ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 480

หญิงสาวที่สูงศักดิ์ของต้าฉู่ผู้นี้ อนาคตจำเป็นต้องเป็นของเขา เย่เหลียงช่วยเหลือประคองเธอ เธอถึงได้มีคุณค่าเช่นนี้

เมื่อก่อนองค์ชายหกรู้เพียงว่านี่เป็นภารกิจของเขา แต่ตั้งแต่ที่เขามาที่ต้าฉู่ด้วยตนเองแล้ว อยู่ที่พระตำหนักรับรองพบเจอด้านที่มีคุณสมบัติโดดเด่นสวยงามทำให้ผู้คนแปลกใจ ค่ำคืนนี้ยังเห็นด้านกล้าหาญดุดันหยาบคายของเธออีก องค์ชายหกยอมรับตัวเองได้รับความโหดเหี้ยมทารุณอย่างมาก เขายิ่งมีความสนใจภารกิจนี้กับเฉินเสียนหญิงสาวผู้นี้มากขึ้นเรื่อยๆ

องค์ชายหกขบคิด เมื่อครู่นี้แววตาที่เคลือบเงาแวววาวของเฉินเสียน รวดเร็วและดุดันอย่างชัดเจน ราวกับแววตาของแม่หมาป่า แม้ว่าทำให้คนตกใจกลัว แต่ทว่าสวยสง่าราวกับด้านมืดของพระจันทร์ที่ล้ำค่าสวยงาม

หลังจากออกมาจากพระตำหนักรับรอง เฉินเสียนเดินไปตามทิศทางที่มุ่งกลับพระราชวัง ได้กล่าวโดยไม่หันศีรษะกลับมาเลยว่า“ท่านไม่ต้องส่งข้าหรอก เส้นทางนี้ไม่ไกล ท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถิดนะ”

ทหารอารักขาที่ร่วมเดินทางมาด้วยล้วนถูกทิ้งไว้ ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยได้สั่งคนจำนวนหนึ่งคุ้มกันมาส่งเฉินเสียนที่ประตูพระราชวัง

ซูเจ๋อยืนอยู่ในแสงสียามราตรี มองเฉินเสียนที่เดินออกไปไกลโดยตลอด แล้วเขาถึงได้หมุนตัวช้าๆ เหมือนตอนที่มา เดินก้าวเหยียบไปตามลมที่พาดผ่านมีหิมะด้วย

ในท้ายที่สุดเฉินเสียนหยุดฝีเท้า หันมองกลับไป เห็นแสงไฟที่อยู่หน้าประตูแวววาวริบหรี่จนถึงที่สุด แสงหิมะที่ปลิดปลิวหล่นอยู่บนไหล่ของซูเจ๋อและผมที่ดำเงาราวกับหมึก

หลังจากที่ท่านอ๋องเป่ยเซี่ยกลับมาที่ห้อง นึกถึงซูเจ๋อขึ้นมา ในใจคิดอย่างละเอียดซ้ำๆ มือไขว้หลังเดินเตร่อยู่ในห้อง กล่าวพึมพำกับตัวเองว่า “เหมือน เหมือนมากจริงๆ”

ผู้ติดตามของเขาเข้ามาในห้อง กล่าวขึ้นว่า “ท่านอ๋อง องค์หญิงจิ้งเสียนกับใต้เท้าท่านนั้นได้แยกกันกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ และองค์ชายหกก็ได้กลับห้องแล้ว”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยหันศีรษะกลับมา กล่าวอย่างพิจารณาว่า “พรุ่งนี้ออกเดินทางกลับเป่ยเซี่ย เจ้าทิ้งคนไว้ที่นี่สองคน สอบถามเรื่องราวทั้งชีวิตของซูเจ๋อคนนั้นอย่างละเอียดแทนข้าที ดูว่าแท้ที่จริงแล้วเขามีเบื้องหลังความเป็นมาอย่างไร ยังมีอีกหากว่าเขามีความต้องการอะไร สามารถฟังเขาได้แล้วส่งคนออกไป รายงานข้าให้ทันกาล”

วันนี้ท่านอ๋องเป่ยเซี่ยเชื้อเชิญเฉินเสียนมา เดิมอย่างจะดูอย่างละเอียด ครั้งก่อนที่งานเลี้ยงพระราชวังพูดได้ไม่กี่ประโยคเอง

หลายปีที่ผ่านมานี้ ลูกสาวของนางโตเช่นนี้แล้ว รูปร่างลักษณะหน้าตานั่น สามารถมองเห็นสหายเก่าในอดีตได้อย่างเลือนราง

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยคิดไม่ถึง วันนี้ซูเจ๋อก็มา ซูเจ๋อเป็นผู้ที่องค์ชายหกของเย่เหลียงเชื้อเชิญมาเป็นการส่วนตัว ไม่ได้พูดบอกกล่าวขึ้นมาเลย

ตอนงานเลี้ยงไม่ได้มองอย่างละเอียดเหมือนกับเฉินเสียนเช่นกัน ค่ำคืนนี้มองในระห่างที่ใกล้ คิดไม่ถึงเลยว่าท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยจะมีความรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างแปลกประหลาด

ไม่รู้นี่นับวับว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้รับมาหรือไม่

องค์จักรพรรดิสั่งทหารอารักขาหนึ่งขบวนไปเฝ้าติดตามเฉินเสียนอย่างใกล้ชิด เหตุใดตอนสุดท้ายเฉินเสียนกลับมาแล้ว แต่ทว่าทหารอารักขาชุดนั้นยังไม่กลับมา พอถามถึงได้รู้ คิดไม่ถึงว่าแต่ละคนเมาคอพับอยู่ที่พระตำหนักรับรอง

วันต่อมาหลังจากที่ทหารอารักขากลับมา องค์จักรพรรดิถามว่าเมื่อคืนนี้เฉินเสียนกับทูตสองเมืองคุยสิ่งใดทำสิ่งใดกันบ้าง ผลสรุปถามสิ่งใดก็ไม่รู้เรื่องเลย

เป่ยเซี่ยได้รับการยืนยันอย่างแน่ชัดว่าองค์หญิงจิ้งเสียนปลอดภัยดี เย่เหลียงก็ได้รับการยืนยันว่าทูตที่มาเจรจาสันติภาพปลอดภัยดี ทูตทั้งสองเมืองก็ได้เดินทางออกจากต้าฉู่ ก่อนจะเดินทางได้กล่าวลาและเพิ่มกดดันองค์จักรพรรดิต้าฉู่ด้วย

หากชีวิตขององค์หญิงจิ้งเสียนมีทุกข์ภัยไร้ความสุขและเกิดอันตราย ชายแดนเป่ยเซี่ยกับต้าฉู่จะต้องไม่สงบสุขอย่างแน่นอน และทูตที่เจรจาสันติภาพต้าฉู่กับเย่เหลียงหากชีวิตมีทุกข์ภัยไร้ความสุขและเกิดอันตราย หนังสือสัญญาเจรจาสันติภาพของต้าฉู่กับเย่เหลียงถือเป็นโมฆะ

เพียงแค่ชีวิตอันจิ๊บจ๊อยกระจอกของคนสองคน สำหรับองค์จักรพรรดิแล้ว จะสำคัญอย่างอำนาจและราชบัลลังก์ของพระองค์ที่ไหนกันล่ะ แม้พระองค์แทบอยากจะให้พวกเขาตาย แต่สุดท้ายก็จำใจต้องรับข้อจำกัดเก็บชีวิตพวกเขาไว้

พระองค์ทำให้พวกเขาสองคนทำได้เพียงเคลื่อนไหวอยู่รอบกาย ทำให้ชาตินี้พวกเขาออกไปไม่ได้ พระองค์ต้องการทำให้ตลอดชีวิตของพวกเขาไร้เสรี แม้ว่ามีชีวิตอยู่ก็เป็นความทุกข์ระทม

ทูตของทั้งสองเมืองกลับไปแล้ว ภายในพระราชวังกลับมาสงบเงียบ

หลังจากเทศกาลล่าปาวันขึ้นแปดค่ำเดือนสิบสองผ่านไป ก็ใกล้จะฉลองตรุษจีนแล้ว เวลาปีที่แล้วๆมาภายในพระราชวังจะยุ่งวุ่นวายในการจัดเตรียมซื้อจับจ่ายสินค้าสำหรับเทศกาลตรุษจีน

แต่ทว่าปีนี้กลับหนาวเย็นยะเยือก เงียบเหงาเป็นพิเศษ

ท้องพระคลังกลวงว่างเปล่า ไม่สามารถหยิบตั๋วเงินออกมามากกว่าที่จำเป็น เรื่องของพระสนมฉีทำให้ทุกคนในพระราชวังเศร้าอ้างว้างและหวาดกลัว