ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 433

เร็ว ๆ นี้เฮ่อเซียงรู้สึกเป็นกังวลกับเรื่องกับเฮ่อโยว ทำให้เขาเป็นลมหมดสติลงตรงกลางบ้าน ช่วงนี้เลยพักฟื้นรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ไม่ได้เข้าราชสำนัก

เฮ่อเซียงรู้ว่าที่เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ล้วนเป็นเพราะเฮ่อโยว ในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่แต่ลูกชายสองคนกลับทะเลาะขัดแย้งกัน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ ประกอบกับอาการป่วยที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ก็ไม่สามารถหายกลับเป็นปกติได้

องค์จักรพรรดิครุ่นคิดอยู่นาน และเสด็จไปที่จวนเฮ่อ เพื่อเยี่ยมเยียนเฮ่อเซียง

เมื่อเห็นว่าเฮ่อเซียงป่วยจริง ผมของเขาเป็นสีเทา ป่วยจนไม่มีเรี่ยวแรง ริ้วรอยบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้นมาก ราวกับอายุมากขึ้นกว่าสิบปี

องค์จักรพรรดิตรัสด้วยเสียงทอดถอนใจ "ไม่เจอกันแค่ไม่เท่าไหร่ อ้ายชิงเป็นถึงขนาดนี้ ข้ารู้สึกปวดใจยิ่งนัก"

เฮ่อเซียงกล่าว "หม่อมฉันขอบพระทัยในความใส่พระทัยของฝ่าบาท ฝ่าบาทเสด็จมาถึงที่นี่ หม่อมฉันรู้สึกผิดที่ไม่ได้ให้การต้อนรับอย่างดี"

"ตอนนี้อ้ายชิงป่วยหนักขนาดนี้ เรื่องพิธีรีตองก็เลี่ยงไปเถอะ อาการป่วยของโรคนี้ช่างรวดเร็วนัก อ้ายชิงต้องระมัดระวังให้มาก"

ในใจของเฮ่อเซียงเต็มไปด้วยความสงสัย องค์จักรพรรดิจะไม่รู้ได้อย่างไร เขาจึงกล่าวว่า "วันนี้กรมอาญานำสำนวนออกตรวจสอบ หวังว่าคดีความของเฮ่อโยวจะปิดได้ในเร็ว ๆ นี้ ประชาชนภายนอกต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน หวังว่าราชสำนักจะให้คำอธิบายโดยเร็วที่สุด"

เฮ่อเซียงอธิบายด้วยอาการเหี่ยวแห้งและเศร้าใจ

องค์จักรพรรดิถอนหายใจอีกครั้ง "เฮ่อฟังเป็นอ้ายชิงที่มีความสามารถข้างกายข้ามาโดยตลอด ถึงแม้ว่าข้าจะรู้สึกเสียใจ แต่ก็ทนเห็นอ้ายชิงสูญเสียลูกชายไปไม่ได้ ยังจะทำให้อาการป่วยไม่หายง่าย ๆ"

เฮ่อเซียงเข้าใจความหมายในคำพูดขององค์จักรพรรดิ และกล่าวว่า "ได้รับความเห็นอกเห็นใจขององค์จักรพรรดิ หม่อมฉันรู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิต้องการจะพูดออกมาให้ชัดเจนและตรัสว่า ''หากเฮ่อฟังไม่ได้เป็นคนบงการในคดีนี้ ถึงแม้เขาจะมีความผิด แต่โทษก็ไม่ถึงตาย อ้ายชิง ข้าทนดูไม่ได้ที่จะเห็นเจ้าสูญเสียลูกชายตัวเอง ควรจะทำเช่นไร ในใจของอ้ายชิงน่าจะรู้ดี"

เฮ่อเซียงสะดุ้ง "หม่อมฉันมิกล้าวินวอนขอให้องค์จักรพรรดิอภัยโทษให้กับลูกของหม่อมฉัน ต้าฉู่มีกฎหมาย หม่อมฉันมิอาจฝ่าฝืนกฎหมายได้ แต่องค์จักรพรรดิ...สามารถที่จะประทานความเมตตาสงสารได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิกุมมือและตรัสว่า "ข้าก็ไม่ต้องการให้เฮ่อฟังต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้"

หลังจากที่องค์จักรพรรดิเสด็จกลับ เฮ่อเซียงราวกับได้รับพลังวิเศษ เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าตัวเองกำลังป่วยหนัก กลับมีพละกำลังลุกขึ้นมาจัดการเรื่องนี้

เขาออกจากบ้านตั้งแต่เช้า และกลับมาดึกดื่นแทบทุกวัน ขนาดที่เฮ่อโยวก็แทบไม่ได้เจอหน้าเขาเลย

ต่อมา คดีความของเฮ่อฟังก็นับว่าได้ข้อสรุปในที่สุด คดีนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับผู้สมรู้ร่วมคิดจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังมีหลักฐานรอบใหม่พิสูจน์ให้เห็นว่าเฮ่อฟังไม่ใช่ผู้บงการในคดีนี้ เขาทำหน้าที่แทนผู้อื่นเท่านั้น สุดท้ายแล้วผู้ที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้คือเสนาบดีฝ่ายโยธาธิการ

เสนาบดีฝ่ายโยธาธิการละเลยในหน้าที่ ปิดบังหลอกลวงและรับเงินอย่างมากมายมหาศาล สุดท้ายก็ถูกส่งไปยังลานประหาร และครอบครัวของเขาก็ถูกรื้อค้นบ้านและถูกเนรเทศในที่สุด

เมื่อเสนาบดีฝ่ายโยธาธิการถูกส่งไปคุมตัวไปยังลานประหารเขายังตะโกนด่าออกมา หลังจากที่มีดกดลงไป ก็มาถึงจุดจบของเรื่องนี้

เพราะเฮ่อฟังไม่ได้เป็นผู้บงการ ทำให้ถูกลดโทษประหารชีวิต ตัวเขายังถูกคุมขังอยู่ภายในคุกที่กรมอาญา รอให้คดีความสิ้นสุดลงก็สามารถออกมาได้

เมื่อเฮ่อเซียงกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า เฮ่อโยวกำลังรอเขาอยู่

เฮ่อโยวมีสีหน้าเย็นชาและถามด้วยเสียงแข็ง "พ่อเป็นผู้รู้เห็นเรื่องทั้งหมดใช่ไหม?"

เฮ่อเซียงไม่อยากใส่ใจเขา เขาเดินตรงไปและอ้อมเข้าประตูห้อง

เฮ่อโยวกล่าวข้างหลังเขาว่า "คนที่สมควรต้องตายคือเฮ่อฟัง แต่ท่านกลับมาโยนความไปให้คนอื่น ทำให้ครอบครัวของเขาเดือดร้อนมากแค่ไหน ท่านพ่อรู้บ้างไหม!"

"ในฐานะที่เป็นถึงหนึ่งในอัครมหาเสนาบดี รู้กฎหมายแล้วยังฝ่าฝืนกฎหมาย ใช้ผลประโยชน์ส่วนตัวเพื่อทำลายเสนาบดี ท่านไร้ประโยชน์ในการเป็นอัครมหาเสนาบดีที่สุด!"

เฮ่อเซียงหยุดจังหวะฝีเท้าของเขาลง รู้สึกเหี่ยวเฉาลง