ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 43

บ่าวรับใช้หันไปมองตามเสียงและหลีกทางให้โดยอัตโนมัติ

เฉินเสียนกะพริบตาปริบๆ เธอเห็นชายที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างดีผู้หนึ่งเดินมาจากข้างนอก เขาถือแส้ขนจามรีไว้ในอ้อมแขนอีกทั้งยังสวมชุดผ้าปักลวดลายสวยงาม

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ... นี่คือขันทีจริงๆ ใช่หรือไม่?

ฉินหรูเหลียงหยุดชะงัก เขายังคงควบคุมความเคลื่อนไหวของเฉินเสียนไว้ด้วยกริชในมือ ณ เวลานี้ขันทีเห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ต่อให้อยากจะถอยก็ไม่ทันเสียแล้ว

ขันทีผู้นั้นตกตะลึงและเอ่ยขึ้นว่า "กระหม่อมเข้ามาเมื่อครู่ เห็นที่ลานด้านหน้าไม่มีใครมาคอยต้อนรับ เหลือเพียงคนเฝ้ายามอยู่แค่สองคน พอได้ยินว่าทุกคนพากันมาอยู่ที่โถงบุปผาแห่งนี้กระหม่อมจึงถือวิสาสะเดินเข้ามาดู ไหนเลยจะคิดว่าจะมีศึกใหญ่ขนาดนี้”

เฉินเสียนกะพริบตาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนฟ้าชี้ทางสว่างให้แก่เธอ

ฉินหรูเหลียงรู้สึกถึงร่างกายที่สั่นไหวของสตรีที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นชัดๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ

เขาเห็นน้ำตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเฉินเสียนเมื่อเธอกะพริบตา อารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ท่าทีคับอกคับใจ เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดูเหมือนสายน้ำที่ไหลริน มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนเขาตามไม่ทัน!

นับตั้งแต่วันที่เขาแต่งงานกับหลิ่วเหมยอู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหรูเหลียงเห็นเฉินเสียนหลั่งน้ำตากับตาของตัวเอง

เธอตัวสั่นเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นเหมือนตาน้ำที่เสกน้ำตาออกมาได้อย่างง่ายดาย นี่ใช่ผู้หญิงหัวแข็งเลี้ยงไม่เชื่องคนเมื่อครู่จริงหรือ

ไม่เพียงแต่ฉินหรูเหลียงเท่านั้น แม้แต่บ่าวรับใช้ที่อยู่นอกโถงบุปผายังพากันตกตะลึง ผู้หญิงที่แกร่งดั่งเหล็กกล้าคนเมื่อครู่กลายเป็นผู้หญิงอ่อนแอเจ้าน้ำตา

แน่ใจหรือว่าทั้งสองคนเป็นคนคนเดียวกัน

หลังจากงงงันอยู่ครู่หนึ่งอวี้เยี่ยนก็เกิดติดเชื้อเจ้าน้ำตามาจากเฉินเสียนราวกับว่านางก็รู้สึกแบบเดียวกัน ดวงตาของนางแดงก่ำ น้ำตารินไหลลงมาเป็นสาย

ไม่รู้ว่าทำไม แม้ว่าองค์หญิงอาจจะแค่แสร้งทำ แต่นางกลับรู้สึกว่าพระองค์กำลังร้องไห้ราวกับไม่ได้เสแสร้ง!

อวี้เยี่ยนเป็นสาวใช้ที่ฉลาด เมื่อนึกถึงสถานการณ์เลวร้ายเมื่อครู่นางก็แอบหยิกต้นขาตัวเองและร้องไห้อย่างหนัก!

นางพูดพึมพำ “องค์หญิงอย่าทรงกันแสงเลยเพคะ... ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าว เป็นบ่าวเองที่ปกป้ององค์หญิงไม่ได้...”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว แต่ในใจนึกชื่นชม แม่สาวน้อยผู้นี้มีอนาคต!

เฉินเสียนสะอื้นไห้พลางพูดว่า “ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง จึงทำให้ท่านแม่ทัพเกลียดข้าขนาดนี้”

คิดไม่ถึงว่าเสียงของเธอจะอ่อนนุ่มราวกับแมวน้อย ยิ่งเมื่อคลุกเคล้ากับเสียงสะอื้นก็ยิ่งแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของผู้คนประหนึ่งกรงเล็บแมวที่ข่วนเข้ามาเบาๆ

ขันทีเห็นดังนั้นก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมา เขากล่าวว่า “องค์หญิงอย่าทรงกันแสงเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเห็นแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจแทบจะแตกสลาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดแม่ทัพฉินถึงใช้กริชจ่อพระศอองค์หญิงไว้อย่างนั้น ท่านแม่ทัพฉิน องค์หญิงเป็นสตรีผู้อ่อนแอ ถึงแม้พระองค์จะไม่เป็นที่รักของท่าน แต่ท่านก็ปฏิบัติต่อองค์หญิงเช่นนี้ไม่ได้ แล้วแบบนี้ข้าจะกลับไปทูลเสด็จได้อย่างไร องค์จักรพรรดิจะต้องกริ้วมากแน่ๆ”

ฉินหรูเหลียงปล่อยเฉินเสียนและก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สีหน้าของเขาเย็นชาและแข็งกระด้าง

เฉินเสียนเดินซวนเซไปสองก้าว อวี้เยี่ยนตาไวรีบปราดเข้าไปประคอง