ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 446

เฉินเสียนกระตุกคิ้ว แล้วกล่าวขึ้นว่า “อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยมาใหม่ ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่ เจ้าอยู่ช่วยเหลือที่นี่ชั่วคราวเถิด”

เสี่ยวเฮอดีใจ ผงกโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วกล่าวว่า “บ่าวขอบพระทัยองค์หญิงมากเพคะ”

เฉินเสียนคิดว่า เก็บเสี่ยวเฮอผู้นี้ไว้ข้างกายก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย องค์จักรพรรดิอยากจะเฝ้าติดตามเธออย่างใกล้ชิด เบื้องบนและเบื้องล่างพระตำหนักไท่เหอล้วนสามารถเป็นผู้สอดแนมขององค์จักรพรรดิได้ และเสี่ยวเฮอก็เป็นได้ด้วย

เก็บนางไว้ กลับกันจะสามารถรู้เข้าใจสถานการณ์พระตำหนักไท่เหอกับในวังหลัง เลี่ยงการที่ไม่รู้สิ่งใดเลย แล้วกลับจะทำให้วุ่นวาย

อีกทั้งช่วงนี้ที่เจ้าน่องน้อยอยู่ในพระราชวังเป็นนางที่ดูแล นางดูแลได้ไม่เลวจริงๆ

ด้วยเหตุนี้ก็เลยทำให้มีช่องว่างที่เจ้าน่องน้อยอยู่ข้างกายเฉินเสียน เสี่ยวเฮอพาแม่นมซุยและอวี้เยี่ยนเดินข้างหน้าและข้างหลังพระตำหนักไท่เหอหนึ่งรอบ เพื่อที่จะให้คุ้นชินกับสถานที่นี้ ทันใดหลังจากนี้ยังได้เรียกให้นางสองคนกับนางกำนัลในพระราชวังมาพบกันหน้าด้วย เหล่านางกำนัลพวกนั้นดูแลเรื่องไหน ล้วนจัดสรรอย่างชัดเจน

พระตำหนักไท่เหอไม่ใหญ่ ดังนั้นนางกำนัลก็ไม่ได้ใช้มากมาย บวกแล้วทั้งหมดมีเพียงแค่ขันทีสามคนนางกำนัลสามคน

เสี่ยวเฮอกำชับอย่างมาก ไม่มีเรื่องใดจักต้องไม่ไปเข้าใกล้ริมทะเลสาบ หลีกเลี่ยงการเกิดอันตราย

ตอนต้นอวี้เยี่ยนไม่เชื่อ รอหลังจากนางเข้าใกล้ริมทะเลสาบเห็นกับตาว่ามีจระเข้แหวกว่ายในน้ำ นางตกใจจนหน้าซีดเผือด

นางบ่นกับแม่นมซุยว่า “เหตุใดองค์หญิงต้องเก็บนางไว้ข้างกาย ถ้าหากนางไปรายงานความเคลื่อนไหวกับองค์จักรพรรดิจะทำอย่างไร?”

แม่นมซุยกล่าวขึ้นว่า“นางไม่ไป ก็มีผู้อื่นไป เจ้าว่านางไม่ใช่ว่าคุ้นเคยรู้ทุกซอกทุกมุมในพระราชวังนี้หรือ องค์หญิงเก็บนางไว้ต้องมีเหตุผลแหละ อยากจะรู้สิ่งใดเหมือนกันก็สามารถสืบหาจากปากนางได้ ก็ดีที่เมื่อครู่นางเตือนเจ้าว่าไม่ให้เข้าใกล้ริมทะเลสาบ เจ้าไม่เชื่อ ถูกทำให้ตกใจจริงๆแล้ว”

อวี้เยี่ยนเศร้าสลดใจ

แม่นมซุยกล่าวอีกว่า “ข้าว่าเจ้าน่องน้อยสามารถใกล้ชิดนางได้ ชัดเจนว่านิสัยนางก็ไม่ได้เลวร้าย ดูแลเจ้าน่องน้อยก็พยายามอย่างเต็มที่ เด็กน้อยจิตใจสะอาดไร้เดียงสาที่สุด สายตาดี ดูคนได้แม่นยำ”

หลังเข้ามาในพระราชวังสองวัน เฉินเสียนมิได้ออกไปจากพระตำหนักไท่เหอครึ่งก้าวเลย ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิมีพระราชโองการ บนพระราชองค์การประกาศให้โลกรู้ว่า องค์หญิงจิ้งเสียนกับราชบุตรเขยนิสัยเข้ากันยาก ทั้งสองได้หย่าร้างกัน

หน้าขององค์จักรพรรดิหรือฉินหรูเหลียงนั้นเฉินเสียนล้วนไม่ได้พบเจอ หลังจากที่ฉินหรูเหลียงได้รับพระราชโองการนี้แล้ว ได้มีนางกำนัลมาแจ้งให้เธอทราบ

พระราชโองการคือหนังสือการหย่าร้าง ไม่มีสิ่งใดเป็นทางการเท่าอันนั้นแล้ว

พระราชโองการว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอกับฉินหรูเหลียงได้ขาดจากการเป็นสามีภรรยากันแล้ว ต่างฝ่ายต่างล้วนมีอิสระ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โลกภายนอกก็ไม่ได้รู้สึกว่าการที่เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงแยกกันอยู่สองที่มีอะไรแล้ว ถึงอย่างไรเรื่องที่เมื่อก่อนพวกเขาทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้นลงไม้ลงมือข้างถนนก็เคยบอกต่อกันอย่างอึกทึกคึกโครม ในใจท่านราชบุตรเขยมีหญิงที่รักอีกคนทั้งเมืองหลวงล้วนรู้เรื่องนี้

ยากที่จะเข้ากันเช่นนี้ จนถึงตอนสุดท้ายก็พูดแยกย้ายกันดีๆ และก็ไม่เสียหลายที่เป็นผลสุดท้ายที่ดี

หลังจากหย่าร้างกันแล้ว เฉินเสียนเป็นองค์หญิง ก็สามารถเข้ามาอยู่ในพระราชวังกับเจ้าน่องน้อยได้เลย

ครั้งนี้องค์จักรพรรดิไม่ได้สั่งคนไปที่จวนฉินอ่านพระราชโองการให้ประชาชนที่มาชุมนุมได้ยิน แต่กลับประกาศให้ฉินหรูเหลียงเข้ามาในพระราชวัง

เวลานั้นเขาคุกเข่าบนพื้น รอหลังจากอ่านพระราชโองการเสร็จ จำใจต้องเอามือทั้งสองข้างรองรับพระราชโองการ ขนาดหน้าของเฉินเสียนเขายังไม่ได้พบเจอ

สุดท้ายเขาโขกศีรษะแสดงความขอบคุณแล้วกล่าวขึ้นว่า “กระหม่อมรับพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ”

มีลางสังหรณ์ใจนานแล้ว ในที่สุดก็มาและมาไวกว่าที่จิตนาการไว้

ฉินหรูเหลียงคิด หากไม่ช้าก็เร็วเขากับเฉินเสียนนั้นบุพเพสันนิวาสสิ้นสุดลงละก็ องค์จักรพรรดิมอบพระราชโองการการหย่าร้าง มันดีกว่าเฉินเสียนเขียนหนังสือการหย่าร้างด้วยตัวเองมาก