ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 400

ในที่สุดเฉินเสียนก็กินอาหารได้พอสมควร ซูเจ๋อวางถ้วยและลุกขึ้นเดินไปที่หิ้งเพื่อล้างมือในอ่าง จากนั้นจึงค่อยเดินกลับมานั่งลงที่ข้างเตียงของเฉินเสียน เขาลูบแขนเสื้อไม่ให้เกะกะและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า “ตอนนี้ยื่นมือมาให้ข้าตรวจชีพจรได้แล้ว”

ทันทีที่ยื่นมือออกไป เฉินเสียนก็ถูกเขากุมมือไว้ทันที

มือของเธอเย็นเฉียบ ซูเจ๋อไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่จับมือของเธอไว้แน่นและใช้นิ้วมืออีกข้างหนึ่งวางลงบนข้อมือของเธอ

ความอบอุ่นจากฝ่ามือของซูเจ๋อค่อยๆ เปลี่ยนถ่ายไปยังมือของเฉินเสียนและไหลเวียนเข้าไปในเส้นเลือด ที่ไม่ว่าจะไหลไปที่ไหนก็รู้สึกเหมือนกับความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิที่เข้ามาละลายน้ำแข็ง

ผ่านไปครู่หนึ่งเฉินเสียนจึงพูดว่า “ความจริงอาการของข้าไม่ได้หนักนัก ท่านอย่ากังวลไปเลย”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “หมอไร้ฝีมือเหล่านั้นไม่มีทางทำให้ข้าสบายใจได้หรอก ถึงอย่างไรข้าก็ต้องมาดูด้วยตนเอง”

เขาพูดพลางคลี่ม้วนหนังกวางที่พกมาด้วย จากนั้นจึงสะบัดเข็มเงินที่อยู่ในนั้นด้วยนิ้วที่ขาวสะอาดของเขา

เขาโน้มตัวลงมาเล็กน้อย ใช้นิ้วเปิดคอเสื้อของเฉินเสียนออกและปักเข็มไว้ที่เหนือหน้าอกของเธอ จากนั้นจึงวางแขนลงและไล่ฝังเข็มไปตามจุดฝังเข็มบนท่อนแขน จนท้ายที่สุดก็ไล่มาถึงนิ้วกลาง เขาแทงเข็มลงไปที่นิ้วกลางของเธอ ผ่านไปครู่หนึ่งเลือดก็หยดออกมา

เฉินเสียนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ในทางกลับกันเธอกลับรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มและกล่าวว่า “ทักษะของท่านยังดีกว่าเด็กผู้หญิงที่มาวันนั้น”

ซูเจ๋อให้เธอกินยาเม็ดอีกเม็ดหนึ่ง เขามองเธออย่างเคร่งขรึมและเอ่ยว่า “ไม่ใช่ว่าเคยบอกไปแล้วหรือว่าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม ไม่จำเป็นต้องฝืน”

รอยยิ้มที่ติดอยู่ระหว่างคิ้วของเฉินเสียนเหมือนกับน้ำค้างแข็งในยามสารทฤดู ในไม่ช้าเธอก็เฉยเมยลงและกล่าวว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าฝืนยิ้ม”

หลังจากเจาะเลือด เส้นเลือดก็ดูเหมือนจะเปิดออก จากนั้นร่างกายก็ค่อยผ่อนคลายลง

เธอได้ยินซูเจ๋อบอกว่า “บอกได้เลยว่าท่านมีเรื่องกลัดกลุ้มอยู่ในใจ ซึ่งไม่ใช่เรื่องโกหก”

ภายในห้องเงียบงันไปครู่หนึ่งก่อนที่ซูเจ๋อจะถามว่า “มีเรื่องอะไรในใจหรือ”

“ไม่มี” เฉินเสียนพูดไปโดยไม่คิด

“ถ้ามีเรื่องอะไรในใจ ขอเพียงท่านถามข้า ข้าจะบอกท่านทุกอย่าง”

เฉินเสียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา จากนั้นจึงเงยหน้ามองเขาและถามว่า “ไม่ใช่ว่ารู้แล้วแต่จงใจถามหรอกหรือ”

ซูเจ๋อตวัดปลายเสียงขึ้นเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้แม้ว่าท่านจะรู้คำตอบอยู่ในใจ แต่ท่านก็ยังต้องการการยืนยันจากข้า ตอนนี้แค่ถามคำถามเดียว ท่านก็คิดว่ามันเกินความจำเป็นแล้วหรือ”

“นั่นเป็นเพราะข้ารู้ว่าไม่ว่าท่านจะทำอะไร ทั้งหมดเป็นการระดมสมองเพื่อข้า แล้วเหตุใดข้าจึงต้องเปิดเผยอุบายที่ท่านเองก็ใช้มาหมดแล้วด้วยล่ะ”

ซูเจ๋อหยุดไปครู่หนึ่ง เขามองเธอด้วยแววตาที่เป็นประกายลึกซึ้ง

เฉินเสียนกระตุกมุมปากและเอ่ยว่า “อุบายอะไร ข้าเลิกสนใจมานานแล้ว”

“แล้วเหตุใดท่านจึงไม่มีความสุข”

“ท่านมองอย่างไรถึงเห็นว่าข้าไม่มีความสุข” เฉินเสียนถาม

ซูเจ๋อชี้ไปที่หัวใจของเฉินเสียน “มันบอกข้า เป็นเพราะท่านป่วยและข้าไม่เคยมาหาท่านหรือ? ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ข้าจำได้ว่าท่านบอกว่าท่านจะคิดถึงข้า แต่คราวนี้แม้แต่ยิ้มก็ยังฝืน”

เขาถามว่า “หรือว่าข้ามาผิดเวลา คราวนี้ท่านไม่คิดถึงข้าแล้วหรือ”

เฉินเสียนปากไม่ตรงกับใจ “อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนานก็เลยไม่ค่อยคุ้น”

ซูเจ๋อนิ่งไปนิดหนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ก็ใช่... นานแล้วที่ไม่ได้พบกัน รู้สึกราวกับว่าไม่ได้เจอหน้ากันมาครึ่งชีวิต”

เฉินเสียนรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ เธอเอ่ยเบาๆ ว่า “ท่านไม่กลัวหรือว่าหากปล่อยนานกว่านี้อีกนิด ข้าจะไม่คุ้นเคยจนลืมท่านในที่สุด”