ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 389

เฉินเสียนโซเซถอยหลังไปสองก้าว ก่อนที่จะพยุงร่างของฉินหรูเหลียงไว้ได้

เธอตั้งสติได้จากความงุนงง ไม่กล้าแม้แต่จะขมวดคิ้วให้เสียเวลา และขอให้แม่บ้านรีบหาคนช่วยพาเขาไปที่เรือนหลัก

เมื่อเปิดเสื้อผ้าเขาออก ถึงแม้จะไม่มีร่องรอยบาดเจ็บที่ผิวหนัง แต่รอยฟกช้ำที่หน้าอกและเอวก็ช่างน่าตกใจ

มันต้องโหดเหี้ยมและไร้สายตาเพียงไหนถึงลงมือได้เช่นนี้

อาการภายนอกของฉินหรูเหลียงไม่ร้ายแรง แต่สาเหตุหลักมาจากอวัยวะภายในและกระดูกหน้าอกของเขาได้รับความเสียหาย เขาจึงอาเจียนสำลักเลือดคั่งในปาก

เมื่อเธอออกจากลานหลัก ท้องฟ้าก็สว่างแจ้ง เฉินเสียนรู้สึกเหนื่อยล้า

ในไม่ช้า จวนแม่ทัพแห่งนี้อาจจะไม่ใช่จวนแม่ทัพอีกต่อไป

องค์จักรพรรดิต้องการที่จะฆ่าเธอ คงไม่หลงเหลือจวนแม่ทัพแห่งนี้ไว้เป็นที่หลบภัยแน่นอน

เฮ่อฟังออกมาจากศาลยุติธรรมต้าหลี่ก่อนฉินหรูเหลียง และมีคนติดตามไปส่ง เมื่อตอนเขาถึงบ้านก็ถึงก่อนฉินหรูเหลียง ยังไม่ถึงเวลาเที่ยงคืน

วันนี้ที่สอบสวนฉินหรูเหลียง เป็นคนลงมือใช้เครื่องมือทรมานฉินหรูเหลียงด้วยตัวเอง ทำให้เฮ่อฟังยังรู้สึกกระชุ่มกระชวยและตื่นเต้นถึงตอนนี้

เขาก็เพิ่งจะได้เลื่อนขั้นเป็นรองเสนาบดีศาลยุติธรรมต้าหลี่

ในอดีตเฮ่อฟังเป็นขุนนางอยู่ที่ฝ่ายโยธาธิการ ไม่ค่อยมีบทบาทมากนักในงานราชการ เขาทำได้เพียงแค่ออกความคิดเห็นให้องค์จักรพรรดิ และทำให้องค์จักรพรรดิพอพระทัย

และฉินหรูเหลียงที่เป็นมือขวาขององค์จักรพรรดิ เขาต่างหากที่เป็นคนที่องค์จักรพรรดิให้ความสำคัญและถูกใช้ในงานสำคัญ

เมื่อองค์จักรพรรดิมีคำสั่งให้เขาตรวจสำนวนและตัดสินฉินหรูเหลียง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะช่วยเหลือและนำกลับไปใช้งานอีกครั้ง เฮ่อฟังจึงไม่ต้องการทำให้องค์จักรพรรดิผิดหวัง

อีกทั้งฝ่ายพิธีการยังมีเฮ่อโยว เขาจะไม่มีวันยอมให้เฮ่อโยวมามีอำนาจเหนือเขาแน่นอน

ในบรรดาขุนนาง ไม่เพียงแค่มีพรสวรรค์และความสามารถเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจิตใจที่เข้าใจและแสร้งทำเป็นสับสนและมีหัวใจที่ชอบประจบและแอบอิงผู้มีอิทธิพล

เฮ่อฟังเป็นขุนนางในราชสำนักมาก็หลายปีแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เลื่อนขั้นไปในตำแหน่งสูง แต่ก็ถือว่าราบรื่น โดยส่วนตัวมักติดต่อพัวพันกับขุนนางอย่างกว้างขวาง

ทันทีที่เข้ามาในประตูบ้าน ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาต้อนรับ และกล่าวด้วยความกระตือรือร้น "ใต้เท้า วันนี้เป็นเช่นไรบ้าง? เฉินเสียนตายแล้วหรือยัง?"

เฮ่อฟังยกมือขึ้นมาบีบคางของหญิงสาว และกล่าวว่า "เฉินเสียนยังไม่ตาย แต่ก็ใกล้แล้ว ผู้หญิงเพียงคนเดียว องค์จักรพรรดิมีวิธีมากมายที่จะจัดการกับเธอ โชคดีที่เจ้าพูดความจริงออกมา มิฉะนั้นองค์จักรพรรดิยังคงถูกพวกเขาหลอกลวง"

ผู้หญิงคนนั้นกล่าวอย่างกังวล "องค์จักรพรรดิ...จะไม่ทำอะไรท่านแม่ทัพใช่ไหม?"

เฮ่อฟังหัวเราะและกล่าวว่า "ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังเป็นห่วงเขา? เจ้าวางใจได้ ตำแหน่งท่านแม่ทัพใหญ่ของเขา ยังรวมถึงอนาคตอันรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งของเขาจะสิ้นสุดลง วันนี้ตอนอยู่ในคุกข้าได้แก้แค้นแทนเจ้า ทุบตีเขาไปหลายที ต่อให้ไม่ตายก็ถือว่าบาดเจ็บภายในอยู่พอสมควร"

เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเย็นชาและกล่าวว่า "ทำไมหรือ เขาขับไล่เจ้าออกมา ทำให้เจ้าร่อนเร่พเนจรไม่มีที่อยู่ ถึงตอนนี้เจ้ายังรักเขาอีก?"

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหลิวเหมยอู่ที่เพิ่งถูกขับไล่ออกมาเมื่อไม่นานมานี้

หลิวเหมยอู่ดูนุ่มนวลและมีเสน่ห์ และข้ารู้สึกสงสาร และใครเห็นเข้าก็อดสงสารไม่ได้

ขณะนั้นพ่อบ้านได้เช่าเรือนเล็ก ๆ ไว้ให้นางเพื่อมาตั้งรกรากเป็นที่อยู่อาศัย แต่เธอผู้เป็นหญิงแม่หม้ายเพียงคนเดียว หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทนทุกข์ทรมานกับเจตนาร้ายจากเพื่อนบ้านของเธอ

จวนแม่ทัพก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเธออีก และเธอไม่อยากใช้ชีวิตที่ลําบากยากเข็ญต่อไปอีก

หลังจากหลิวเหมยอู่ได้พบเจอเข้ากับเฮ่อฟังที่บนท้องถนน และจำขึ้นได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้พิพากษาที่ลานประหารเมื่อวันนั้น หลังจากนั้นเธอก็ล้มตัวลงกับพื้นเพื่อขวางทางเดินของเฮ่อฟัง

หลิวเหมยอู่เกิดมาสวยงามและมีเสน่ห์ เมื่อร้องไห้ก็ช่างงดงามดั่งดอกท้อต้องฝน และที่สำคัญเฮ่อฟังได้ยินที่เธอเล่าว่าเธอคือนายหญิงรองที่ถูกขับไล่ออกมาจากจวนแม่ทัพ เฮ่อฟังจึงตัดสินใจรับตัวเธอกลับมา