ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 416

เฮ่อฟั่งชะงักงันภายในใจ

สรุปแล้วเขาไม่ได้มีประสบการณ์มากมายอย่างผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ที่เป็นขุนนางเก่าแก่มาหลายปี

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กล่าวว่า “แม่ทัพฉินเป็นตัวอย่าง องค์จักรพรรดิไม่ได้ผิด ผิดชั่วกาลนานคือขุนนาง วันข้างหน้าหากอาณาประชาราษฎร์ด้านนอกตำหนิ ว่าใต้เท้าเฮ่อเหี้ยมโหดอย่างมาก ใส่ร้ายบุคคลที่ซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ท่านว่าองค์จักรพรรดิจะว่าอย่างไร? มีแม่ทัพฉินเป็นบทเรียนผู้หนึ่งแล้ว ข้าคิดว่าใจของใต้เท้าเฮ่อเข้าใจดีนะ”

คำพูดของผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่นั้นปลุกให้คนตื่นจากฝัน แน่นอนว่าเฮ่อฟั่งเข้าใจ

เมื่อถึงเวลานั้น เขาไม่สามารถพูดได้ว่าองค์จักรพรรดิสั่งให้เขาทำเช่นนี้ เขาทำได้เพียงแบกไว้บนบ่าตัวเอง และองค์จักรพรรดิก็จะทำกับเขาแบบที่ทำกับฉินหรูเหลียง ละทิ้งเขา

เมื่อก่อนเฮ่อฟั่งไม่เคยคิดสิ่งเหล่านี้เลย และวันนี้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ดึงสติแล้ว เขาไม่คิดไม่ได้แล้วแหละ

เดิมเฮ่อฟั่งคิดว่าหลังจากออกไปจากศาลยุติธรรมต้าหลี่แล้ว จะไปกล่าวหาผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่อย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าองค์จักรพรรดิสักหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่ควรจะทำเช่นนั้น

เช่นนั้นจะสามารถพัวพันถึงเฮ่อเซียงที่อยู่เบื้องหลังได้ ตระกูลเฮ่อคือครอบครัวของเขา เฮ่อเซียงพัวพันเข้าไปแล้ว ไม่มีผลดีต่อเขาเลย

เฮ่อเซียงเป็นอัครเสนาบดีในราชสำนักไปพลางๆอยู่ หากเขาล้มแล้ว เฮ่อฟั่งก็อยู่ในสถานการณ์ที่ไร้ผู้สนับสนุนด้วย อนาคตเขาก็ทำได้เพียงอยู่ข้างกายพึ่งพิงองค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิใช้งานได้ก็ใช้เขา หากไม่ได้ใช้ก็ถีบทิ้งเหมือนกับฉินหรูเหลียง ใช้ขาข้างเดียวถีบเหยียบย่ำเขา

มือทั้งสองข้างของผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่สอดเขาในแขนเสื้อกว้าง ยืนอยู่ที่ประตูคุก เพื่อส่งเฮ่อฟั่งออกไป ยังกล่าวอยู่ทางด้านหลังเขาว่า “ใต้เท้าเฮ่อเป็นผู้ที่รู้เหตุรู้ผล ควรที่จะมีการเก็บทางหนีทีไล่เพื่อตนเองนะ”

เขามองตามร่างของเฮ่อฟั่งที่ไม่นานก็เดินไปได้ไกลแล้ว ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ได้สติกลับมา อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา คำพูดนี้มุ่งตรงพูดเขาไปในใจของเฮ่อฟั่ง องค์หญิงวางแผนความคิดได้เหนือชั้นมาก

ไม่เพียงแต่ทำลายความเสี่ยงที่เฮ่อฟั่งจะไปกล่าวหากับองค์จักรพรรดิให้หมดสิ้นไป ยังรักษาช่องห่างความสัมพันธ์สนิทไว้ใจของเขากับองค์จักรพรรดิด้วย

อนาคตเฮ่อฟั่งทำภารกิจ คาดว่าจะไม่ได้หลงระเริงเช่นนี้แล้ว ทุกเรื่องก็รู้ว่าควรที่จะมีการเก็บทางหนีทีไล่ไว้ให้ตัวเอง

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่หวนกลับมาอีก เห็นซูเจ๋อถูกขังในห้องขังอีกครั้ง ชุดสีคราบอาบด้วยเลือด ในภาพแห่งความทรงจำของเขา น้อยมากที่ตกระกำลำบากเช่นนี้

แต่ถึงสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี้ พวกเขาก็จนปัญญาไม่มีทางเลือก ช่วยได้เพียงเท่านี้แล้ว

ซูเจ๋อยังมีสติดี ปล่อยปากที่กัดเอาไว้ก็อดไม่ได้ที่จะไอแหบแห้งออกมาหลายครั้ง กล่าวผ่านที่กั้นประตูว่า “เมื่อครู่นี้ขอบคุณใต้เท้าที่กรุณาช่วยเหลือ”

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กล่าวว่า “ใต้เท้าซูไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ข้าเพียงแค่เอากฎเกณฑ์มาพูด”

จอนผมดกดำหล่นลงมา ปกคลุมใบหน้าของซูเจ๋อ เหลือไว้เพียงคางและริมฝีปากข้างหนึ่งที่จืดชืด ใต้แสงที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างบานเล็ก ความซีดเผือดชัดเจนอย่างมาก

ซูเจ๋อกล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “แต่ในวิธีนี้ ใต้เท้าล่วงเกินผิดใจองค์จักรพรรดิเพื่อข้า ได้ไม่คุ้มเสียเลยนะ”

มันได้ไม่คุ้มเสียจริง ที่ขุนนางเก่าเหล่านี้มาเสี่ยงอันตราย

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “ไม่สามารถปิดบังได้อย่างแท้จริง ข้าก็ได้รับคำฝากฝังขององค์หญิงและเฮ่อเซียง องค์หญิงเป็นห่วงว่าใต้เท้าอยู่ในคุกจะรับการลงโทษที่โหดร้ายไม่ได้ ถึงได้อ้อมมาหาข้าที่นี่ มีเฮ่อเซียงเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย อีกทั้งมีคำชี้แนะขององค์หญิง เฮ่อฟั่งไม่มีทางนำเรื่องนี้ไปพูดต่อหน้าองค์จักรพรรดิหรอก”

ซูเจ๋อบีบเปลือกตาแคบลง มุมปากกระตุก บนใบหน้าซีดเผือด ราวกับหิมะบนยอดภูเขา ถึงแม้ว่าความอบอุ่นจะน้อยอยู่บ้าง แต่ทว่ามีการหักเหของแสงยกเสมอลำตัวมีความหล่อเหลวเป็นอย่างมาก

ศีรษะของเขาพิงที่กำแพง คางเงยขึ้นเล็กน้อย แววตามีรอยยิ้ม กล่าวขึ้นว่า “ใช่หรือ อย่างนี้ก็ดีมาก”

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่รู้ว่าซูเจ๋อนิสัยสงบเงียบ ตอนนี้อยู่ในคุกชีวิตล่อแหลมระหว่างความเป็นความตาย แต่ทว่ายังสามารถยิ้มออกมาได้

เขาน่าจะไม่เข้าใจความคิดของซูเจ๋อเลย และไม่เข้าใจความสุขภายในใจของเขาตอนนี้

เขานึกขึ้นได้พรวดพราด วัยเด็กสอนเฉินเสียนหัดเดิน เธอเดินขากะเผลกตามตัวเอง และวันนี้ ครั้งแรกที่เฉินเสียนติดต่อกับราชสำนัก ราวกับเขาเห็นเธอกับตอนวัยเด็กที่ล้มลุกคลุกคลาน