพ้ ก็เกิดความคิดจะล่าถอย ทิ้งชุดเกราะเพื่อต้องการจะหลบหนี แต่คาดไม่ถึงว่าสุดท้ายไม่เพียงแค่หนีไม่พ้น ยังถูกเย่เหลียงจับตัวไป หลังจากที่ตกไปเป็นเชลยของเย่เหลียงแล้ว ท่านก็เกิดอาการกลัวตาย โลภมาก เลยขอร้องให้เย่เหลียงปล่อยข่าวการเป็นเชลยศึกมาที่ต้าฉู่ เพราะหวังว่าต้าฉู่สามารถช่วยชีวิตท่านได้ เป็นแบบนี้ใช่ไหม?"

"ไม่ ใช่" กล่าวอย่างเด็ดขาดและกัดฟันกรอด

เฮ่อฟังถือไม้เท้าด้วยตัวเขาเอง ปัดไปที่หน้าอกของฉินหรูเหลียงสองสามครั้ง ฉินหรูเหลียงถอนหายใจสองครั้ง แต่เฮ่อฟังหอบเล็กน้อยและกล่าวว่า "หากท่านยอมรับ ยังสามารถลดความเจ็บปวดทางผิวหนังลงได้ แต่ต่อให้ท่านไม่ยอมรับ ฉินหรูเหลียง ท่านยังคิดว่าท่านสามารถเป็นแม่ทัพใหญ่ได้อีกงั้นหรือ? ท่านเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ ท่านคิดว่าท่านจะทำอะไรได้?"

"ต่อให้ข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย ก็ไม่ใช่ตาของท่านที่เป็นเพียงคนทรยศประจบสอพลอมากำเริบเสิบสาน"

เฮ่อฟังมองดูสองมือของฉินหรูเหลียง หัวเราะอีกครั้งและกล่าวว่า "ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นท่านแม่ทัพใหญ่อย่างท่านจะมานั่งคุกเข่าต่อหน้าข้าที่เป็นแค่คนทรยศประจบสอพลอ เมื่อก่อนตอนอยู่ในราชสำนัก ยังเห็นท่านองอาจผึ่งผายอยู่เลย"