ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 478

เฉินเสียนหลุบตาขึ้น จ้องเขม็งใส่องค์ชายหกตาไม่กระพริบ ในแววตามีอานุภาพที่น่าเกรงขามมาก กล่าวขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าเจ้านี่กวนตีนจริงๆนะ”

องค์ชายหกตกใจกล่าวขึ้นว่า “แววตาของท่านน่ากลัวมาก ข้าทำอะไรผิดแล้วหรือนี่? ”ในแววตาที่ดูไร้ความผิดปรากฎให้เห็นการหัวเราะเยาะแวบหนึ่ง

ซูเจ๋อเข้ามามองเห็นว่าเฉินเสียนก็อยู่ด้วย สายตามองจอกเหล้าที่อยู่ข้างมือเธอ หยุดชั่วประเดี๋ยวเดียวแล้วกล่าวขึ้นว่า “ที่แท้องค์หญิงก็อยู่ด้วย”

องค์ชายหกยิ้มตาหยี กล่าวว่า “ใต้เท้าซู เชิญนั่ง”

โต๊ะนี้นั่งสี่คน สองคนนั่งด้านเดียวกัน องค์ชายหกกับท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยนั่งฝั่งตรงข้าม ตอนนี้มีเพียงแค่ที่นั่งข้างเฉินเสียนที่ยังว่างอยู่

ซูเจ๋อจำใจต้องสะบัดชุดแล้วนั่งลงข้างเฉินเสียน

ในพระตำหนักรับรองนี้ องค์ชายหกและท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยต่างคนต่างพาคนของตัวเองมาไม่น้อย ใช้ชีวิตในพระตำหนักรับรองก็ไม่ต้องใช้นางกำนัลของต้าฉู่มาปรนนิบัติรับใช้เลย

เข้ามาที่พระตำหนักรับรอง โดยภาพรวมไม่เห็นคนของต้าฉู่

องค์ชายหกเทเหล้าลงในจอกที่อยู่ตรงหน้าซูเจ๋อโดยทันที แล้วได้กล่าวขึ้นว่า “ใต้เท้าซูมาสาย จำเป็นต้องลงโทษตัวเองสามจอก”

ซูเจ๋อมองเหล้าที่อยู่ในจอกอย่างราบเรียบ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ทำให้องค์ชายหกลำบากเดินทางมาตั้งไกล เหล้านี้ กระหม่อมซูสมควรที่จะดื่มพ่ะย่ะค่ะ”

แต่เขากำลังเอื้อมมือไปยก นิ้วมือยังไม่ทันได้สัมผัส ทันใดนั้นก็ถูกมือข้างหนึ่งของเฉินเสียนกดอยู่บนจอกเหล้าแล้ว

เฉินเสียนจ้ององค์ชายหกแล้วกล่าวว่า “ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ดื่มเหล้า”

องค์ชายหกกล่าวอย่างชอบใจว่า “แต่ใต้เท้าซูเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักต้าฉู่ วงการของชนชั้นขุนนางคบค้าสมาคมมันยากที่จะหลีกเลี่ยง ความสามารถในการดื่มเหล้าน้อยอย่างไรก็สามารถดื่มได้สักกี่จอกอยู่นะ หรือว่าองค์หญิงเจ็บปวดใจ?”

เฉินเสียนหยิบจอกเหล้านั้นมา เงยหน้าแล้วกระดกดื่มลงไป ตามด้วยการนำจอกเหล้าโยนไปด้านนอกประตูแตกละเอียดยับเยิน แล้วกล่าวว่า “เอาน้ำชามาให้เขา”

ซูเจ๋อเหล่ตามองเฉินเสียน ในแววตามีความสว่างไสวอย่างราบเรียบ ซ่อนอยู่ลึกๆราวกับยามค่ำคืน

องค์ชายหกกล่าวว่า “เมื่อก่อนตอนที่อยู่เย่เหลียง ข้าเคยได้ยินว่าเหล่าขุนนางบังคับเขาดื่มเหล้า ท่านเป็นผู้ที่ปกป้องเขา พอวันนี้พบเจอ องค์หญิงยกตนข่มท่านอย่างแท้จริง”

ใต้โต๊ะ เฉินเสียนใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบที่เท้าขององค์ชายหก บดละเอียดอย่างโหดเหี้ยม

ที่งานเลี้ยงพระราชวังเขาจงใจกลั่นแกล้งเฉินเสียนกับซูเจ๋อ อีกทั้งตอนนี้เขาพยายามบังคับซูเจ๋อดื่มเหล้า ฝ่าเท้านี้อยากจะมอบให้เขาตั้งนานแล้วแหละ

เฉินเสียนใช้แรงระดับเจ็ดในสิบที่มี ถึงแม้ว่าจะเป็นผิวที่นุ่มละมุนขององค์ชายหก เธอก็ไม่ได้เกรงใจเลยสักนิดหนึ่ง ในเวลานั้นสีหน้าขององค์ชายหกที่สง่าได้เปลี่ยนเป็นปีศาจร้ายร้อยแปดพันเก้า

“ท่าน…....”องค์ชายหกเจ็บจนเกร็ง อยากจะด่าก็ด่าออกมาไม่ได้

เฉินเสียนเหยียบบดละเอียดอีก แล้วกล่าวขึ้นว่า “พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย เจ้าลองกล้าบังคับเขาดื่มเหล้าดูสิ”

องค์ชายหกตบลงที่โต๊ะ เจ็บจนร้องเสียงดัง “มานี่หน่อย！เอาน้ำชามา！”

ทันทีหลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มลงมือกินอาหาร

เฉินเสียนมุ่งมั่นขลุกอยู่กับการกินของตัวเอง ได้ยินน้ำเสียงที่แผ่วเบาของซูเจ๋อกล่าวว่า “ท่านดื่มมากแค่ไหนแล้ว?”

เฉินเสียนไม่ได้มองเขา ตอบกลับว่า “ไม่เท่าไหร่”

คำพูดนี้องค์ชายหกได้ยิน เลยกล่าวว่า “ตอนที่ท่านยังไม่มา พวกเราก็ดื่มกับองค์หญิงจิ้งเสียนเล็กน้อย ไม่ได้ดื่มเท่าไหร่หรอก ก็ไหนั้นมากกว่าครึ่งไหได้นะ”

ซูเจ๋อมองไหเหล้าขนาดใหญ่โตที่อยู่ด้านนั้น เลยกระตุกคิ้วขึ้น

องค์ชายหกยันคางเอาไว้แล้วกล่าวหยอกล้ออีกว่า “องค์หญิงจิ้งเสียน ครั้งก่อนตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ ท่านตึงเครียดเป็นกังวลเขาอย่างไร ข้าเห็นด้วยตาตัวเองทั้งหมด ครั้งนี้เหตุใดถึงได้ปิดเป็นความลับเช่นนี้เล่า?”

เฉินเสียนที่ถือตะเกียบชะงักงัน กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “องค์ชายหก ข้าแนะนำเจ้าพูดให้คิดด้วย”

“ข้าพูดไม่คิดอย่างไร ข้าสร้างสถานการณ์โอกาสให้กับพวกท่านอย่างชัดเจน ท่านควรที่จะขอบคุณข้า คนที่ท่านหมายปองก็คือใต้เท้าซูที่อยู่ด้านข้างผู้นี้ โดยพื้นฐานไม่ใช่แม่ทัพใหญ่อะไรเลย พวกเราล้วนรู้กัน พวกท่านไม่ต้องเสแสร้งแล้ว”