ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 474

เฉินเสียนมองไปยังผ้าม่านที่อบอุ่น ยังรู้สึกไม่ง่วงนอน

ฉากในค่ำคืนนี้เกิดขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง เธอยืนมือไปสัมผัสที่กระดูกไหปลาร้าของตัวเอง ตรงบริเวณรอยจูบนั้นยังคงรู้สึกร้อนจางๆอยู่

เจ้าน่องน้อยนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ด้านข้าง

เฉินเสียนค่อยลุกเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ แล้วเดินไปโต๊ะเครื่องแป้ง เผยให้เห็นผิวในกระจกทองแดง เธอสามารถมองเห็นรอยจูบนั้นได้อย่างชัดเจน สีแดงสวยงามราวกับดอกเหมย

เฉินเสียนคิดว่าที่อวี้เยี่ยนไม่ค่อยสบอารมณ์นั้น คงต้องรอสักสองวันก็จะดีขึ้นเอง เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในสวนสระวสันตฤดูก็เช่นกัน ไม่คิดว่าครั้งนี้อวี้เยี่ยนจะกลับไปเป็นเหมือนครั้งนั้น

อวี้เยี่ยนยืนอยู่ด้านนอก ยังไม่ทันได้เข้ามาแล้วถามอยู่ด้านหน้าประตูด้านนอกว่า “องค์หญิงหลับหรือยังเพคะ?”

เมื่อครู่นี้เฉินเสียนไม่ได้สนใจในสีหน้าอารมณ์ที่ซับซ้อนของอวี้เยี่ยน นั้นไม่ใช่สีหน้าของเธอที่ควรจะมีในเด็กสาวใช้คนนี้ ถ้าเกิดคืนนี้นางอัดอั้นไม่ได้พูดออกมา เกรงว่าทั้งคืนคงจะนอนไม่หลับกันแน่

เฉินเสียนยืนมือไปหยิบเสื้อที่พาดไว้ที่ฉากบานพับแล้วพูดว่า “เข้ามาเถิด”

อวี้เยี่ยนเข้ามา มองเฉินเสียนอย่างกลัดกลุ้มแล้วพูดขึ้นว่า “บ่าวมีเรื่องจะคุยด้วยเพคะ แต่เกรงว่าเสียงดังจะไปรบกวนเจ้าน่องน้อย ขอเชิญองค์หญิงเสด็จไปด้านนอกเพคะ”

เฉินเสียนหันไปมองเจ้าน่องน้อยที่หลับอยู่ เธอจึงม้วนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปด้านนอก

คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆอวี้เยี่ยนจะมาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

เฉินเสียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “อวี้เยี่ยน นี่เจ้ากำลังทำอะไร”

“บ่าวมีเรื่องที่จะพูดเพคะ ขอเพียงองค์หญิงได้โปรดฟังบ่าวพูด เมื่อบ่าวพูดจบแล้วถ้าเกิดองค์หญิงยืนหยัดที่จะเชื่อเขาไม่เปลี่ยนแปลง เช่นนั้นบ่าวก็คงไม่มีคำพูดอะไรต่อไป จะไม่ขัดขวางการอยู่ด้วยกันของเขาและองค์หญิงเหมือนอย่างเมื่อก่อนและคืนนี้อีกต่อไป”

เฉินเสียนมองไปที่นาง จากนั้นก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ แล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า“ เจ้ามีปมปัญหาในใจ เมื่อก่อนตอนที่ข้าถามเจ้าเจ้าก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูด แต่วันนี้เจ้ากลับมาพูดด้วยตัวเองเลย เอาล่ะ คืนนี้พูดออกมาให้ชัดเจนแล้วกัน ข้าจะรับฟังเอง”

“เมื่อก่อนที่บ่าวไม่ยอมพูด เพราะว่าในใจของบ่าวเกิดความสับสน เอ้อร์เหนียงปฏิบัติรับใช้องค์หญิงกับเจ้าน่องน้อยเป็นอย่างดี บ่าวเห็นด้วยตาของบ่าวเอง บ่าวทนไม่ได้ที่จะเห็นองค์หญิงกับแม่นมซุยแตกแยกกัน ไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตามมันไม่ใช่ความผิดของเอ้อร์เหนียง บ่าวไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลนะเพคะ ”อวี้เยี่ยนพูดทั้งน้ำตา

เฉินเสียนพูด“เจ้าลุกขึ้นมาพูดดีๆ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”

อวี้เยี่ยนเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “ไม่เพคะ เรื่องนี้ไม่มีทางที่จะพูดดีๆได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทิ่งแทงใจบ่าวมาโดยตลอดเพคะ”

เฉินเสียนค่อยๆขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกได้ว่าคำพูดของอวี้เยี่ยนต่อไปนี้มันไม่ใช่เรื่องที่เธออยากจะได้ยิน

อวี้เยี่ยนพูด “เมื่อก่อนเขาเป็นอาจารย์ขององค์หญิงตั้งแต่ยังเล็กจนโต องค์หญิงเกลียดเขามาโดยตลอด เพราะเขาละทิ้งจักรพรรดิองค์ก่อน แล้วมาพึ่งมากับราชสำนักใหม่ ถ้าเกิดองค์หญิงสามารถละทิ้งเรื่องราวของราชวงค์ก่อนหน้าได้ ก็ไม่เป็นไรเพคะ บ่าวก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ขอเพียงองค์หญิงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอเพคะ”

เรื่องนี้มันไม่ใช่ความลับตั้งนานแล้ว ตอนนี้เฉินเสียนกับเฉินเสียนคนเก่านั้นไม่เหมือนกัน เฉินเสียนคนก่อนนั้นสูญเสียตัวเองอยู่ในการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของพระราชวัง ดังนั้นจึงไม่สามารถมองเหตุการณ์ต่างๆได้อย่างชัดเจน

แต่ตอนนี้เฉินเสียนคิดได้ว่า เมื่อราชวงค์เก่ามีแนวโน้มที่จะสูญสิ้น ถ้าซูเจ๋อไม่ทำเช่นนั้น ขุนนางคนสำคัญของราชสำนักก็ไม่มีทางจะปกป้องไว้ได้ แล้วเขาก็ไม่มีทางที่จะปกป้องเฉินเสียนไว้ได้

แต่เรื่องพวกนั้น เป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับเฉินเสียนคนก่อน แม้ว่าซูเจ๋อจะทำผิดไปแล้ว แต่สำหรับเธอในตอนนี้มันได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เธอไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

เธอไม่เคยเข้าไปเกี่ยวข้องเรื่องราวได้อดีตเหล่านั้น

เฉินเสียนพูดเบาๆว่า “เรื่องที่เจ้าพูดมาพวกนั้นข้ารู้เรื่องหมดแล้ว”

อวี้เยี่ยนพูด“เพียงแค่องค์หญิงปล่อยวาง บ่าวก็ไม่มีอคติอะไรกับใต้เท้าซูอย่างแน่นอน ในเมื่อใต้เท้าซูคืออาจารย์ของอค์หญิง แล้วองค์หญิงก็ยึดมั่นที่จะรักเขา”

อวี้เยี่ยนพูดต่อด้วยน้ำเสียงแข็งว่า“ตั้งแต่ที่องค์หญิงกลับมาจากชายแดน บ่าวก็เริ่มที่จะขัดขวาง ไม่ใช่เพื่อสิ่งใดแต่เพราะเพื่อเจ้าน่องน้อย”