ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 434

แม้ว่าวังหลวงจะเป็นสถานที่ที่อันตราย แต่ตอนนี้มันต่างออกไปจากอดีต องค์จักรพรรดิพยายามทุกวิถีทางเพื่อต้องการชีวิตของเธอแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ และเธอก็โล่งใจเล็กน้อยเมื่อนึกถึงมัน

ส่วนเรื่องงานเลี้ยงเฉลิมฉลองขององค์จักรพรรดินั้น ทำให้เธอมีโอกาสได้พบหน้าเจ้าน่องน้อย จึงทำให้เธออยากไปโดยธรรมชาติ

หลังจากเข้าไปในวังแล้ว ก็ยังเช้าอยู่ และยังเหลือเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลางานเลี้ยงเฉลิมฉลอง เฉินเสียนและฉินหรูเหลียงเลยไปหาเจ้าน่องน้อย

แต่คาดไม่ถึงคือเจ้าน่องน้อยเปลี่ยนที่ประทับ ย้ายไปอยู่ในอีกตำหนักตามลำพัง

องค์จักรพรรดิต้องการให้เธอได้เห็นกับตาของเธอเองถึงสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ณ พระตำหนักไท่เหอที่เจ้าน่องน้อยได้ย้ายมาประทับอยู่อย่างลำพัง

พระตำหนักไท่เหอนี้ไม่ได้อยู่ในส่วนของวังหลัง ในอดีตเคยถูกใช้เพื่อลงโทษองค์ชายและองค์หญิงขององค์จักรพรรดิในการคุมขัง ดังนั้นสถานที่นี้จึงค่อนข้างรกร้างและห่างไกล

เมื่อได้เข้ามาอยู่ที่พระตำหนักไท่เหอแล้วนั้น นอกจากจะมีคนมารับตัวออกไป ไม่อย่างนั้นก็ยากที่จะออกไปจากที่แห่งนี้

เนื่องจากพระตำหนักไท่เหอสร้างขึ้นบนทะเลสาบและล้อมรอบด้วยน้ำ มีเพียงสะพานไม้ที่เชื่อมระหว่างพระตำหนักและชายฝั่ง สะพานไม้นั้นมีโอกาสชำรุดลงได้ทุกเมื่อ หากว่าชำรุดและหักลงแล้ว พระตำหนักไท่เหอจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังและช่วยอะไรไม่ได้

ในทะเลสาบแห่งนี้ที่ล้อมรอบด้วยน้ำมีจระเข้ที่ดุร้ายและโหดร้ายหลายตัว หากใครลงไปในน้ำจระเข้จะว่ายเข้าไปและกลายเป็นอาหารของมันในทันที

นับประสาอะไรกับการลงไปในน้ำ แม้จะยืนอยู่บนฝั่งและมองดูลักษณะของจระเข้ก็สามารถทำให้กลัว

เนื่องจากเป็นที่ห่างไกลและรกร้าง องค์ชายและองค์หญิงต่างก็กลัวการทำความผิดแล้วถูกส่งมาขังไว้ที่นี่ ต่างก็ล้วนประพฤติตัวเรียบร้อยไม่ออกนอกลู่นอกทาง จึงทำให้ที่นี่รกร้างว่างเปล่าไป ทะเลสาบไม่ได้รับการบำรุงรักษา ทำให้กอกกก็งอกขึ้นด้านข้างเป็นเวลานาน คนในวังต่างก็กลัวที่จะตกลงไปในน้ำ ทำให้กอกกหญ้าที่ขึ้นมาบริเวณรอบไม่ได้รับการตัดแต่ง

เมื่อมองจากชายฝั่ง มองเห็นพระตำหนักไท่เหอที่ถูกบดบังโดยต้นอ้อรกสูงเป็นบางส่วน มองดูช่างเลือนราง แอบแฝงไปด้วยความงดงาม

เฉินเสียนหรี่ตาของเธอลงโดยไม่แสดงสีหน้าอะไร ภายใต้การแนะนำของคนในวัง ก้าวขึ้นไปบนสะพานไม้เพียงแห่งเดียวและเดินตรงไปที่พระตำหนักไท่เหอ

ทันทีที่เท้าของเธอเหยียบบนพื้นของพระตำหนักไท่เหอ เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นไปและเห็นเจ้าตัวน้อยที่เดินเตร่ออกมาเล่นอยู่กับนางกำนัลในวัง

นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้น ขาวดำแยกออกจากกันอย่างชัดเจน สะอาดและสุขสงบ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนและสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเขา เขามีความปรารถนาดีโดยกำเนิดและความบริสุทธิ์ที่ไร้เดียงสา

ใบหน้าของเจ้าน่องน้อยนั้นเหมือนกับไข่ที่เพิ่งปอกเปลือก ทั้งสวยงามและอบอุ่น ร่างกายก็ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อขนเป็ดขนาดเล็ก เล็กสั้นและละเอียดอ่อน

เขามองไปที่เฉินเสียนและอ้าปากค้าง แต่กลับไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา เขาปล่อยมือออกจากนางกำนัลที่จูงมือเขาอยู่ มือเล็ก ๆ นั้นกุมเข้าบีบที่มุมเสื้อขนเป็ด

ดวงตาที่เปียกชื้นจำเฉินเสียนได้อย่างชัดเจน เป็นเพราะว่าเขาเงียบ และเติบโตมาด้วยความเย็นชา ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่เพื่อไม่ได้พบเจอแม่แท้ ๆ เป็นเวลานานก็จะวิ่งเข้าไปโผกอด

เมื่อเฉินเสียนเห็นเขา ไม่ว่าจิตใจที่แข็งกระด้างและรู้จักยับยั้งมากเพียงใด ก็สามารถเปลี่ยนไปยุ่งเหยิงและทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์

เขาเป็นคนเงียบ ๆ ไม่มีเสียงดัง ไม่ร้องไห้และไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังมีความสุขหรือเศร้า ด้วยเหตุผลนี้เองที่เฉินเสียนควรให้ความรักความสำคัญกับเขามากขึ้น

เธอได้แต่คิด เธออยากจะเห็นหน้าของเขาทุกวัน เหมือนกับแม่ธรรมดาคนอื่น ๆ ที่สามารถรักเขาปลอบเขา แต่พวกเขาไม่ใช่แม่ลูกธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ เงื่อนไขนี้จึงไม่สามารถปฏิบัติได้

เหมือนกับวันนี้ มีโอกาสเข้ามาในวังเพื่อมาเจอหน้าเขา ก็มีข้อจำกัด

เฉินเสียนกระชับกระโปรงของเธอและค่อยๆ ย่อตัวลง ดวงตาของเธอก็เปียกเล็กน้อย ทำให้รูม่านตาของเธอนั้นชัดเจนขึ้น เธอกางแขนออกและยิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมกับกล่าว "เจ้าน่องน้อย มาหาแม่ทางนี้มา"

ในตอนแรกเจ้าน่องน้อยไม่ยอมเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าเขากลัวที่จะเดินคนเดียวหรือขี้ขลาด เฉินเสียนจึงรอเขาอย่างอดทนด้วยรอยยิ้ม

ต่อมาเจ้าน่องน้อยเริ่มขยับก้าวเล็ก ๆ แกว่งแขนเล็ก ๆ สองข้าง มือเล็ก ๆ ที่จ้ำม่ำเสมือนกับหมั่นโถวสองลูก เดินเซไปพร้อม ๆ กับแกว่งมือไปมา

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมการทรงตัวต่อไม่ได้แล้ว เท้าที่ก้าวไปเริ่มจะเซมากกว่าเดิมและเริ่มเดินเร็วขึ้น เมื่อมองออกไปก็เกือบใกล้จะถึึงอ้อมแขนของเฉินเสียนแล้ว แต่จู่ ๆ ก็สะดุดล้มลงกับพื้น