ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 411

เฉินเสียนคลายมือ และนิ้วมือก็เปื้อนเลือดไม่มาก หลังจากนั้นนางเริ่มหายใจถี่ ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ และหน้าอกก็หายใจไม่ออกเล็กน้อย เป็นการยากที่จะไม่กินแรงที่ทำเช่นนี้

เมื่อครู่ฉินหรูเหลียงแค่อยากจะช่วยนาง แต่ว่านางมีการตอบสนองอย่างรวดเร็ว และผลักฉินหรูเหลียงไปด้านข้างก่อน เพื่อไม่ให้ฉินหรูเหลียงได้มีโอกาสเข้าไปแทรกแซง

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปาก "จนถึงตอนนี้แล้ว ท่านยังไม่ลืมการอวดดีอีกหรือ?"

เฉินเสียนพูดอย่างใจเย็น "ท่านยังไม่หายดี ข้าก็ยังไม่หายดี ใครลงมือก็เหมือนกัน ยังไงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอยู่แล้ว ข้าสามารถจัดการกับมันได้ และจะจัดการกับมันด้วยตัวเอง"

ทางตันที่เงียบสงัด นักฆ่าชุดดำทุกคนได้ค่อยๆ หายใจแผ่วเบา และดาบในมือของพวกเขายังคงมีเลือดออก

เมื่อครู่พวกสารเลวนี้ยังมีชีวิตอยู่ แค่พริบตาเดียวก็กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณนอนอยู่บนพื้น หัวหน้านักฆ่าชุดดำ ดวงตาทั้งคู่ที่มีผ้าโพกหน้าไว้ได้มองตรงไปที่เฉินเสียน เมื่อครู่ไม่ระวังได้หลุดรอดสายตาไปเห็น เดิมทีคิดว่าจะทำร้ายถึงผู้ว่าจ้าง แต่คาดไม่ว่าจะถูกนางจัดการแล้ว

เฉินเสียนลืมตาขึ้นและจ้องไปที่เขาอย่างราบเรียบพร้อมพูดว่า "จะทำอะไรต้องทำให้ถึงที่สุด จัดการศพให้เรียบร้อย อย่าทิ้งแม้แต่ร่องรอยของคราบเลือด"

คนประเภทที่พึ่งพานักฆ่า เพียงแค่มีเงินเพียงพอก็สามารถทำให้ผลักดันพวกเขาได้ ถึงจะได้ไม่ต้องสนใจว่ามีดจะลงไปที่บุคคลใด ข้อตกลงเช่นนี้ค่อนข้างที่จะตรงไปตรงมาในเวลาที่เหมาะสมและถูกที่ รับเงินคนต้องจัดการแทนเขา และใช้ง่ายกว่านักดาบหลวงที่องค์จักรพรรดิหมั่นฝึกฝนที่เลี้ยงไว้นั้น

ตอบคำของผู้ว่าจ้าง การทำลายซากศพ ก็เป็นสิ่งที่ดีโดยธรรมชาติสำหรับเหล่านักฆ่า ไม่เช่นนั้นจะไม่เพียงแต่สร้างปัญหาให้กับผู้ว่าจ้างเท่านั้น แต่ยังอาจก่อให้เกิดหายนะต่อตัวเองอีกด้วย

เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงออกจากทางตันนี้ก่อน เหลือแค่นักฆ่าให้ไปกำจัดศพอย่างรวดเร็วและทำความสะอาดที่เกิดเหตุ

ขณะที่นางเดินไปข้างหน้า แสงจันทร์ที่เยือกเย็นก็แผ่กระจายไปทั่วศีรษะของเธอราวกับผ้าโปร่งแสง และคืนนี้ยากมากที่ท้องฟ้าจะสดใส และนางได้คิดว่า ต่อไปจะไม่นัดเจอกับซูเจ๋อที่ทางตันอีกต่อไป

ที่นี่เคยมีคนตาย

ตอนนี้ไม่มีใครตามอยู่ข้างหลังเขาตามนางกับฉินหรูเหลียง ทั้งสองเดินไปที่จวนของตระกูลเฮ่อด้วยจุดประสงค์ที่ชัดเจน

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างเคร่งขรึม "เฉินเสียน แม้ว่าคนเหล่านั้นจะไม่ใช่นักดาบหลวง แต่ก็เป็นสายลับของราชสำนัก ตอนนี้ถ้าท่านฆ่าพวกเขาหมดแล้ว ไม่ช้าก็เร็วจักรพรรดิจะต้องทราบเรื่องนี้เข้า"

เฉินเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เขาจะพบว่าคนเหล่านี้หายไปในไม่ช้าก็เร็ว แต่เขาจะไม่มีวันรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงหายไปไม่ใช่หรือ? ทุกคนในคืนนี้ ไม่มีใครหลงเหลืออยู่ และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะวิ่งกลับไปที่วังหลวงเพื่อรายงานว่านี้คือฝีมือข้า"

"แต่พวกสอดแนมกลุ่มนี้หายไปทั้งหมด และในไม่ช้าจักรพรรดิจะส่งชุดสอดแนมอีกชุดหนึ่งมา"

"เขาส่งหนึ่งกลุ่มมา ข้าก็จะฆ่าหนึ่งกลุ่ม ข้าต้องการดูว่าเขามีคนมาก หรือว่าข้ามีเงินมาก"เฉินเสียนพูดนิ่งๆ "ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้ ข้าก็จะไม่สามารถไปพบใครในราชสำนักได้ และข้าก็จะช่วยซูเจ๋อไม่ได้เช่นกัน"

เฉินเสียนถอนหายใจและพูดเบาๆ "ข้าไม่มีหนทางแล้ว ถูกเขาบีบบังคับให้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว อย่างแรกเขาใช้เจ้าน่องน้อยบังคับข้า และตอนนี้เขาใช้ซูเจ๋อมาบังคับข้า ฉันไม่เป็นไร ก็แค่ตาย และเมื่อรอกองกำลังในเขตใต้ขึ้นไปทางเหนือ เขาอย่าคิดจะได้มีความสุข"

คนหนึ่งเพียงเพราะยิ่งอยากครอบครองเยอะยิ่งให้ความสนใจเยอะ แต่เมื่อนางทำหายไปและไม่อาจจะครอบครองได้แล้ว นางก็จะไม่สนใจอีกต่อไป

เท้าเปล่าที่ไม่กลัวการใส่รองเท้า แม้พื้นจะเต็มไปด้วยขวากหนาม นางก็ต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

ฉินหรูเหลียงไม่พูดอะไร

บางทีเพื่อเป็นการตอบสนองต่อความตั้งใจเดิมของซูเจ๋อ สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้คืออยู่เคียงข้างเฉินเสียน ติดตามนางเดินหน้าและถอยไปด้วยกัน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องนางและทำสิ่งที่นางต้องการทำให้บรรลุผลสำเร็จ

เมื่อมาถึงจวนตระกูลเฮ่อ เฉินเสียนยังอยู่ในความมืด ส่วนฉินหรูเหลียงเข้าไปที่จวนของตระกูลเฮ่อก่อนเพื่อที่จะไปหาเฮ่อเซียง เพื่อที่ต้องการให้เฮ่อเซียงยินยอมที่ต้องการอยากจะพบเฉินเสียนก่อน

มิเช่นนั้นการรีบเร่งเข้าไป อาจจะทำให้เกิดปัญหาเพิ่มขึ้น