ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 448

เฉินเสียนก็พูดเรื่องเรื่อยเปื่อยกับทหารอารักขาสองคนขึ้นมา สอบถามเหล่าเรื่องจุกจิกในพระราชวัง เริ่มแรกทหารอารักขาตอบอย่างไม่เปะปะเลยแม้แต่น้อย พบคำพูดของเฉินเสียนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ พูดคุยสนุกกับเธอต่อไปเหมือนจะไม่เหมาะสมกับกฎเกณฑ์

รอจนทหารอารักขาได้สติกลับมาพบว่า เฮ้ย เหตุใดมีองค์หญิงจิ้งเสียนผู้เดียวล่ะ?เด็กน้อยนั่นล่ะ?

ช่วงเวลาสั้นๆความฉลาดหลักแหลมของเจ้าน่องน้อยถือโอกาสช่วงที่เฉินเสียนดึงดูดความสนใจของทหารอารักขา ตัวเองเลยได้ผ่าทะลวงแนวต้านทาน โยกย้ายกวัดแกว่งไปอยู่ทางด้านหลังทหารอารักขาแล้ว

เขามองไปที่ทิวทัศน์ของฝั่งตรงข้าม เมื่อก่อนตอนที่เสี่ยวเฮอดูแลเขา ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเดินข้ามสะพานไม้ไปถึงฝั่งตรงข้ามเลย ตอนนี้ท่านแม่ของเขาครอบคลุมบังอยู่ เขาจะกลัวอะไร

เฉินเสียนกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “อ้อ ไม่ได้สนใจชั่วขณะ ให้เจ้าตัวน้อยไปแล้วข้าอยู่ก่อน”

เห็นสถานการณ์ว่าทหารอารักขาต้องการไปจับเจ้าน่องน้อยกลับมา เฉินเสียนโกรธทันทีกล่าวขึ้นว่า “พวกเจ้าจะรังแกเด็กน้อยหรือ? ผู้ใดแตะต้องลูกข้า ข้าจะสู้กับเขาอย่างสุดชีวิต！”

ทหารอารักขาจับก็ไม่ได้ ไม่จับก็ไม่ได้

เฉินเสียนสะบัดปลายกระโปรง กล่าวอย่างราบเรียบว่า “ช่างเถิด คำพูดองค์จักรพรรดิยังไม่ได้รับสั่งลงมา ข้าจะไปจับลูกข้ากลับมาเอง”

พูดแล้วเฉินเสียนก็เดินผ่านข้างกายทหารอารักขาไป เดินสบายๆบนถนนเส้นเล็กๆที่มีหิมะโปรยปรายอยู่ ราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มมองเจ้าน่องน้อยที่เดินโซซัดโซเซไปด้านหน้า

เธอจะไปจับลูกกลับมาที่ไหนกันเล่า ชัดเจนว่านี่ฉวยโอกาสพาลูกชายเดินเล่นบริเวณรอบๆอยู่หลาบรอบ

ทหารอารักขามองแม่ลูกคู่นั้นเดินไปเดินมา เข้ากันได้ดีจนยากที่จะพูด ตอนนี้รู้สึกลำบากใจอย่างมาก

โชคดีที่ไม่นานทหารอารักขาที่ไปกราบทูลองค์จักรพรรดิได้กลับมา ได้รับคำพูดขององค์จักรพรรดิ สามารถให้องค์หญิงจิ้งเสียนพาลูกชายเดินเล่นในสวนดอกไม้ได้ ทหารอารักขาที่อยู่สะพานไม้ถึงได้ทอดถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตอนนี้แต่ละสถานที่ของต้าฉู่ กำลังวุ่นวายประสบกับหิมะตกหนักก่อตัวเป็นภัยพิบัติอาณาประชาราษฎร์อดอยาก จะถึงปลายปีแล้วเรื่องงานในราชสำนักขั้นตอนยิ่งซับซ้อนมากขึ้น องค์จักรพรรดิยุ่งจนกดดัน จะมีความสบายใจไร้กังวลไปสนใจเฉินเสียนกับลูกชายที่ไหนกัน

ถึงอย่างไรเข้ามาในพระราชวังแล้ว ก็เลิกคิดที่จะออกไปการให้สองแม่ลูกนั้นเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ก็ไม่เห็นเป็นไร หลีกเลี่ยงการพูดไร้สาระขึ้นมาว่าองค์จักรพรรดินำองค์หญิงจิ้งเสียนกับลูกมากักบริเวณไว้

ทูตของเป่ยเซี่ยเข้ามาอาณานิคมต้าฉู่ ก่อนปีใหม่ก็น่าจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง องค์จักรพรรดิกักบริเวณเฉินเสียนหากทำชัดเจนเกินไป จะทำให้เป่ยเซี่ยมีเรื่องพูดได้

คล้ายกับว่าเจ้าน่องน้อยไม่ได้สนใจการเล่นหิมะ เขามุ่งตรงไปตามทางเล็กๆ เฉินเสียนเดินตามด้านหลังของเขาไม่ใกล้และไม่ไกล

เฉินเสียนหยิบหิมะก้อนกลมโยนใส่เขา เขาก็ไม่ตอบโต้ สั่นสะบัดหิมะออกจากชุดของเขาเงียบๆ แล้วเดินอย่างต่อเนื่อง

เฉินเสียนกล่าวถามว่า “เจ้าจะไปที่ใดกัน?”

เจ้าน่องน้อยเอียงเท้า สะดุดล้มบนพื้น เขานั่งลงบนพื้นหันกลับมาแววตาคู่นั้นมองที่เฉินเสียน

เฉินเสียนก็เลยเดินไปดึงมือน้อยๆของเขา สองแม่ลูกเดินผ่านทางเล็กๆใต้ป่าต้นสน เดินไปด้านหน้าอีกก็เป็นป่าต้นอู๋ถง

เทศกาลนี้ ป่าต้นอู๋ถงนี้ไม่เหลือใบแล้ว กิ่งไม้โบร่วงโรยแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่ ถูกหิมะหล่นใส่จนเป็นเงารูปร่าง

ช่วงเช้าที่จิตใจไม่ว้าวุ่น เสียงท่องตำราเลือนรางจากสถานที่ไม่ไกลดังมาพักหนึ่ง

เฉินเสียนใจเต้นรัว มองเจ้าน่องน้อยแล้วกล่าวถามว่า “เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร?”

เจ้าน่องน้อยไม่พูดไม่จา ราวกับเคลิบเคลิ้มหลงใหลในเสียงท่องตำรานั้น เสียงท่องตำรานุ่มนวลและอีกทั้งยังเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา